نیروی نرم داعش را بشناسیم

عبدالقادر زازی نماینده ی مثلاً مجلس، پس از کشتار مردم در دهمزنگ با کمال بی شرمی و خباثت می گوید: «نمایندگان غزنی و بامیان و هرات آمدند در کابل تظاهرات برگزار کردند... مانع مکتب رفتن فرزندان ما کابلی ها شدند و مانع بزینس و دکانداری ما شدند و اولادهای ما را به کشتن دادند. شش میلیون بیگانه را در کابل تحمل می کنیم باز اینها می آیند تظاهرات می کنند... اگر باز از این کارها کنند ما کابلی ها مجبوریم در مقابل شان حرکت کنیم و موضع بگیریم!»

این بخشی از موضعگیری های گزنده و عف زدن کسانی بود که به جرأت و بی هیچ ملاحظه ای میتوان از آنها به عنوان «نیروی نرم داعش» در افغانستان یاد کرد.

هیچکس تردیدی ندارد که حملات فاجعه بار دهمزنگ، قلب هر انسان آزاده ای را فارغ از اینکه چه مذهبی دارد و به کدام قومیت، تعلق دارد، به درد می آورد؛ اما کسانی که سنگدلانه ایستادند و فاجعه را انکار کردند و بدتر از آن اینکه در شرایطی که نیمی از مردم افغانستان در سوگ از دست دادن ارزشمندترین، نخبه ترین و تحصیلکرده ترین اقشار جامعه، نشسته اند، آنها بی رحمانه، عقده های نفرت انگیز و دیرینه شان را باز کردند و در عملی منزجرکننده، اقدام به آماج قرار دادن پایه های وحدت و همگرایی و انسجام و همسویی مردم افغانستان را نشانه رفتند، نه مسلمان اند و نه حتی انسان.

این صرفاً اهانت به خون شهدا، نادیده گرفتن احساسات جریحه دار شده میلیون ها انسان و بی حرمتی به حرکتهای صلحجویانه و مدنی مبتنی با قانون اساسی یک ملت نیست؛ بلکه در قدم اول، نشانه رفتن اصول و رؤوس امنیت ملی و دست یازیدن به تخریب و ویران کردن بنای ثبات و استحکام سیاسی و اجتماعی افغانستان است.

چه جرمی سنگین تر از اینکه یک نماینده پارلمان یا یک استاد دانشگاه یا یک فعال سیاسی و فرهنگی، در یک برنامه زنده تلویزیونی، اقدام به پراکنش بی رحمانه نفرت قومی و نژادی و مذهبی در کشوری کند که در طول تاریخ، بیشترین زخم ها را از همین ناحیه خورده و هنوز با آثار و تبعات ویرانگر آن دست و پنجه نرم می کند؟

کسانی که به این مباحث دامن می زنند و آن را با استخدام و استفاده مسموم ترین ادبیات و گزنده ترین گفتارها، از تریبون رسانه های جمعی، در ابعاد گسترده منتشر می کنند، دقیقا از چه کسانی نمایندگی می کنند؟

همفکران و حامیان و نیروی پیاده نظام این گونه افکار و بینش ها و نگرش ها آیا مردم افغانستان هستند یا طالبان و داعش و پاکستان و عمال و اقمار و ایادی تروریزم بین المللی؟

مردم افغانستان اعم از پشتون و تاجیک و هزاره و ازبک و... کسانی هستند که لحظاتی پس از انفجار دهمزنگ، در یک حرکت زیبای ملی، در برابر شفاخانه های اصلی کابل، صف کشیدند تا از جوهره جان شان به زخمی های پرشمار این رویداد که همه هم هزاره و شیعه بودند، بچشانند و به آنها زندگی و حیات دوباره ببخشند.
مردم افغانستان کسانی هستند که از کابل تا دورترین نقطه افغانستان، برای قربانیان دهمزنگ، مراسم ختم و بزرگداشت برگزار کردند.

پس عبدالقادر زازی و امثال او نماینده کدام بخش از ملت افغانستان هستند؟
آیا جز این است که آنها نیروی نرم داعش هستند و در جبهه فرهنگی تروریزم بین المللی برای توجیه اعمال جنایتکارانه آنها مبارزه و تلاش می کنند؟

چرا قادر زازی ها احساس می کنند که مطالبه حق مردم از مسیرهای مدنی و مسالمت آمیز، صف آرایی در برابر او و امثال اوست؟
آیا کسی از تظاهرکنندگان، آقای زازی یا قوم او را متهم به غصب حقوق مردم بامیان و محروم کردن آنها از نعمت برق کرده است؟
آیا کسی تاکنون پشت دروازه آقای زازی برای تغییر مسیر برق وارداتی ترکمنستان رفته است؟

اگر آقای زازی و کسانی که او از آنها نمایندگی می کند هم احساس می کنند که مورد تبعیض و ستم و محرومیت سیستماتیک قرار گرفته اند، مانند مردم متمدن کابل به خیابان بیایند و اعتراض کنند؛ آنگاه هیچیک از ساکنان کابل، پاسخ این اعتراض را با انتحار یا نفرت پراکنی قومی نخواهد داد.

هدف اعتراض مدنی مردم، گرفتن حق خود از حاکمیتی است که همچنان مسیر اسلاف خود در اتلاف بی رحمانه حقوق مشروع آنها را ادامه می دهد. آیا این هدف، نامشروع است؟ آیا وسیله ای که برای رسیدن به این هدف، برگزیده شده، نامشروع است؟ آیا جرم این مردم این است که مطالبات خود را با زبان انتحار و انفجار و کشتار و ترور و دامن زدن به نفرت قومی و انحصارگرایی و استبداد مطرح نمی کنند؟

از جانب دیگر، از آقای زازی باید پرسید که اگر شش میلیون ساکن کابل «بیگانه» اند او و اجدادش از چه زمانی تاکنون «کابلی» شده و میراثدار بلامنازع تاج و تخت پایتخت شده اند؟

حملات مسموم و کلمات گزنده زازی، با قلب های زخمی و پیکرهای دریده شده قربانیان رویداد دهمزنگ و ملت داغدار افغانستان، دقیقا همان کاری را می کند که ترکش های زهرآگین تروریست های خونخوار و حامیان شناخته شده آنها کرد.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور