سربازان ارتشِ مدافع کشور می توانند روزه خودرا افطار کنند

سئوال: آیا مجاهدینِ ارتش که در دفاع از سرزمین اسلامی و دربرابر جرثومه های مفسد می جنگند و کشور را ازشرِ بدطینت‌تان نجات دهند، می توانند روزه خودرا افطار کنند؟
جواب: کسانی که بخاطر دفاع وجهاد از خانه هایشان بیرون شده اند و میخواهند کشور اسلامی را از چنگ فساد و فتنه نجات دهند، به خاطرحفظ قوت و نیروی خویش می توانند که روزه خویش را افطار کنند و در فرصت دیگری قضا بیاورند، چنانچه از رسول خدا نقل شده است که ایشان در فتح مکه که مصادف با دهم ماه رمضان بود، همراه با ده هزار لشکر از مدینه بیرون شدند و به همه دستور دادند تا افطار کنند.
جابربن عبدالله نقل می کند که رسول خدا درسال فتح مکه تا منطقه «کراع الغمیم» بیرون شد و مردم همه روزه دار بودند، برای رسول خدا گفته شد که مردم روزه دارند وبه مشکل مواجه شده اند، همه متوجه شما هستند که چه تصمیم میگیرید؛ رسول خدا ظرفی از آب را خواست و شخصا نوشید و مردم همه می دیدند، با آن هم بعضی از لشکریان روزه خویش را افطار کرد و برخی دیگر افطار نکردند، این خبر که برخی از مردم روزه خویش را افطار نکرده اند، به رسول خدا رسید و ایشان فرمودند:«این جماعت نا فرمان وسرکش هستند» اولئک العصاة. رواه البخاری.
پیامبراسلام به شدت علاقمند بود تا نیروهایش دارای انرژی بالا و نیروی قوی باشند، تا دربرابردشمن باقدرت بایستند، ازهمین جهت ایشان را مانع شد تا روزه فرضی را نگیرند، چه نبرد و حفظ کشوراسلامی بزرگتر وبالاتر از روزه بود، چنانچه از رسول خدا نقل شده است که ایشان جهاد درراه خدارا برترین کردار دانسته اند.
از رسول خدا پرسیده شد که کدام کردار برتر است؟ ایشان فرمودند: ایمان به خدا و رسول او؛ سوال شود که بعد ازآن کدام؟ ایشان فرمودند که: جهاد در راه خدا.
از ایشان پرسیده شد که چه کسی برتر است؟ ایشان فرمودند: کسی که با جان ومال خویش در راه خدا می جنگد.
در روایت دیگری آمده است که: یک شب درسنگر انتظار کشیدن، بهتر از یک ماه روزه گرفتن و نماز خواندن است.
ابن عباس می گوید: رسول خدا درسال فتح مکه درماه رمضان بیرون شد و تا تالابی(غدیر)ی رسید که نزدیک «نهرالظهیره» بود، مردم تشنه شدند و سرها بالا شده بود و به سختی نفس می کشیدند، رسول خدا ظرفی از آب را خواست و در دستان خویش گرفت، درحالی که همه مردم می دیدند، آب را نوشید و مردم همه نوشیدند. رواه احمد.
از ابی سعید روایت است که گفت: درحالی که ما روزه داشتیم، همراه با رسول خدا به سوی مکه درحرکت شدیم، درجایی رسیدیم و همانجا پاییدیم، رسول خدا فرمودند: شما با دشمن نزدیک شده اید، لازم است که افطار برشما اقوا است، اما این دستور رخصت بود، برخی ها روزه را افطار کردند و برخی ها افطار نکردند؛ اما زمانی که نزدیکتر شدیم، ایشان فرمودند: قرار است فردا با دشمن رو برو شوید، افطار برشما اقوا است و باید افطار کنید، واین سخن عزیمت بود. رواه مسلم واحمد و ابوداود.
درنیل الاوطار آمده است: این حدیث نشان می دهد که اگرکسی به قصدجنگ می رود و تاجایی می رسد که دشمن نزدیک است، اولی این است که روزه خویش را بخورد واگر به جایی می رسد که درمواجهه با دشمن است، افطار حتمی و لازمی است. زیرا روزه قدرت مقاومت و مبارزه را می کاهد و در برابر دشمن دست‌وپاگیر می سازد، و نباید مسلمانان در نبرد با دشمنانشان ضعیف و سست و بی رمق باشند.
ضمن این که مبارزانِ راه آزادی، به عنوان مسافر دور از شهر و خانه‌ی خویش زندگی می کنند، که نفس سفر موجب افطار روزه است، اما نفس جهاد و مبارزه و دفاع از امنیت اجتماعی و سرزمینهای اسلامی، از موجبات افطار می باشد.
در کتاب فتح الباری آمده است: افضل و راجح اینست که اگر روزه موجب ضرر و یا سختی می شد، باید افطار کند.
ابن عمر نقل است که فرمود: کسی که از رخصت خدای متعال استفاده نکند، گناه آن مانند کوه عرفات است.
مفتی: شیخ حسنین محمدمخلوف، مفتی کشور مصر
ترجمه و تلخیص: دکتر محمدصالح مصلح
ارسالی به خبرگزاری جمهور