با صلح مسلح خودمان را گول نزنیم

صلح در افغانستان به یک پدیده آرمانی مبدل شده است، آرمانی که رسیدن به آن بهای سنگینی را می طلبد.
صلح و جنگ در این سرزمین دو روی یک سکه اند، همزمان با گفتگوهای صلح، جنگ در این کشور افزایش می یابد و حملات تروریستی و انتحاری گروه های دهشت افگن از جمله طالبان شدت می یابد.
صلح در کشور در هاله ای از ابهام قرار دارد و از ابتدا تا کنون پیام این صلح تنها جنگ و نا امنی بوده است و به باور اکثر شهروندان، این نوع مذاکرات هیچگاه دردی را درمان نمی تواند و موجبات رنج بیشتر مردم را فراهم می آورد.
در چهارده سال گذشته و پس از سقوط رژیم طالبان، دولت افغانستان همواره برای آوردن صلح آستین بالا زده و به ملت اطمینان داده است که امنیت را در کشور تامین میکند اما تاکنون دراین خصوص هیچ گام عملی برنداشته و یا توانایی و ظرفیت آوردن صلح را نداشته است.
برخی از کشورها بطور خستگی ناپذیر تلاش دارند که جنگ را به هر قیمت در افغانستان دامن بزنند و ناامنی ها را افزایش دهند. این برای اکثریت مردم روشن شده که آتشی در زیر خاک نهفته است که روزی مثل کوه آتشفشان شعله خواهد کشید اما قبل از این که اوضاع کشور بیشتر وخیم گردد خوب است که دولت آمادگی برای یک جنگ رویاروی با گروههای هراس افگن بگیرد.
در شرایط کنونی آنچه که به وضاحت دیده می شود دولت توانایی تامین امنیت شهروندان را در کشور ندارد، دولتمردان همواره اعلام کرده اند که جنگ در افغانستان جنگ تحمیلی است و این از سوی کشورهایی مدیریت می شود که نمی خواهند افغانستان به ثبات و آرامش برسد. اگر واقعاٌ این چنین است، دولت و مردم افغانستان باید آمادگی جنگی را داشته باشند که حداقل این سرنوشت مبهم روشن شود و به وضع ناهنجار کشور خاتمه داده شود، دولت باید نبردی را برای آزادی از این وضعیت آغاز نماید.
اگر نبردی سراسری با حمایت قاطع مردم رخ دهد، این نبرد، پایان جنگ تحمیلی و رسیدن استقلال و آرامش کامل کشور خواهد بود؛ ولو که هزینه سنگینی را متقبل شویم.
اکثریت مردم از وضعیت بلاتکلیفی خسته شده اند، اگر دولت نبرد قاطع با طالبان را اعلام کند، مردم وارد میدان نبرد خواهند شد و دوشادوش دولت، از طریق نبرد قاطع و منسجم، تکلیف کشور را روشن خواهند ساخت.
آنچه که از دورنمای روند صلح افغانستان پیداست این پروسه به نتیجه مطلوب نخواهد رسید زیرا در چند سال گذشته با آن که ده ها هزار قوای خارجی در افغانستان حضور داشته و ده ها کشور خودرا حامی دولت افغانستان می دانستند، این پروسه به نتیجه نرسید؛ حالا که اکثر نیروهای خارجی افغانستان را تر ک کرده اند و تنش های درون نظام در کشور میان دو رهبر حکومت وحدت ملی پابرجا است، برخی از سکتورهای امنیتی از جمله وزارت دفاع و اداره امنیت ملی توسط سرپرست اداره می شود؛ با این وضع نباید چشم به دولت دوخت و برای آوردن صلح منتظر بود. اینجاست که دولتمردان افغانستان نباید با صلحی که پیام آن جنگ وخونریزی است، خود و مردم این سرزمین را فریب دهند. وقتی راهی برای صلح وجود ندارد دروازه جنگ را با گروه های دهشت افگن باز کنند و از این طریق جواب سرکوب کننده ای برای دشمنان افغانستان بدهند.
زهراجویا- خبرگزاری جمهور