حبیب الرحمان حکمتیار در واکنش به اخراج پدرش از ملکیت‌های دولتی، از خودسری و چنددستگی در حاکمیت طالبان انتقاد کرد. او اخراج پدرش را «عمل ناشایست و بی‌احترامی» دانست و گفت که در حکومت طالبان، «تقریبا هرکس در جایگاه خود امیرالمومنین است.»
او گفته که طالبان «در بین خود به شورا و رای‌دهی در قبال مسائل بزرگ و کوچک باور ندارند» و به شایستگی و دانش افراد در اداره خود اهمیت نمی‌دهند.
طالبان گفته اند که خانه حکمتیار بر زمین وزارت دفاع ساخته شده است.
فرزند حکمتیار گفته که رژیم طالبان شفاف نیست و خودسری در آن جریان دارد. او با لحن بی‌سابقه‌ای نوشت: «تقریبا هرکس در جایگاه خودش امیرالمومنین است، نه وزیر بر وزارت خود کنترل دارد نه کابینه تحت ریاست رئیس الوزرا امور را پیش می برد و نه وزارت‌های مهمی چون دفاع و داخله و… تحت قیادت و کنترل وزرا پیش می روند، حتی از تعیین افراد در ولایات و ریاست‌های دیگر هم عاجز و بی‌خبر اند.»
واکنش تند و شدیداللحن پسر حکمتیار نشان می دهد که اقدام طالبان در یورش بر منزل غصبی گلبدین حکمتیار و اخراج او از ملکیت دولتی با تنش های شدید میان حزب اسلامی و طالبان همراه بوده و صرفا یک اقدام ساده امنیتی برای پایان دادن به غصب زمین های دولتی نبوده است.
در این زمینه حتی گزارش هایی وجود دارد که گلبدین حکمتیار تهدید کرده است که اگر طالبان، این ملک را از مالکیت او خارج کنند، علیه رژيم حاکم، اعلام جنگ خواهد کرد؛ تهدیدی که خشم رهبر طالبان را برانگیخته و او دستور داده است که منزل مسکونی حکمتیار به هر شیوه ممکن از مالکیت او خارج و به دولت منتقل شود.
این رویداد سطح تنش ها میان طالبان و حزب اسلامی را به صورت بی سابقه ای بالا می برد و این تنش ها اکنون پتانسیل بزرگی برای تبدیل شدن به خصومت دارد. این در حالی است که گلبدین حکمتیار برخلاف سایر رهبران جهادی، امیدوار بود که با بازگشت طالبان به قدرت، به ویژه تفویض قدرت از سوی اشرف غنی به غلجایی ها جایگاه او استحکام پیدا کند و حتی آرمان شکست خورده تاریخی او برای رسیدن به قدرت، پس از ده ها سال جنگ و خونریزی و تجربه شکست های پیاپی، سرانجام از سوی طالبان، تحقق یابد.
اخراج تحقیرآمیز او از ملکیت دولتی با استفاده از نیروی امنیتی توسط طالبان اما نشان داد که حکمتیار یکبار دیگر در محاسباتش دچار خطای بزرگی شد و رویای دیرینه اش برای رسیدن به قدرت نه تنها تعبیر نشد؛ بلکه به تعبیر پسرش، تنها امتیاز باقیمانده از توافقنامه صلح او با اشرف غنی یعنی اعطای زمین دولتی هم توسط طالبان بازپس گرفته شد؛ تا حکمتیار به عنوان بازنده همیشگی در فصل پایانی عمرش حقارت ناشی از شکستی دیگر را به تلخی تجربه کند.
طالبان نشان دادند که به حکمتیار فراتر از کرزی و عبدالله به عنوان یک مهره مطرود و منزوی و سوخته نگاه نمی کنند و تنها چیزی که برای آنها اهمیت دارد، نفس حضور حکمتیار در کابل است تا تظاهر کنند که افغانستان برای مخالفان و متتقدان طالبان امن است.
پس از تنش های اخیر نیز عبدالنافع تکور؛ سخنگوی پیشین سراج الدین حقانی، اطمینان داده است که حکمتیار به هیچ طرفی نمی رود، هرگز از کشور خارج نمی شود و همچنان در کابل خواهد ماند.
البته با توجه به موضع گیری خصمانه و انتقادهای خشمگینانه پسر حکمتیار، از این پس، حتی اگر گلبدین قصد عزیمت به خارج از کشور را داشته باشد، بعید است که طالبان چنین اجازه ای بدهند و او عملا مانند کرزی و عبدالله، ممنوع الخروج خواهد شد یا سفرهای خارجی اش در قبال دریافت تضمین های قدرتمند برای بازگشت دوباره به کشور و تحت نظارت و کنترل شدید طالبان، انجام خواهد شد.
در صورتی که این برداشت درست باشد، حکمتیار که تصور می کرد با تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، مسیر آسان تری برای رسیدن به قدرت و اشباع جاه طلبی سیری ناپذیرش در پیش خواهد داشت، سال های باقیمانده عمرش را باید در حقارت حصر بگذراند و به جای تهدید یا توسل به جنگ های خانمان برانداز و راکت باری های جنون آمیز بر کابل و سایر شهرهای کشور، از خشم و غیظ و غضب، دندان هایش را به هم بساید در حالی که نه توان انجام کاری را دارد و نه کسی به یاری اش می آید.
عبدالمتین فرهمند - جمهور
