خلیل‌الرحمان حقانی؛ وزیر مهاجرین طالبان گفته است در مدارس مذهبی علاوه بر آموزش های دینی باید «افکار جهادی و نظامی» نیز آموزش داده شود.
در خبرنامه این وزارت آمده است که این عضو کابینه طالبان «در مراسم فراغت طلاب مدرسه جهادی در ولایت پکتیا از علما خواست تا در مدارس غیر از آموزش های دینی به طلاب افکار جهادی و نظامی نیز آموزش داده شود تا هر زمان آماده دفاع از اسلام و کشور باشند.»
آقای حقانی همچنین «بر گسترش و تقویت مدارس [مذهبی] در روستاها» تاکید کرده است.
پس از روی کار آمدن طالبان شمار «مدارس جهادی» و مذهبی چندین برابر شده است.
اخیرا خبرهای «جایگزینی» مدارس مذهبی دخترانه و پسرانه به جای مکاتب معمول از سوی طالبان با واکنش های گسترده مواجه شده است و سازمان دیده بان حقوق بشر آن را «کاملا غیرقابل قبول» خوانده است.
خلیل الرحمان حقانی اما پرده از ماهیت اصلی «مدارس جهادی» برداشت و نشان داد که هدف این مدارس، در نهایت، تربیت نسلی از تروریست های آماده انتحار است. این همان چیزی است که رهبران فکری طالبان و ایدئولوگ های اصلی و اولیه این گروه مانند مولانا سمیع الحق؛ رییس دارالعلوم مدرسه حقانیه پاکستان و... نیز در نظر داشتند و پروژه طالبان، محصول همین نگاه به مدارس مذهبی است.
به این ترتیب «مدارس جهادی» نه برای دین است و نه برای گسترش آموزه های دینی و آگاهی نسل جوان از آن. این مدارس، ماهیتا یک پروژه امنیتی است که هدف از آن، تامین تروریزم برای اهداف بزرگ و پیچیده امنیتی و استخباراتی در مقیاس منطقه ای و چه بسا بین المللی می باشد.
با این حال، طالبان چرا در پی راه اندازی این پروژه در افغانستان هستند؟
خلیل الرحمان حقانی به بخشی از این پرسش پاسخ داده است: آمادگی برای دفاع از اسلام و کشور هر زمانی که لازم باشد!
این در حالی است که طالبان هم مانند هر دولت دیگر، ساختارهای رسمی امنیتی به نام وزارت دفاع، وزارت داخله و ریاست استخبارات دارند؛ بنابراین، تبدیل مدارس مذهبی به آموزشگاه های نظامی، علی القاعده نباید ضروری باشد؛ مگر اینکه نیروهای طالبان در تشکیلات امنیتی رسمی رژیم، کاری غیر از دفاع از «اسلام و کشور» داشته باشند!
مساله اما این نیست. طالبان تنها سرباز برای دفاع از اسلام و کشور نیاز ندارند، آنها می خواهند سربازان شان به گونه ای شستشوی مغزی داده شوند که به طور جان بر کف، آماده انتحار برای اهداف تعیین شده و مأموریت های آینده باشند.
از جانب دیگر، آنها به دستور کارفرمایان خارجی شان در صدد غلبه تنها یک روایت از اسلام اند که در آن، «جهاد» دیگر یکی از فروع دین نیست؛ بلکه رکنی محکم است و جهادگرانی که در «مدارس مذهبی» آموزش می بینند، هر اعتقاد، خوانش و روایت دیگر از اسلام را نه تنها قبول نداشته باشند؛ بلکه برای مقابله با آن آماده فداکاری و قربانی شدن باشند.
بنابراین، کارکرد دیگر «مدارس جهادی» طالبان به جز تربیت تروریست، ترویج و توسعه تفکر ترور است تا هر نوع برداشت و قرائت دیگر از اسلام، غریب و غیرقابل قبول و حتی کفرآمیز و مشرکانه به نظر برسد و تنها روایت طالبان، مشروعیت و اعتبار داشته باشد.
افزون بر این، طالبان با راه اندازی هزاران «مدرسه جهادی» با کارکرد دوگانه مذهبی – نظامی، در صدد تبدیل افغانستان به قطب تولید و توسعه تروریزم در منطقه و حتی جهان هستند. این شاید یکی از اهداف نانوشته توافقنامه استعماری دوحه هم بوده و مورد حمایت قوی کشورهای دخیل در این توافقنامه قرار داشته باشد.
به این ترتیب، پیش بینی می شود که در سال های آینده، تولید تروریست و صدور اندیشه های تروریستی از سوی طالبان در افغانستان، حتی از پاکستان نیز پیشی بگیرد.
مأموریتی که افرادی مانند خلیل الرحمان حقانی برای «مدارس جهادی» تعریف می کنند نیز این هدف را در خود مستتر دارد؛ زیرا او می گوید که تولیدات این مدارس باید آماده دفاع از «اسلام» هم باشند. دفاع از اسلام، مرز و محدودیت نمی شناسد و در هر نقطه از جهان می تواند یک مأموریت مشروع باشد. با این حساب، هدف دیگر مدارس جهادی، گسترش جهانی تفکر ترور است و آنچه اکنون در پاکستان جریان دارد، طی سال های آینده در دیگر کشورهای پیرامون افغانستان هم رخ خواهد داد؛ زیرا تروریست های دست آموز طالبان با شستشوی مغزی و فراگیری فنون نظامی، آماده دفاع از اسلام و گسترش اسلام امریکایی – طالبان فراتر از مرزهای افغانستان خواهند شد.
عبدالمتین فرهمند - جمهور
