در ایران صدها دانشجو در دانشگاههای مختلف درس می‌خوانند اما اغلب آنها با شرایطی که افغانستان با آن مواجه است، نگران آینده خویش می‌باشند.

 بعد از سقوط نظام جمهوریت و حاکم شدن دوباره گروه طالبان در افغانستان؛ آرزوهای اکثر مردم افغانستان نقش بر آب شد. این تحول سیاسی موجب گسست در زندگی شهروندان و باعث پناهنده و مهاجر شدن هزاران شهروند افغانستانی به کشورهای همسایه، منطقه و جهان گردید.
 
نوعی ناامیدی نسبت به آینده و بی باوری نسبت به برگشت مردم در سایه امارت طالبانی میان مهاجران دیده می‌شود. در این میان شماری از جوانان افغانستانی که در مقاطع مختلف تحصیلی در دانشگاههای ایران دانشجو هستند، نسبت به آینده و سرنوشت شان ابراز ناامیدی میکنند. آنها به خبرگزاری جمهور میگویند که حتی اگر از دانشگاه فارغ التحصیل هم شوند، امیدی نسبت به شغل و یا درآمدی در افغانستان در سایه نظام طالبانی ندارند.
 
سید محمدتقی موسوی، دانشجوی دکتری دانشگاه گیلان به خبرگزاری جمهور میگوید:« از دوران کودکی در عالم مهاجرت علاقه شدیدی به تحصیل داشتم. ولی مشکلات مهاجرت و فوت پدرم باعث شد تا نتوانم به تحصیلاتم ادامه بدهم. سرانجام با داشتن چند فرزند به درس خواندن شروع نمودم و تا مقطع دکترا رشته روابط بین‌الملل به  تحصیل ادامه دادم. با سقوط نظام جمهوریت، تمام آمال و آرزوهایم نقش بر آب شد. بیشتر به خاطر اینکه که سرانجام تحصیلم با شکست روبرو شده است. خانواده ام قربانی تحصیلم شده است و من هیچ نقطه روشنی در مقابلم نمی بینم و در نهایت اینکه خود را یک انسان شکست خورده می بینم".
 
موسوی می افزاید که با شرایط به وجود آمده، برنامه ای ندارد و فقط امیدوار است که بتواند حداقل سند تحصیلی اش را به دست آورد.
 
این دانشجو تاکید می ورزد که طالبان با منع کار و تحصیل زنان و گسترش مدارس دینی باعث رشد افراطیت و بنیادگرایی در افغانستان شده اند. وی اشاره می‌کند:« در واقع افغانستان به وزیرستان پاکستان تبدیل خواهد شد. افغانستان در آینده کشوری بی ثبات و بستر حضور افراطیت و گروههای تروریستی که کشورهای همسایه را درگیر می‌کند، خواهد بود».
 
باران قادری (اسم مستعار) یکی از دانشجویان دانشگاه تهران نیز از آینده نامعلومش در افغانستان به خبرگزاری جمهور ناامیدانه بیان می‌دارد و به این باور است که اگر جامعه جهانی در برابر طالبان ایستادگی کند، امیدواری وجود  دارد؛ در غیر آن همین آش است و همین کاسه.
 
این دانشجو که دغدغه‌ اش از تحصیل، کسب درآمد خوب در آینده و رسیدن به یک موقعیت کاری و یا اجتماعی خوب بوده است، اکنون از این برنامه‌ها تقریبا دست کشیده است.
خانم قادری می افزاید:«پیش از این برنامه داشتم که بعد از فراغت از دانشگاه به کشورم برگردم و در دولت یا یک سازمان یا موسسه وظیفه بگیرم اما پس از سقوط جمهوریت تمام امیدهایم نقش بر آب شد. چرا که نه امیدی به کار است و نه زمینه ای برای رشد».
این دانشجو نسبت به آینده اش نگران است و از اینکه هر روز خبرهای بدی از افغانستان می‌شنود، نسبت به آینده این کشور بی باورتر می شود.
 
خانم قادری تصریح می‌کند:« ما به سوی یک بحران فرهنگی و اجتماعی روان هستیم. من هیچ آینده روشنی نمی بینم. به همین خاطر علاقه ندارم بعد از تحصیل برگردم. میخواهم در این جا زندگی کنم و یا به کشور دیگری بروم».
 
نعیم جویا یکی از دانشجوی دکتری رشته مدیریت بازرگانی دانشگاه گیلان به جمهور از دغدغه‌ها، آینده و سرنوشتش سخن می گوید.
 
آقای جویا با این رویکرد حکومتداری در کشور خوشبین نیست؛ زیرا عدم حضور افراد متخصص، زنان و اقلیتهای قومی و مذهبی در نهادها و سازمانها را عامل بدبختی کشور می داند.
 
جویا در پایان اضافه می‌کند:« در زمان جمهوریت در مقطع تحصیلی دکتری پذیرفته شدم و با هزاران امید و رویا به ایران آمدم؛ تا با اخذ درجه دکترا به وطن باز گردم و در حوزه علمی و پژوهشی متناسب به رشته ام فعالیت کنم. اما اکنون با حاکم شدن گروه طالبان، برنامه روشنی ندارم و فقط به دنبال ایجاد  یک سازمان پژوهشی متناسب به رشته ام هستم تا بتوانم حداقل اهداف و آرزوهایم را عملی سازم».

در ایران صدها دانشجو در دانشگاههای مختلف درس می‌خوانند اما اغلب آنها با شرایطی که افغانستان با آن مواجه است، نگران آینده خویش می‌باشند.

سید برهان الطافی- خبرگزاری جمهور