آیا گروگانگیری، از ضعف طالبان است؟

پدیده‌ شوم گروگانگیری بار دیگر در جنوب کشور اتفاق افتاد. مقامات ولایت هلمند می گویند که بامداد روز سه شنبه اول سرطان، افراد مسلح در مربوطات ولسوالی گرشک این و لایت شماری از مسافرین را بعد از توقف وسایط شان، با خود برده و سپس تعدادی را در شامگاه سه شنبه رها کرده اند و تعدادی دیگر هنوز در بند گروگانگیران قرار دارند که تا حالا از سرنوشت آنان جزئیات دقیق در دست نیست.
این مساله در حالی اتفاق می‌افتد که هنوز خون گروگانهایی که چندی قبل با قساوت تمام در شاهراه های شمال کشور از بین رفتند، نخشکیده است. یکی از اصلی ترین خواسته های معترضان ۲۸ جوزا (رستاخیز عدالتخواهی) توجه جدی حکومت برای حل معضل امنیتی شاهراه های کشور بود اما حکومت مانند گذشته، بجای توجه جدی به این معضل، حالت ناظر بی طرف را به خود گرفته است و این باعث تداوم ناامنی در کشور شده است.
گروگانگیری در افغانستان یک پدیده جدید نیست، بلکه از سال قبل توسط مخالفان مسلح در نقاط مختلف کشور به صورت سازماندهی شده و منظم در حال تکرار است. این مساله از همان آغاز تاکنون قربانیان بسیاری از بین شهروندان کشور گرفته و اعتراضات شدید مردم را در مقابل حکومت نیز به دنبال داشته است، تا جائیکه در ۲۰ عقرب سال قبل، سیل عظیم مردم با پیکرهای بی جان شهدای غزنی تا داخل ارگ فریادکنان رفتند و از غنی و عبدالله خواهان تامین امنیت شهروندان شدند، که متاسفانه با تسامح حکومت، این خواسته عملی نشد و امروز بازهم مردم در گوشه و کنار کشور قربانی این پدیده شوم می شوند.
تداوم گروگانگیری هراس افگنان را حکومت وحدت ملی، ضعف آنان در مقابل نیروهای افغان در میدان های نبرد تعبیر می کند، اما روند منظم گروگانگیری در نقاط مختلف کشور نشان می دهد که این مساله نه تنها ضعف هراس افگنان نیست، بلکه استراتیژی بدیل برای مقابله با حکومت و سلب آرامش مردم است و ضعف نامیدن چنین چیزی، نشان از مسئولیت گریزی مقامات است.
تروریستان هدفی جز ایجاد رعب و وحشت ندارند، بررسی کارنامه چندین ساله آنان به وضاحت مؤید این مساله است و تنها چیزی که آنان را می تواند ارضاء کند، جنایت و خشونت است و هر وسیله ای که بتواند آنان را به این هدف نزدیکتر سازد، از آن استقبال می کنند؛ این مورد اوج نگرانی شهروندان را به همراه دارد. تجربه نشان داده است که گروگانها به بدترین شیوه‌ی ممکن از بین برده شده اند، و هیچنوع گذشت و ترحمی در کار هراس افگنان مشاهده نشده است. مردم نگران امنیت شان هستند، مسافرت در جاده های کشور تبدیل به سفر بی بازگشت شده است، هر لحظه امکان اینکه خودت را در جمع گروگانها ببینی به قوت وجود دارد. هدف طالبان و داعش ایجاد هراس و ترس در دل تک تک شهروندان کشور بود و شوربختانه تا اینجای کار توانسته اند پلان شوم شان را درست عملی سازند. حکومت در باتلاق ناکامی هایش فرو رفته است و یارای برخاستن ندارد. این ضعف، به روان شهروندان کشور صدمه ی جدی وارد نموده است.
طالبان با همگانی کردن خشونت، دست از مبارزه مستقیم با حکومت برداشته اند و حالا به جای جنگ رو در رو با نیروهای امنیتی، در مقابل شهروندان بی دفاع می ایستند و آنان را از شاهراهها به کام مرگ هدایت می کنند. اما حکومت وحدت ملی این تغییر تاکتیک مخالفان را هنوز هضم نتوانسته و تلاش دارد تا آن را یک مساله کوچک و بی اهمیت جلوه بدهد، در حالیکه مردم از هراس اینکه مبادا در دست جلادان بیفتند، زندگی عادی را از یاد برده اند و در حال تجربه یک زندگی کابوس وارند.
پایگاه مردمی حکومت به دلیل توالی ناکامیهای شان در امر حکومتداری خوب، مبارزه با فساد اداری و تامین امنیت شهروندان از بین رفته است. نیاز به امن سازی شاهراههای کشور به حدی جدی و فوری است که می تواند برای حکومت حیثیت آزمون مرگ و زندگی را داشته باشد. موفقیت در این امر می تواند حکومت را از مرگ تدریجی که خود برای خودش تدارک دیده است نجات دهد، و بالعکس می تواند این امر را تسریع ببخشد. بنابراین انتظارات این است که حکومت با سنجیدن تدابیر فوری و عملی، هم شهروندان را از نگرانی بیرون بیاورد و هم حیات سیاسی خود را از خطر نجات دهد.
محمدآصف دادگر- خبرگزاری جمهور