نگاه وارونه دولت به تهدید داعش
يکشنبه ۱۲ قوس ۱۳۹۶ ساعت ۱۸:۲۲
اشرف غنی در نشست آذربایجان مدعی شده که گروه داعش، اسلحه، تجهیزات و نیرو ندارد و شمار اندکی از آنها که در کوه‌ها گیر مانده‌اند "از گرسنگی خواهند مرد."
او در این نشست مدعی شده که این گروه، اسلحه، تجهیزات و نیرو ندارد و شمار اندکی از آنها که در کوه‌ها گیر مانده‌اند "از گرسنگی خواهند مرد."
آقای غنی گفت که دولت، مناطق تحت کنترل داعش را تصرف و عملیات نیروهای امنیتی، علیه داعش بیش از ۱۰۰۰ پاسگاه و استحکامات آنان را نابود کرده و اسلحه و مهمات آنان به دست نیروهای امنیتی افتاده است.
او افزود که نیروهای کوماندوی افغانستان در تمام عملیات‌ها پیروز بوده و اکنون در حال بدل شدن به یکی از بهترین نیروهای کوماندو در منطقه هستند.
او گفته که برای شکست تروریستان، افغانستان نیروهای کوماندویی را به دو برابر و نیروهای هوایی را به سه برابر افزایش داده است.
اظهارات تازه آقای غنی، نخستین اظهاراتی نیست که بر اساس آن، از دید مقام های دولتی افغانستان، تهدید داعش در کشور، در حال احتضار و انهدام است و اندک ستیزه جویان باقی مانده آن گروه در کوهستان های صعب العبور افغانستان، آخرین نفس های خود را می کشند. اما این، ممکن است بخشی از واقعیت باشد؛ ولی بی تردید، همه واقعیتی نیست که در باره داعش وجود دارد.
سران حکومت، از حالا تا دست کم چهار ماه دیگر، فرصت دارند تا وجود و حضور داعش و سایر جریان های تروریستی در افغانستان را به کلی انکار کنند و سلطه و قدرت آنها برای حفظ و سیطره بر اراضی کشور را مردود بدانند؛ اما واقعیت این است که فصل سرما و کاهش حمله های تهاجمی گروه های تروریستی، لزوما به معنای انهدام آنها نیست.
تروریزم بین المللی فعال در افغانستان، نه تنها خطری برای هستی و بقای نظام افغانستان است؛ بلکه تهدیدی آنی و واقعی علیه امنیت سراسر منطقه و چه بسا جهان می باشد.
پس از آنکه داعش در سوریه و عراق، منهدم شد، اراضی تحت کنترل خود را از دست داد، مراکز قدرت و سلطه آن در موصل و رقه، نابود شدند و اعضا و رهبران آن، به نحو تحقیرآمیزی، پا به فرار گذاشتند، جدیت خطر نفوذ و قدرت گیری آن گروه تروریستی در افغانستان، چندین برابر افزایش یافت. این واقعیتی است که بسیاری از کارشناسان مسایل استراتژیک به آن اذعان می کنند؛ زیرا عوامل زیادی وجود دارد که افغانستان را به سرزمینی پرجاذبه برای تروریست ها تبدیل می کند.
نخستین عامل مؤثر در این زمینه، همسایگی افغانستان با پاکستان است؛ کنام و کمینگاه امن و مطمئن تروریست های خون آشام از سراسر جهان.
تروریست های فراری داعش از سوریه و عراق، با آغوش باز در مناطق قبایلی پاکستان، از جانب همگنان تروریست شان، میزبانی و پذیرایی خواهند شد؛ به ویژه در شرایطی که اراده نیرومندی در درون دستگاه های جاسوسی، ارتش، حکومت، احزاب و سازمان های سیاسی و مذهبی و حتی بخش های وسیعی از مردم پاکستان وجود دارد که از چنین رویدادی، هدفمندانه حمایت می کند و برای تحقق آن، برنامه ریزی و سرمایه گذاری می نماید.
مرزهای زمینی طولانی و غیر قابل نظارت و کنترل موجود میان پاکستان و افغانستان، عدم سلطه و قدرت دولت کابل بر ولسوالی های دوردست و مرزی کشور و نفوذ عناصر و عوامل وابسته به پاکستان بر این مناطق نیز از دیگر موضوعاتی است که به اعضای چند ملیتی داعش و خانواده های شان، امکان عبوری آسان به اینسوی مرز و اسکان در ولسوالی های ناامن را اعطا می کند.
