خون افراد با عمر بسیار طولانی ظاهراً تفاوت‌های کلیدی با بقیه دارد

دانشمندان مدت‌ها است که روی باشگاه نودساله‌ها و صدساله‌ها مطالعه کرده‌اند. درواقع، راز طول عمر زیاد و بیشترین طول عمر ممکن برای انسان‌ها برای هزاران سال پرسش آدمیان بوده است. با این حال، مطالعات روی این افراد معمولاً در مقیاس‌های کوچک هستند و آن‌هایی که در خانه‌های سالمندان زندگی می‌کنند از این آزمایش‌ها حذف می‌شوند.

حالا دانشمندان سویدن موسسه کارولینسکا می‌گویند بزرگ‌ترین مجموعه داده نشانگرهای زیستی افراد با عمر طولانی و هم‌تایان‌شان با عمر کمتر را جمع‌آوری کرده‌اند. این مجموعه شامل داده‌های ۴۴٬۰۰۰ سویدنی است که از سن ۶۴ تا ۹۹ سال مرتباً مورد ارزیابی صحت قرار گرفته‌اند. بررسی این داده‌ها می‌تواند تفاوت خون افراد با طول عمر زیاد و کم را آشکار کند.

از میان افرادی که برای حداکثر ۳۵ سال داده‌های طبی خود را در اختیار پژوهشگران قرار می‌دادند، ۱٬۲۲۴ نفر، یعنی ۲٫۷ درصد، به سن ۱۰۰ سالگی رسیدند. اکثر این صدساله‌ها، ۸۵ درصد آن‌ها، زن بودند.
پژوهشگران به مطالعه ۱۲ نشانگر زیستی متفاوت در خون پرداختند؛ از جمله نشانگرهای مرتبط با التهاب، متابولیسم، عملکرد جگر و گرده ، و سوءتغذیه احتمالی و کم‌خونی. این‌ها نشانگرهایی بودند که در پژوهش‌های قبلی ارتباط‌شان با طول عمر و مرگ‌ومیر نشان داده شده بود.
محدوده نشانگرهای زیستی مطالعه‌شده در جمعیت آزمایش؛ چارک‌های آبی برای افرادی است که به صدسالگی رسیدند، چارک‌های سرخ برای افرادی که نرسیدند. ناحیه سبزرنگ در هر نمودار محدوده نرمال این نشانگرها را نشان می‌دهد.

یافته‌های پژوهشگران نشان می‌داد آن‌هایی که به صدسالگی رسیدند، به‌طور کلی از شصت‌سالگی سطح گلوکز (نشانگر زیستی متابولیسم)، کراتینین (نشانگر جگر) و اوریک اسید (نشانگر التهاب) پایین‌تری داشتند. با این که مقدار میانه این نشانه‌ها برای هر دو گروه تقریباً ثابت بود، اما صدساله‌ها به‌ندرت مقادیری بسیار پایین یا بسیار بالا داشتند.