او پیش از آغاز سفرش از «حمایت» کوریای شمالی در جنگ در اوکراین تقدیر کرد.

 

این تشکرنامه آقای پوتین در رسانه‎‌های دولتی کوریای شمالی منتشر شد.

 

امریکا و کوریای جنوبی، دولت کوریای شمالی را متهم کرده‌اند که در ازای دریافت کمک‌ غذایی و نظامی، به روسیه در تأمین تجهیزات توپخانه‌ای و دیگر تسلیحات کمک می‌کند.

 

روسیه و کوریای شمالی تبادل تسلیحات را تکذیب می‌کنند؛ اما دو کشور سال گذشته متعهد شدند که روابط نظامی خود را توسعه دهند.

 

رئیس‌ جمهور روسیه همراه با هیاتی از سران دولت از جمله وزرای دفاع و امنیت به کوریای شمالی رفت.

 

پس از این دیدار دو روزه آقای پوتین به ویتنام متحد قدیمی مسکو رفت.

 

همان گونه که انتظار می‌رفت سفر مهم و تاریخی رئیس جمهور روسیه به کوریای شمالی بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های غربی داشت.

 

بسیاری از تحلیلگران غربی به این سفر به عنوان یک تحول ژئوپلیتیک در معادلات جهانی نگاه کردند. به باور آنها ائتلاف مسکو - پیونگ یانگ در راستای چندجانبه گرایی به رهبری روسیه و چین صورت می‌گیرد که برای مدیریت جهانی پیامی علیه امریکا به حساب می‌آید.

 

در واشنگتن نیز دولتمردان امریکا نگرانی خود از این سفر را پنهان نکردند. آنها به ویژه به پیام مهم ولادیمیر پوتین و تشکر صریح او از حمایت کامل کوریای شمالی از جنگ اوکراین واکنش نشان دادند؛ واکنشی که بیانگر ترس شدید و غیرقابل انکار امریکا از ظهور یک بلوک امنیتی و استراتژیک تازه در برابر هژمونی امریکا و غرب محسوب می‌شود.

 

در عمل نیز رهبران دو کشور علیه غرب یک معاهده استراتژیک امضا کردند که جایگزین تعهدات قدیمی آن‌ها در حوزه‌های گوناگون می‌شود.

 

ولادیمیر پوتین؛ رئیس جمهوری روسیه پیش از سفر به کوریای شمالی مقاله ای منتشر کرد که در آن بر دیکتاتوری نواستعماری جهانی ایالات متحده تاخت و از تعهدات مسکو برای گسترش روابط با کوریای شمالی خبر داد. این ادبیات در گذشته سابقه نداشت؛ بنابراین استفاده بی پروای رهبر روسیه از کلمات و عبارات شدیداً خصومت آمیز و عمیقا مناقشه برانگیز نشانگر تغییری راهبردی در روابط روسیه با غرب است.

 

ناظران مستقل نیز اعتقاد دارند که این نشانگر یک تغییر جدی است؛ تغییری در معادلات جهانی و مدیریت جهان. اینکه روسیه دیگر نمی‌خواهد زیر پرچم غرب در عرصه بین المللی حضور داشته باشد.

 

رهبران روسیه در حال شکل دادن یک ائتلاف بین‌المللی تازه هستند؛ ائتلافی که چین نیز بخشی از آن محسوب می‌شود.

 

بر این اساس ابراز نگرانی اخیر ینس استولتنبرگ؛ دبیرکل ناتو درباره تشکیل ائتلافی از کشورهای روسیه، چین، کوریای شمالی و ایران کاملاً قابل درک است.

 

این ابراز نگرانی نشان می‌دهد که غرب تحرکات تازه این کشورها برای شکل دادن به یک بلوک جدید را از نزدیک زیر نظر دارد؛ چیزی که تصور می‌شود رهبران این چهار کشور نیز به طور آگاهانه آن را به نمایش می‌گذارند تا برای غرب و هژمونی آن بر مناسبات بین‌المللی خط و نشان بکشند.

 

با در نظر داشت این واقعیت‌ها سفر تاریخی ولادیمیر پوتین به پیونگ یانگ یک جهش راهبردی نه تنها در روابط روسیه و کوریای شمالی؛ بلکه در معادلات کلان جهانی به حساب می‌آید.

 

با توجه به این نکته واشنگتن باید نگران باشد، ناتو باید نگران باشد، غرب باید درباره چشم انداز خطرناک این ائتلاف نوظهور به طور آشکار ابراز ترس کند؛ زیرا جهان جدیدی در حال تولد است؛ جهانی که دیگر ایالات متحده ابرقدرت بلامنازع آن محسوب نمی‌شود، غرب به تنهایی قادر به مدیریت آن نیست، ائتلاف دوسوی آتلانتیک تحت الشعاع ظهور بلوک‌های تازه قدرت در حال تضعیف شدن است، ناتو به طور مذبوحانه‌ای برای زنده ماندن تلاش می‌کند. این در حالی است که برخی از کشورهای عضو این پیمان نظامی از جمله ترکیه نیز تمایلات شرق گرایانه‌اش را گسترش داده است.

 

بر همین اساس، بسیاری از کارشناسان، سفر تاریخی ولادیمیر پوتین به کوریای شمالی را فراتر از نیاز روسیه به حمایت تسلیحاتی پیونگ یانگ از جنگ اوکراین می‌دانند و با توجه به واقعیت‌های پیشگفته به نظر می‌رسد که این برداشت به حقیقت نزدیک‌تر باشد؛ زیرا این ائتلاف تنها برای اوکراین یا پیروزی روسیه در جنگی فرسایشی که قرار بود از نظر مسکو یک عملیات نظامی ویژه کوتاه مدت باشد نیست، تغییر معادلات امنیتی و مدیریتی جهانی در مقیاس وسیع است.

 

این همگرایی برای کوریای شمالی نیز بسیار حیاتی است؛ کشوری منزوی و به شدت تحت تحریم‌های شدید جهانی که برای پیامدهای اقتصادی آن هزینه‌های زیادی را متحمل می‌شود. 

 

در صورتی که عضویت کوریای شمالی به مثابه یک قدرت اتمی در این ائتلاف امنیتی نوظهور از سوی سایر بازیگران به رسمیت شناخته شود کوریای شمالی دیگر یک کشور منزوی و درگیر پیامدهای فاجعه بار تحریم‌های کمرشکن بین‌المللی نخواهد بود؛ بلکه با حمایت‌های گسترده و مستقیم روسیه و چین به عنوان اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد و مشارکت راهبردی در حوزه‌های امنیتی استراتژیک و ژئوپلیتیک با مسکو، پکن و تهران به عنوان بازیگری تعیین کننده در معادلات جهانی ظاهر خواهد شد.

 

محمدرضا امینی - جمهور