افزون بر این، دولت مرکزی افغانستان، هیچ برنامه منسجم، استراتژيک و دارای زمان بندی منظم را برای مبارزه واقعی با این خطر در حال رشد، روی دست ندارد.
آقای غنی از مبارزاتی سخن می گوید که به باور بسیاری از آگاهان مسایل نظامی، عملا هیچ حساب و کتابی برای آن، تعریف نشده و سازوکاری مبتنی بر یک جدول زمانی ثابت، به منظور نتیجه گیری از آن، موجود نیست.
نکته ناامیدکننده دیگر این است که دست ها و حلقات مشخصی در درون دستگاه قدرت، از داعش به مثابه یک پروژه، حمایت می کنند و به آن امکان می دهند تا هرچه بیشتر، بر دامنه قدرت و قلمرو تحت سلطه خود بیافزاید. این در حال حاضر، در حد یک ادعاست؛ اما دولت حتی با همین ادعا نیز به گونه ای ریاکارانه و مزورانه برخورد کرده که آن را به واقعیت، شبیه می سازد.
و ناامیدکننده تر از آن، موضع مبهم و پرسش برانگیز نیروهای خارجی به رهبری امریکا در مبارزه با داعش است. با توجه به مناطق محدود اولیه ای که داعش در اختیار داشت، این نیروها یکشبه، قدرت نابودی آن گروه را داشتند؛ اما عملا از این امر، امتناع کردند؛ درست به همان صورت که در سال ۲۰۱۴ میلادی، ۵۰۰ تویوتای حامل داعش، در برابر دیدگان هواپیماهای جنگی و جاسوسی امریکایی، بیابان های طولانی شمال عراق را درنوردیدند؛ بی آنکه با کمترین مانعی از سوی آنها مواجه شوند!
به جز استفاده تبلیغاتی امریکا از «بمب مادر» در ننگرهار، نیروهای خارجی، هیچ برنامه مدون و زمان بندی شده ای برای مقابله با داعش در افغانستان ندارند و در این میان، موضوع پرواز و نشست هلیکوپترهای ناشناس در حوالی تحت سلطه داعش و طالبان در کشوری که حریم هوایی آن، در کنترل ناتو است نیز مطرح است.
با توجه به همه این مسایل، اظهارات اخیر آقای غنی، بیانگر نگاه وارونه دولت او به خطر داعش است؛ این در حالی است که واقعیت های موجود در این زمینه، خبر از وضعیتی متفاوت می دهد.
آقای غنی گفت که دولت، مناطق تحت کنترل داعش را تصرف و عملیات نیروهای امنیتی، علیه داعش بیش از ۱۰۰۰ پاسگاه و استحکامات آنان را نابود کرده و اسلحه و مهمات آنان به دست نیروهای امنیتی افتاده است.
او افزود که نیروهای کوماندوی افغانستان در تمام عملیات‌ها پیروز بوده و اکنون در حال بدل شدن به یکی از بهترین نیروهای کوماندو در منطقه هستند.
او گفته که برای شکست تروریستان، افغانستان نیروهای کوماندویی را به دو برابر و نیروهای هوایی را به سه برابر افزایش داده است.
اظهارات تازه آقای غنی، نخستین اظهاراتی نیست که بر اساس آن، از دید مقام های دولتی افغانستان، تهدید داعش در کشور، در حال احتضار و انهدام است و اندک ستیزه جویان باقی مانده آن گروه در کوهستان های صعب العبور افغانستان، آخرین نفس های خود را می کشند. اما این، ممکن است بخشی از واقعیت باشد؛ ولی بی تردید، همه واقعیتی نیست که در باره داعش وجود دارد.
سران حکومت، از حالا تا دست کم چهار ماه دیگر، فرصت دارند تا وجود و حضور داعش و سایر جریان های تروریستی در افغانستان را به کلی انکار کنند و سلطه و قدرت آنها برای حفظ و سیطره بر اراضی کشور را مردود بدانند؛ اما واقعیت این است که فصل سرما و کاهش حمله های تهاجمی گروه های تروریستی، لزوما به معنای انهدام آنها نیست.
تروریزم بین المللی فعال در افغانستان، نه تنها خطری برای هستی و بقای نظام افغانستان است؛ بلکه تهدیدی آنی و واقعی علیه امنیت سراسر منطقه و چه بسا جهان می باشد.
