نور و رهبری یک مبارزه مشروع

انحصارزدائی از قدرت سیاسی و افزایش مشارکت شهروندان در سیاست و قدرت در افغانستان از مهمترین مطالبات سیاسی این سالهاست که پس از روی کار آمدن حکومت وحدت ملی این موضوع برجستگی و اهمیت مضاعف کسب کرده و ارگ ریاست جمهوری به جای تشریک مساعی بین جریانهای سیاسی و انحصارزدائی از قدرت، به منزوی ساختن جریان ها، احزاب و حتی شرکای انتخاباتی خود دست یازیده و حتی کسانی که در ایجاد حکومت توافقی سهم برازنده داشتند را به بهانه های گوناگون حاشیه نشین ساخت.

انحصارگری روز افزون توسط آقای غنی، تیم شریک قدرت (ریاست اجرائیه) و سپس دهها جریان و حزب مطرح سیاسی، اعم از چپی و راستی و جهادی و غیرجهادی را به حلقه منتقدان حکومت کشانده و موجب پیچیدگی مضاعف اوضاع کشور و آشفتگی های سیاسی- اجتماعی شده است.

شکل گیری ائتلاف های گوناگون سیاسی، موضعگیری های تند رهبران در برابر سیاست های یکجانبه حکومت و گسترش چالش های اجتماعی که به باورآگاهان ناشی از بذل توجه سران حکومت به رقابت های سیاسی و منزوی ساختن رهبران و به تبع آن، بی توجهی  به اوضاع اجتماعی-سیاسی کشور بوده را می توان از مواردی برشمرد که نتایج مستقیم انحصار روز افزون قدرت و یکجانبه گرائی مطلق حکومت در برابر جریان ها و چهره های مطرح سیاسی بوده و مستقیما از این گونه سیاست ها ناشی شده است.

انحصارگری قدرت توسط ارگ، صدای سازمان ملل متحد و شماری از قدرت های خارجی دخیل در اوضاع افغانستان را نیز رآورد و روند رو به تزلزل دموکرسی نوپا را نیز تا مرز بحران به پیش برده است.

بخش اعظم جریان ها و چهره های منتقد حکومت را کسانی تشکیل می دهند که فریفته سیاستهای چماق و هویج حکومت شده، با مشاهده صورت تند حکومت از آن انتقاد کرده و داد و فریاد سر می دهند اما با نمایشِ اندک لطافت و ملایمت از جانب حکومت، موضع منتقدانه و ضد حکومتی شان را ترک نموده؛ لطافت و ملایمت اختیار می کنند و دوباره سر به لاک سکوت فرو می برند.

این گونه موضعگیری های سست و غیرمؤثر منتقدان سیاسی حکومت در سه سال گذشته باعث گردیده که جانب حکومت به ویژه ارگ ریاست جمهوری نه تنها در انحصار روز افزون قدرت قدمی عقب ننشسته بلکه با بهره گیری بیشتر از سیاست "چماق و هویج" به منزوی ساختن بیشتر جریان ها و چهره های منتقد خود پرداخته و صلاحیت ها را نیز متمرکزتر بسازد.

در این میان اما عطامحمد نور والی بلخ، به عنوان یکی از منتقدان سرسخت یکجانبه گرائی و بعنوان مخالف انحصار قدرت توسط رأس حکومت شناخته می شود که از بدو تشکیل حکومت وحدت ملی نیز، آقای غنی را نه رییس جمهور منتخب، بلکه رییس جمهور توافقی افغانستان خوانده بود. ایشان به دلیل نفوذ گسترده اجتماعی- سیاسی میان قشر گسترده ی شهروندان و تکیه‌گاه مطمئن مردمی، در مواجهه با انحصارگرائی روز افزون حکومت تحت رهبری غنی، موضع  انتقادیِ سرسختانه و قاطعانه اتخاذ کرده است.

آقای نور از نفوذ گسترده سیاسی نه تنها در ولایت های شمالی بلکه در تمام ولایت های افغانستان برخوردار بوده و قشر عظیمی از رهبران و سیاسیون را نیز همراه خود دارد.

در حلقه منتقدان یکجانبه گرائی ارگ که جمع گسترده سیاسیون و ائتلاف های کلان را شامل می شود به قطع می توان گفت که آقای نور مستحکم ترین آدرس انتقادی علیه انحصار قدرت به حساب می آید که نه با لحاظ منافع کوتاه مدت جناحی بلکه با الهام از یک ضرورت اجتماعی در کشور به این حلقه پیوسته و در برابر یکجانبه گرائی که معمول حکومت های حال و گذشته افغانستان بوده، سرسختانه مبارزه می کند.

آقای نور در حقیقت رهبریت جریان مبارزه با انحصار که ده ها سال سابقه داشته و از خواست های عام و دیرینه به حساب می آید هم اکنون به دلیل صلابت شخصیتی، قاطعیت و نفوذ اجتماعی به عهده گرفته و آنرا به خوبی مدیریت می کند. در ساده ترین بیان، آقای نور را میتوان منادی مشارکت شهروندان در عصر انحصارخوانده و سیاست هایش را نیز برخاسته از رؤیاهای تاریخی بیش از 30 میلیون انسان این سرزمین دانست که همواره تلاش کرده اند به انحصار قدرت خاتمه دهند اما در مواجهه با شمشیر برّان حاکمان از این خواسته عقب نشسته اند.

عبدالجلیل سروش- خبرگزاری جمهور