حضور بیش از ده سال نیروهای ارتش سرخ در کشور، پیامدهای ناگواری را به زندگی مردم، از لحاظ اقتصادی، سیاسی، اجتماعی به جاگذاشت که تاثیرات آن تاکنون در تار و پود این خاک موجود است.
اکثر کارشناسان و اهل نظر، آمدن نیروهای شوروی را به افغانستان نقض صریح میثاقهای بین المللی می دانند، آنها استدلال میکنند که قوای شوروی بدون اینکه کدام خطری از سوی افغانستان متوجه آنها باشد بطور عجولانه و بدون اجازه، وارد افغانستان گردیدند که خود نمونه آشکاری از اشغالگری به حساب می آید.
پس از ده سال مبارزه خستگی ناپذیر مردم در برابر شوروی ها و دادن هزاران شهید، معلول، یتیم، آواره ...و غیره، توانستند بزرگترین قدرت استعماری وقت را به زانو در بیاورند؛ اما این دستاورد مردم افغانستان که به بزرگترین قربانی بدست آمده بود، در اثر کج اندیشی های بعضی از رهبران مجاهدین که رابطه تنگاتنگ با کشوری همسایه به خصوص پاکستان داشت، از هم پاشید.
وقتی پاکستان گروه طالبان را پایه گذاری کرد این گروه باعملکردهایش سبب سرازیر شدن بزرگترین ارتش و استعمار گری جهان در سده بیست و یکم به افغانستان گردید.
ده سال تمام آمریکایی ها به بهانه مبارزه با تروریزم در کشور ما حضور دارند که گاهی با بعضی عملکردهای نابجای شان، استقلال مملکت ما را به مخاطره می اندازند؛ چنانکه این حرف بارها از زبان رئیس جمهور کشور شنیده شده است.
اینکه چه تفاوتها و شباهتهایی بین حضور شوروی ها و آمریکایی ها در افغانستان موجود است، کارشناسان دیدگاه های متفاوتی دارند.
اینجینیر محمدعاصم نماینده پیشین مجلس، باورمند است که تفاوتهای فاحشی بین حضور شوروی ها و آمریکایی ها موجوداست، اولین تفاوت فاحش این است که نیروهای شوری بدون اجازه سازمان ملل متحد وارد افغانستان شدند؛ درحالیکه آمریکایی ها طی یک قطعنامه که از سوی سازمان ملل متحد در اختیاری شان گذاشته شده بود وارد افغانستان گردیدند.
چیزی دیگری که یک تفاوت کلان را میان این دو حضور نشان می دهد، ضرر رساندن می باشد، دولت وقت افغانستان هیچگونه ضرری را به روس ها وارد نکرده بود،؛ ولی طالبان عملاً از شبکه القاعده حمایت شان را اعلام کردند؛ شبکه ای که مسئول حملات یازده سپتامبر در شهرهای نیویورک و واشنگتن شناخته شد.
وی علاوه میکند: در زمانی که روس ها وارد خاک افغانستان شدند، افغانستان صاحب یک دولت قوی و نیرومند بود؛ درحالی که در زمان ورود آمریکایی ها افغانستان شاهد چنین دولت قوی و نیرومند در خاک خود نبود. این نماینده پیشین تاکید میکند در زمان اشغال کشور توسط روس ها همه مردم افغانستان در جهاد سهیم بودن؛ در حالیکه حالا قضیه، کاملاً برعکس است و اکثریت مردم کشور از حضورجامعه جهانی استقبال میکنند.
آقای عاصم میگوید: "یگانه مشابهتی که در بین اینها وجود دارد، عملکردشان می باشد. او تصریح میکند نیروهای شوروی مردم بیگناه را در روستاها و قریه جات از بین می بردند و آمریکایی ها هم چنین عملی را انجام می دهند، آنها هم در مقابل این عمل شان مورد پیگرد قانونی قرار نمی گرفت و اینها هم هیچگاه آماده به پاسخگویی نیستند.
اما زبیر شفیقی آگاه امور سیاسی میگوید: "تفاوتهای اندکی میان حضور نیروهای شوروی و آمریکایی در خاک افغانستان وجود دارد؛ زیرا وقتی آمریکایی ها وارد افغانستان شد همه شعارهایشان مبارزه علیه تروریزم بین المللی بود؛ ولی با مرور زمان این شعار کاملاً برعکس گردید. آمریکایی ها به عوض اینکه لانه های تروریزم را در آن طرف مرز یعنی کشور پاکستان از بین ببرد، در قراء و قصبات افغانستان دست عملیاتهای بیرحمانه زدند که باعث شهید شدن هزاران انسان بیگناه شد."
او می گوید که هیچ تفاوتی میان آمریکایی ها و روس ها از بابت عمل وجود ندارد و این کارشان سبب آن گردیده است که آنها در نظر مردم اشغالگر معلوم شوند.
آقای شفیقی یگانه تفاوت میان این هر دو را در آزادی بیان میداند که در زمان روس ها وجود نداشت به باور وی چیز دیگری که یک تفاوت اندک را میان اینها به وجود می آورد، ساختن زیرساختها می باشد که روسها دراین زمینه یک اندازه دلسوزانه عمل می کرد.