به نام سازمان ملل به کام چه کسی؟

معاون سیاسی حکومت طالبان مولوی عبدالکبیر در گفتگوی رسانه‌ای مدعی شد: این ۴۰ میلیون دالری که می‌آید، به طالبان داده نمی‌شود، از سمت ملل متحد برای یوناما می‌آید و از طریق یوناما به تمامی موسسات ملل متحد تحت نظر آن و از طریق آنها به سازمان‌ها داده می‌شود، این (پیسه‌ها) برای دفاتر آنها و کدام پروژه هایی که از طریق سازمان‌های آنها به انجام می‌رسد مصرف می‌شود و امارت اسلامی (رژیم طالبان) به هیچ صورتی در آن مداخله نمی‌کند.

 

 ما این را نمی‌گوییم که این کار چقدر شفاف هست یا نیست؛ اما به این خاطر مداخله نمی‌کنیم که این مقدار کاری که برای مردم به وجود می‌آید، جلو آن گرفته نشود، ما به این خاطر در آن مداخله نمی‌کنیم و به نظر من همانقدر که به صورت درست از آن استفاده شود، در کمبود فقر تاثیر می‌گذارد.

 

این ادعا در حالی مطرح می‌شود که پیش از این اداره بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان موسوم به سیگار و نیز نمایندگان منتقد کنگره ایالات متحده تایید کرده اند که کمک‌های نقدی امریکا مستقیماً در اختیار طالبان قرار می‌گیرد و این گروه از آن برای تقویت تروریزم، تامین منابع مالی خود و حمایت از گروه‌های تروریستی همپیمانش بهره می‌گیرد.

 

کنگره امریکا برای مقابله با این روند حتی لایحه‌ای را در دستور کار قرار داده که بر اساس آن دولت واشنگتن نمی‌تواند پول مالیات دهندگان امریکایی را به بهانه «کمک‌های بشردوستانه» برای طالبان ارسال کند تا صرف تقویت تروریزم شود.

 

امریکا ادعا می‌کند که همچنان بزرگترین کشور کمک کننده خارجی به افغانستان است. این در حالی است که با خروج غیرمسئولانه نیروهای خارجی از افغانستان میلیون‌ها نفر دچار فقر، بحران معیشت و فاجعه انسانی شدند و همین اکنون بیش از ۲۳ میلیون نفر در سراسر کشور برای زنده ماندن نیازمند کمک‌های بشردوستانه سازمان‌های امدادی هستند.

 

از جانب دیگر نشانه‌ها حاکی از آن است که بسته‌های پول نقد ارسالی امریکا برای طالبان هیچ تغییری در زندگی واقعی مردم افغانستان ایجاد نکرده است و روز به روز بر جمعیت فقیر کشور افزوده می‌شود. از جانب دیگر، سازمان‌های امدادی وابسته به سازمان ملل متحد و سایر نهادها نیز همه روزه از کمبود بودجه و عدم عمل کشورهای کمک کننده به تعهدات خود برای تامین منابع مالی مورد نیاز برای کمک‌های بشردوستانه به میلیون‌ها نفر از مردم نیازمند افغانستان شکایت می‌کنند.

 

بنابراین با ارسال هر هفته ۴۰ میلیون دالر پول نقد از سوی امریکا به کابل اگر آنگونه که مولوی عبدالکبیر؛ معاون نخست وزیر طالبان ادعا کرده در اختیار سازمان‌های امدادرسان وابسته به سازمان ملل متحد قرار می‌گیرد پس چرا هیچ تغییری در زندگی و معیشت مردم افغانستان ایجاد نمی‌شود؟ چرا سازمان‌های امدادی همچنان از کمبود بودجه شکایت می‌کنند؟ و مهمتر از همه اینکه چرا طالبان دیگر نسبت به بلوکه شدن دارایی‌های بانکی و مالی افغانستان توسط امریکا معترض نیستند؟ و چرا دولت طالبان برای تامین بودجه سرسام‌آور مورد نیاز بخش‌های اداری و نظامی خود با بحران مالی روبه‌رو نمی‌شود؟ 

 

به جز پرسش‌های بی پاسخ بالا ارزیابی نهادهای مستقل ملی و بین‌المللی هم نشان می‌دهد که طالبان با ایجاد بیش از ۹۰۰ موسسه صوری به بهانه ارائه «کمک‌های بشردوستانه» به مردم افغانستان نه تنها کمک‌های نقدی امریکا را تصاحب می‌کنند؛ بلکه حتی به کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل و سایر کشورها و نهادها نیز دستبرد می‌زنند و از طریق سازمان‌های صوری ساخت خودشان کمک‌هایی را که به نام مردم افغانستان دریافت می‌کنند به خزانه رژیم واریز کرده و یا برای مقاصد و منافع اقتصادی و نظامی این گروه استفاده می‌کنند.

 

افزون بر این، عملکرد مستقلانه نهادهایی مانند یوناما در افغانستان زیر حاکمیت طالبان نیز عمیقاً مورد سوال است. ناظران مستقل می‌گویند که با توجه به زدوبندهای پیدا و پنهان نمایندگی سازمان ملل در افغانستان با طالبان به ویژه در زمینه ترغیب این گروه برای شرکت در روند دوحه با پذیرش پیش شرط‌های غیر قابل قبول آن، هیچ اطمینانی وجود ندارد که یوناما برای ادامه کار در افغانستان وارد زدوبندهای نامشروع مالی و سیاسی با طالبان نشده باشد.

 

بنابراین حتی اگر ادعای مولوی عبدالکبیر درباره دریافت و مصرف بسته‌های ۴۰ میلیون دالری ارسالی توسط امریکا از سوی سازمان ملل و نهادهای وابسته به آن درست باشد این پرسش همچنان وجود خواهد داشت که آیا این نهادها کاملا مستقل از طالبان عمل می‌کنند یا پول‌های دریافتی از خارج به نام سازمان ملل به کام طالبان ریخته می‌شود؟

 

محمدرضا امینی - جمهور