به بهانه چهلمین روز شهادت شهید سیدنعمت الله رضایی و شهدای ولایت غور

امروز گلایه ای ندارم
می خواهم شمشیر عشقم را تیز کنم
به افکار پلیدم ناشی از شهادت تو حمله کنم
و همه خاطرات تلخ "چهل روز " نبودنت را نابود کنم
دلم میخواهد، ببخشمت
می دانی، توانایی اش را دارم...
می بخشم همچون خدایی که می بخشد
خدایی که از سر قدرت و بی نیازی می بخشد
من هم می بخشم اما نه از سر قدرت
آنقدر تنها شده ام که دیگر قدرتی در من نمانده است
می بخشم از سر عشق از سر دوست داشتن
آری دوست داشتن هم نشان قدرت است
اما نه قدرت والا
قدرتی که زنجیر محکم به گردنم می بندد
و مرا به چهارسوی ضعف می کشاند
می بخشم چون دلم هوای بودنت را کرده است
من و تویی که ما می شدیم
زمین و زمان را درهم می شکستیم
به سوی آسمان های زیبایی و کنار هم بودن پرواز می کردیم
هرچه فکر میکنم می بینم باید صبر کنم
تا بتوانم دوباره ما شوم
به بلندای کوه ها پرواز می کنم و از آنجا تورا نظاره می کنم
تا شاید بودن دوباره ات را تجربه کنم
اما میدانم این خیال خام است
من قدرت این کار را نخواهم داشت
زیرا دلم تورا می خواهد
نمی توانم فکر نبودنت را در ذهنم نابود کنم
ولی می توانم بیاد بیاورم همان حس گرم باتو بودن را
دست فشردن های شیرین و خنده های دلچسب
نگاه های آشنا و " جان ماما" گفتن های سرجایت را.......
و ...
حال چهل روز است که بی تو ام
این حس لعنتی نبودنت سخت دیوانه ام می کند
اما باز با این دیوانگی ها حرف سهراب یادم می آید که : مرگ پایان کبوتر نیست!
آنوقت دلم اندکی تسلی یافته و تنها لقلقه ی زبانم این است که " شهادتت تبریک"

عبدالواثق شریعت پناهی-ارسالی به خبرگزاری جمهور