اگر طالبان ضد شیعه نیستند و شیعه را مسلمان می دانند، فقه شیعه را در معرض مطالعه و قضاوت خودشان و مردم شان و دانش آموزان و دانشجویان بگذارند تا همه بفهمند که شیعه چه می گوید. اگر طالبان ناصبی و تکفیری و مبغض نیستند اجازه بدهند که شیعیان از قرآن و از پیامبر و از امامان شان که همگی از اولاد پیامبر اسلام هستند بگویند. و بعد ببینند که آیا از میان خدای شیعیان، پیامبر شیعیان، امام شیعیان، اعتقاد راستین شیعیان، بهانه ای برای تکفیر و کشتن شیعیان پیدا می توانند؟   

بیست نفر از شیعیان مظلوم سنگ­تخت و بندر ولایت دایکندی که به استقبال مسافران خود رفته بودند توسط تروریست ها به شکل جمعی تیرباران شدند که 14 نفر شهید و شش نفر زخمی شدند. آنها به استقبال زائران اربعین امام حسین(ع) می رفتند که از سفر کربلا باز می گشتند.
 
ظاهراً داعش پشت این جنایت است اما در باطن علاوه بر داعش، تکفیری های طالب نیز از دید ما متهم هستند. و اگر طالبان با استناد به اعلامیه های داعش که معمولا ساختگی هستند و یا در قبال دریافت پول صادر می شوند، از خود رفع اتهام کنند؛ بدانند که هیچ چیزی از بار مسئولیت آنان در قبال کشتار و جنایت علیه شیعیان نمی کاهد.

داعش با طالب از لحاظ رنگ و ساختار و پیدایش تفاوت دارد. داعش واقعی با طالب واقعی متفاوت از هم هستند. اما داعش ساختگی با طالب واقعی، سنخیت های بسیار دارند.

چرا زنجیره حملات و کشتار شیعیان قطع نمی شود؟ مسئولیت طالبانی که خود را حاکم کشور می دانند در قبال این داعش خیالی چیست؟ پس از دهها حمله بزرگ و کوچکی که علیه مردم ما مثلا توسط داعش انجام گرفته تاحالا چند تا مسبّب این حملات دستگیر شده اند؟

عوامل حملات بزرگ انتحاری بر مساجد و نمازگزاران شیعه در قندوز و قندهار و هرات و کابل و اخیرا بر مردم دایکندی چه کسانی بودند؟ کدام شان شناسایی شدند؟ کدام شان دستگیر شدند؟ کدام شان معرفی شدند؟ کدام حمله توسط طالبان صراحتا محکوم شد و با کدام بازمانده حملات انتحاری ابراز همدردی شد؟ کدام مطالبه قربانیان شیعه توسط طالبان شنیده شد؟ طالبان چه قدمی برای برائت از تروریسم داعشی علیه شیعیان برداشتند؟ آیا طالبان شیعیان را قربانیانِ صاحبِ حق می دانند؟

نخیر! طالبان نشان داده اند و برای ما ثابت شده است که از نظر ایدئولوژیِ ضد شیعی، دقیقا همانند داعش فکر می کنند؛ فقط یک تفاوت با داعش دارند: طالبان در حاکمیت هستند و جبر حاکمیتی و مسئولیت حکومتی، این اجازه را به طالبان نمی دهد که رعیت خود و مردم تحت حاکمیت خود را بکشند. اما داعش، چون بیرون از دایره حاکمیت هستند بهانه برای کشتن شیعیان دارند. لذا اغلب آگاهان معتقدند در کشتار شیعیان باید انگشت اتهام را به سمت طالبان نیز گرفت.

طالبان در یک صورت از اتهام شیعه کشی و جنایت علیه شیعیان تبرئه می شوند که ثابت کنند با داعش تفاوت دارند. اگر داعش، به بهانه شرک و رفض و کفر، شیعیان را تکفیر می کند طالبان رسماً اعلام کنند شیعه از مذاهب اسلامی و همانند مذاهب اربعه اهل سنت مورد قبول ما هست.