پس از آنکه داعش در سوریه و عراق، منهدم شد، اراضی تحت کنترل خود را از دست داد، مراکز قدرت و سلطه آن در موصل و رقه، نابود شدند و اعضا و رهبران آن، به نحو تحقیرآمیزی، پا به فرار گذاشتند، جدیت خطر نفوذ و قدرت گیری آن گروه تروریستی در افغانستان، چندین برابر افزایش یافت. این واقعیتی است که بسیاری از کارشناسان مسایل استراتژیک به آن اذعان می کنند؛ زیرا عوامل زیادی وجود دارد که افغانستان را به سرزمینی پرجاذبه برای تروریست ها تبدیل می کند.
نخستین عامل مؤثر در این زمینه، همسایگی افغانستان با پاکستان است؛ کنام و کمینگاه امن و مطمئن تروریست های خون آشام از سراسر جهان.
تروریست های فراری داعش از سوریه و عراق، با آغوش باز در مناطق قبایلی پاکستان، از جانب همگنان تروریست شان، میزبانی و پذیرایی خواهند شد؛ به ویژه در شرایطی که اراده نیرومندی در درون دستگاه های جاسوسی، ارتش، حکومت، احزاب و سازمان های سیاسی و مذهبی و حتی بخش های وسیعی از مردم پاکستان وجود دارد که از چنین رویدادی، هدفمندانه حمایت می کند و برای تحقق آن، برنامه ریزی و سرمایه گذاری می نماید.
مرزهای زمینی طولانی و غیر قابل نظارت و کنترل موجود میان پاکستان و افغانستان، عدم سلطه و قدرت دولت کابل بر ولسوالی های دوردست و مرزی کشور و نفوذ عناصر و عوامل وابسته به پاکستان بر این مناطق نیز از دیگر موضوعاتی است که به اعضای چند ملیتی داعش و خانواده های شان، امکان عبوری آسان به اینسوی مرز و اسکان در ولسوالی های ناامن را اعطا می کند.
افزون بر این، دولت مرکزی افغانستان، هیچ برنامه منسجم، استراتژيک و دارای زمان بندی منظم را برای مبارزه واقعی با این خطر در حال رشد، روی دست ندارد.
آقای غنی از مبارزاتی سخن می گوید که به باور بسیاری از آگاهان مسایل نظامی، عملا هیچ حساب و کتابی برای آن، تعریف نشده و سازوکاری مبتنی بر یک جدول زمانی ثابت، به منظور نتیجه گیری از آن، موجود نیست.
نکته ناامیدکننده دیگر این است که دست ها و حلقات مشخصی در درون دستگاه قدرت، از داعش به مثابه یک پروژه، حمایت می کنند و به آن امکان می دهند تا هرچه بیشتر، بر دامنه قدرت و قلمرو تحت سلطه خود بیافزاید. این در حال حاضر، در حد یک ادعاست؛ اما دولت حتی با همین ادعا نیز به گونه ای ریاکارانه و مزورانه برخورد کرده که آن را به واقعیت، شبیه می سازد.
و ناامیدکننده تر از آن، موضع مبهم و پرسش برانگیز نیروهای خارجی به رهبری امریکا در مبارزه با داعش است. با توجه به مناطق محدود اولیه ای که داعش در اختیار داشت، این نیروها یکشبه، قدرت نابودی آن گروه را داشتند؛ اما عملا از این امر، امتناع کردند؛ درست به همان صورت که در سال ۲۰۱۴ میلادی، ۵۰۰ تویوتای حامل داعش، در برابر دیدگان هواپیماهای جنگی و جاسوسی امریکایی، بیابان های طولانی شمال عراق را درنوردیدند؛ بی آنکه با کمترین مانعی از سوی آنها مواجه شوند!
به جز استفاده تبلیغاتی امریکا از «بمب مادر» در ننگرهار، نیروهای خارجی، هیچ برنامه مدون و زمان بندی شده ای برای مقابله با داعش در افغانستان ندارند و در این میان، موضوع پرواز و نشست هلیکوپترهای ناشناس در حوالی تحت سلطه داعش و طالبان در کشوری که حریم هوایی آن، در کنترل ناتو است نیز مطرح است.
با توجه به همه این مسایل، اظهارات اخیر آقای غنی، بیانگر نگاه وارونه دولت او به خطر داعش است؛ این در حالی است که واقعیت های موجود در این زمینه، خبر از وضعیتی متفاوت می دهد.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور
کد مطلب: 99637
