آنچه من از جاغوری دیدم...

سفری کوتاه به ولسوالی جاغوری رفتم. از تجارب و چشمدیدهای من در این سفر کوتاه به یکی از ولسوالی های پرجمعیت و پرآوازه ای که قرار وعده های اشرف غنی و عبدالله باید تا هنوز تبدیل به ولایت می شد:

۱- بر اساس آمار نهادهای حکومتی، این ولسوالی بیش از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و همیشه در انتخاباتها مرکز توجه کاندیداها می باشد.

 ۲- این ولسوالی از جهات مختلف با خیلی جاهای دیگر کشور تفاوت دارد؛ به عنوان مثال: جاغوری ولسوالی که دارای ۱۰۶ باب مکتب می باشد که از این جمله ۶۴ باب آن لیسه می باشد، به تعداد ۵۸۷۹۰ شاگرد به مکتب می روند (۳۲۸۱۹ اناث و ۲۵۹۷۸ ذکور). جاغوری تنها ولسوالی است که شاگردان به مکاتب دولتی به دلیل کمبود معلم مسلکی فیس می پردازند تا معلم استخدام شود.

۳- این ولسوالی تا هنوز شفاخانه دولتی ندارد، خدمات صحی توسط شفاخانه ها و مراکز صحی خصوصی در بدل فیس ارائه می گردد، صعب العبور بودن، خرابی و نا امنی راه ها یکی دیگر از ویژگیهای این ولسوالی است.

 ۴- باوجود مشکلات موجود و نبود امکانات رفاهی در این ولسوالی کمتر خانواده ای را میتوان یافت که یک یا دو نفر از جوانان آنها در خارج از کشور مهاجر نباشد.

۵- جاغوری شاید تنها ولسوالی باشد که سه وکیل در پارلمان دارد ولی هنوز نبود سرک، شفاخانه، آسیب پذیری امنیتی، تشکیلات کم معارف و در کل عرضه خدمات ضعیف از ویژگی های بارز آن می باشد

۶- یکی از آرزوهای دیرینه هر شهروند این منطقه و ولسوالی های اطراف آن تبدیل شدن ولسوالی جاغوری به ولایت می باشد، چیزی که هم رئیس جمهور و هم رئیس اجرائیه در کارزارهای انتخاباتی شان وعده داده بودند.

عبدالله شایگان- ارسالی به خبرگزاری جمهور