طالب اگر صادق است و ضد شیعه نیست: اگر داعش شیعه را می کشد، طالبان بیایند و شیعه را در لایه های بالای سیستم امنیتی افغانستان جای بدهند، اگر داعش خواهان حذف شیعه از افغانستان است، طالبان شیعه را به شکل معناداری در کابینه و ساختار قدرت سیاسی سهیم بسازند. اگر داعش وارد مساجد و مراکز شیعیان می شود طالب یا تأمین امنیت کند و یا به شیعیان سلاح و مجوز اسلحه بدهد تا از خودشان در برابر تروریسم داعش دفاع بکنند.

اگر طالبان ضد شیعه نیستند و شیعه را مسلمان می دانند، فقه شیعه را در معرض مطالعه و قضاوت خودشان و مردم شان و دانش آموزان و دانشجویان بگذارند تا همه بفهمند که شیعه چه می گوید. اگر طالبان ناصبی و تکفیری و مبغض نیستند اجازه بدهند که شیعیان از قرآن و از پیامبر و از امامان شان که همگی از اولاد پیامبر اسلام هستند بگویند. و بعد ببینند که آیا از میان خدای شیعیان، پیامبر شیعیان، امام شیعیان، اعتقاد راستین شیعیان، بهانه ای برای تکفیر و کشتن شیعیان پیدا می توانند؟ 

وقتی طالبان هیچ کدام از این اقدامات را نمی کنند معنایش خیلی شفاف و واضح است: طالبان و داعش دو روی یک سکه هستند. هردو تکفیری هستند. هردو ضد شیعه هستند. هردو در کشتار و جنایت علیه شیعیان به یک اندازه سهم دارند. هردو تروریست و جنایتکار هستند. هردو یک آبشخور دارند. هردو پروژه خارجی و هردو نیروی نیابتی هستند.

همین مسافرین دایکندی که تازه از سفر معنوی و زیارتی کربلا به افغانستان برگشته بودند؛ طالبان در مرز افغانستان، وسایل و سوغاتی شان شامل کفن و مُهر و تسبیح و کتاب دعا و مفاتیح شان را گرفتند و آتش زدند و داعش استقبال کنندگان شان را در دایکندی تیرباران کردند. حالا فرق این دو چیست؟ طالب اگر حاکم نمی بود همین زائران را در مرز می کشت و فیض کشتن را به داعش نمی گذاشت.

شیعه باید بیدار شود. شیعه باید بداند و بشناسد. شیعه باید فکری به حال خود بکند. گریختن، راه حل نیست. مهاجرت دسته جمعی راه حل نیست. اتکا به کشورهای بیرونی راه حل نیست. شیعه افغانستان باید بداند و بفهمد که در این میدان تنهاست. با همین تنهایی و با اتکا به قدرت درونی و اتکال به خداوند بزرگ به فکر کسب اقتدار درازمدت باشد.

برای من قابل درک نیست که همین ملاهای شیعه، افسقالان شیعه و مزدبگیران شیعه که در خدمت طالبان در آمده اند، و تطهیرگری می کنند، و تبلیغ می کنند؛ اینها چگونه می توانند به روی مردم مظلوم شیعه نگاه کنند و فردای قیامت چگونه در برابر رسول الله(ص) و در مقابل خاندان پاک پیامبر ظاهر می شوند؟
 
به هرحال؛ نخبگان شیعه اگر عافیت طلبی پیشه کنند، اگر توجیه گری کنند، اگر تطهیرگری کنند، اگر سکوت کنند، در قبال خون قربانیان، در قبال مکتب و مذهب حنیف جعفری، در قبال مردم مظلوم شیعه، در قبال درد خانواده زائران حسینی و در مقابل خدا و رسولش مسئول خواهند بود.
 
حسینی مدنی- خبرگزاری جمهور