قرارداد با حکمتیار نه تنها جاهلانه بلکه به گفته نویسنده انگلیس تضاد را در بین گروههای مقاومت بیشتر میکند. بدبختانه مصارف کشمکش های شان را مردم و از بودجه بیت المال می پردازند

چطور میتوان با جنگسالاری که تقریباً ۳۰ سال در تباهی مملکت، ترور، قتل وکشتار و ویرانی شهر و آثار تاریخی مملکت مانند قصر دارالامان دست دارند باز هم اعتماد نمود.
بعد از سرنگونی طالبان و آمدن کرزی همه گروههای جهادی در دستگاههای دولت به رتبه و منزلت و جایدادهای خوبی رسیدند. هواداران حکمتیار هم پست های دولتی گرفتند. حکومت با هیچ یک از جنگسالاران، قراردادهای شخصی و دوجانبه ندارند و نکرده اند. سئوال اینکه چرا قالین سرخ برای حکمتیار فرش میکنند و دهها خواسته اش را مانند چناق دلخواه برآورده می سازند.
شاید دو دلیل داشته باشد: یا اینکه این همه تسهیلات و تشریفات به امر بالادستی ها، ارگ نشینان را مجبور ساخته اند تا هرچه آی اس آی و دیگر بازیگران سیاسی منطقه امر کنند باید همانطور شود تا به مقاصد شومی که در آینده در نظر دارند برسند. یا اینکه ارگ نشینان به ضعف خود متوجه شدند و برای تقویت خود و آینده خود نگرانند و به ملیشه های حکمتیار بخصوص برای سرکوبی حریفانشان نیاز دارند. به هرحال از قدیم گفته اند که (آزموده را آزمودن خطاست)
اگر حکومت ع و غ راستی صلح واقعی با مخالفین میخواهند و مخالفین هم در عمل خود صادق باشند و باخود صدها ملیشه را نیاورند و هر دو طرف منافع مردم خودرا در نظر بگیرند؛ بهتر بود از قرارداد صلح کشور کلمبیا با مخالفینش که تقریباً با مشکلات سیاسی افغانستان شباهت دارد استفاده میشد و با میانجیگری ملل متحد صورت میگرفت. ( قسمی که توافقنامه کشور کلمبیا با مخالفان جایزه نوبل را گرفتند...) مردم افغانستان به جایزه نوبل ضرورت ندارند اما به یک صلح دائمی و بدون قید و شرط نیاز دارند. آنگاه مردم رنجور و سالها جنگ زده افغانستان از رهبران خود تمجید میکردند و نامشان در تاریخ پرخون افغانستان شاید برداشت خوبی می داشت.
حالا مردم افغانستان نه از این توافقنامه شرم آور با مخالفین راضی هستند و نه نمجید میکنند. و در تاریخ پرخون مملکت صفحه ای ناگواری اضافه شد. مانند قراردادهای بی شرمانه دیگری مانند دیورند با انگلیس ۱۸۸۳ م و واگذاری پنجده به روسیه ۱۸۸۵ م ) در تاریخ افغانستان.
باید علاوه نمود که سالها قبل نویسنده انگلیسی ۱۸۳۴م در کتاب خود نوشته (... هرگاه افغانها به مثابه یک ملت تصمیم بگیرند تا در برابر مهاجم مقاومت نمایند هیچ مهاجمی بر آنها پیروز نخواهد شد. در صورتی که بین خود متفرق و پراکنده و تقسیم شوند میتوان یک گروه را برضد گروهی دیگری استعمال و از ایشان خوب استفاده نمود)
این قرارداد با حکمتیار نه تنها جاهلانه بلکه به گفته نویسنده انگلیس تضاد را در بین گروههای مقاومت بیشتر میکند. بدبختانه مصارف کشمکش های شان را مردم و از بودجه بیت المال می پردازند. همچنین مصارف بود وباش و خوراک و منزل و جیب خرچ ملیشه های جنگسالار را بعد از سالها غیبت در خانه های پاکستان متقبل شوند. عجب ملک بی بازخواست و ارگ نشینان جاهلیداریم..
فرستنده: عنایت الهل حبیب - هامبورگ
خبرگزاری جمهور