وقتی خون بر شمشیر پیروز شد

شکست و پیروزی از لوازم ناگزیر و گریزناپذیر هر جنگی است. در انقلاب کربلا نیز ظاهرا این اتفاق افتاد. لشکری شکست خورد و لشکری غلبه یافت و پیروز شد؛ اما این معیار ارزیابی بشری است.
بسیاری بربنیاد همین معیار، ضرورت اقدام انقلابی امام حسین علیه السلام در برابر طاغوت زمان را زیر سؤال می برند و می گویند که امام و حتی یک آدم معمولی دیگر هم می دانست که سرانجام این نبرد مرگ است و یزید، شکست پذیر نیست؛ بنابراین، می توانست از وقوع فاجعه جلوگیری کند و وارد نبرد با «خلیفه» نشود!
حق با هواداران این مجموعه است. اگر امام حسین قیام نمی کرد، بدون تردید، جنگی رخ نمی داد، عاشورایی پدید نمی آمد و در نتیجه مرگ و اسارتی در کار نبود.
اما مساله این نیست که امام حسین در محاسباتش نسبت به شکست و پیروزی در این جنگ، دچار اشتباه شد و تصمیم نادرستی گرفت؛ مساله این است که امام می دانست و آگاهانه اقدام به انقلاب کرد. امام هنوز به کربلا نرسیده بود که می دانست که «این کاروان را مرگ به پیش می راند».
شب عاشورا نیز وقتی اصحاب را فراهم آورد تا به آنها اتمام حجت کند و یکبار دیگر، آنها را در برابر یک انتخاب ارادی و آگاهانه قرار دهد فرمود که هرکس مرگ می خواهد بماند و هر کس زندگی می خواهد برود.
چراغ ها را خاموش کرد تا مردم با استفاده از تاریکی، دشواری تصمیم بر ماندن و رفتن را بر خود آسان کنند و بدون آنکه احساس خجالت کنند یا گرفتار تعارفات معمول شوند، تصمیم خود را قاطعانه بگیرند و راه شان را انتخاب کنند. بسیاری ها با استفاده از همان فرصت رفتند. چرا رفتند؟ چون می دانستند که سرانجام این راه، مرگ است و مرگ شریف را بر زندگی سخیف، ترجیح ندادند.
آنهایی که ماندند برای کشته شدن مانده بودند و چه بسا اشتیاق شان به مرگ، تا تکاپوی شان برای زنده ماندن، بیشتر بود.
این چیزی است که تاریخ نگاران در هنگام رخصت گرفتن یاران و فرزندان از امام برای میدان رفتن، ثبت کرده اند.
امام به شماری با تاخیر و تعلل و تردید، اجازه می داد و آنها از این که نمی توانند زودتر شهید شوند، غمناک می شدند.
به این ترتیب، محاسبه انقلاب عاشورا با معیارهای حقیر بشری، اگر نگوییم نشانه سفاهت و نابخردی است، کاری لغو و بی پایه است.
در عاشورا قرار نبود امام حسین به خلافت برسد! امام دیروز جنگید و کشته شد تا اسلام امروز زنده بماند. این خون تا پایان تاریخ در رگ های تاریخ جریان خواهد یافت.
رویدادهای بعدی هم حتی زمان کوتاهی پس از رویداد کربلا، نشان داد که پیروزی از آن چه کسی بوده است.
امام حسین به امت مسلمان نشان داد که اگر زندگی زیر بار ظلم و ذلت و ستم و فساد و انحراف و جور و تباهی و طاغوت، اجتناب ناپذیر باشد، انتخاب مرگی شکوهمند و پرافتخار در راه مبارزه برای حق و سربلندی و رستگاری و پاکی و درستکاری و صدق و سلامت و خدا، انتخابی است که همیشه وجود دارد.
امام با مرگی چنان پرشکوه به ما و همه عصرها و نسل ها یادآور شد که مرگ سرخ بر زندگی ننگین و سیاه، ترجیح دارد و فضیلت شهادت در نگرش اسلامی، از همین حقیقت برمی آید.
پیروزی خون بر شمشیر اگر یکبار در تاریخ اتفاق افتاده باشد، همینجاست و در اثبات آن همین کافی است که به وضعیت یزید و بنی امیه و عمال و ایادی آن پس از آن رویداد تا امروز، نگاهی بیندازیم.
این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست؟
از آن تاریخ به بعد، هرجا ظلمی جریان دارد و خونی در اعتراض به آن ریخته می شود، ملهم از انقلاب شکوهمند و همیشه زنده حسینی است.
یزید می دانست که چه اتفاقی در کربلا رخ داده است. به همین دلیل، به سرعت، رفتارش را نسبت به اسرا و شهدا، تغییر داد. سه روز زنان آل ابوسفیان را در دربار اموی به عزاداری و گریه بر حسین واداشت! اسرا را با احترام راهی مدینه کرد و به آنها اجازه داد که با گذر از عراق، پنج روز بر سر مزار حسین و شهدا، عزاداری کنند.
حتی بر اساس برخی روایت های تاریخی، او بعدها در مورد «توبه» از حضرت سجاد علیه السلام کسب تکلیف کرد. امام فرمود: دو رکعت نماز بگزار توبه ات پذیرفته خواهد شد و یزید هربار که به نماز ایستاد، درد شدیدی بر او غلبه کرد و اجازه نداد آن دو رکعت را بگزارد.
با این حساب، وقتی می گوییم یکبار برای همیشه، خون بر شمشیر پیروز شد، این حقیقتی است که در عاشورا واقع شد و این پیروزی شگفت، تا امروز استمرار و ادامه دارد.
سیدآقاحسین حسینی- خبرگزاری جمهور