در گزارش ربع‌وار تازه که وضعیت افغانستان از آگوست تا اوایل دسامبر را در بر می‌گیرد، آمده که حملات گروه‌های مسلح مخالف به افراد طالبان در مقایسه با مدت مشابه در سال ۲۰۲۲، با وجود اینکه در شبکه‌های اجتماعی حملات ادعاشده «افزایش» یافته؛ اما «شمار حملات واقعی» کمتر شده است.

 

در این گزارش آمده که از اول آگوست تا ۲۲ نوامبر، درگیری مسلحانه ۴۱ درصد از ۱۰۴ مورد به ۶۱ مورد، انفجارها ۷۲ درصد از ۶۵ مورد به ۱۸ مورد نسبت به مدت مشابه سال قبل کاهش یافته‌اند.

 

در این گزارش همچنین آمده که اپوزیسیون سیاسی در تبعید همچنان پراکنده هستند؛ اما «در به چالش کشیدن طالبان در مسائل داخلی و خارجی فعال‌تر شده‌‌اند.» گزارش در این زمینه به برگزاری چند نشست مخالفان در مسکو، دوشنبه و ویانا اشاره کرده است.

 

این گزارش یکبار دیگر نشان می دهد که سازمان ملل دیگر یک ناظر بی طرف نیست؛ بلکه به دستور قدرت های بزرگ به ویژه اعضای دایم شورای امنیت این سازمان، در حال لابی گری با طالبان است و به تبرئه این گروه و سفیدنمایی آن کمک می کند.

 

بربنیاد همین رویکرد است که در گزارش جدید آنتونیو گوترش به طور بی سابقه ای آنچه رژيم طالبان از آن به عنوان «دستاوردهای خود در تامین امنیت» یاد می کند به طور ضمنی تایید شده و به این ترتیب، روایت طالبان در حاکمیت بلامنازع بر افغانستان و توانایی این رژيم در زمینه مهار تهدیدهای امنیتی و برچیدن خطرات و تهدیدها، به طور کاملا آگاهانه ای تقویت شده است.

 

این در حالی است که حتی اگر هیچ خطری امنیتی در افغانستان وجود نداشته باشد، خود رژيم طالبان یک تهدید آنی، مستقیم و بالفعل علیه صلح و ثبات و امنیت در افغانستان، منطقه و حتی جهان محسوب می شود. 

 

خاستگاه این رژیم که حتی حمایت ۱۰ درصد مردم افغانستان را هم ندارد، از بنیاد نامشروع است و از این منظر، هیچ تفاوتی با دیگر گروه های تروریستی ندارد.

 

یک بخش بزرگ «امنیت» ادعایی رژيم طالبان در افغانستان تحت سلطه آنها نیز ریشه در این دارد که پیش از این، عامل اصلی ناامنی، آدمکشی، انتحار و انفجار و کشتار و جنایت، خود طالبان و همدستان و متحدان تروریست شان بودند. وقتی آنها در قدرت باشند، پس چه کسی باید دست به ایجاد ناامنی و کشتار و جنایت بزند؟ اما آیا اینکه برای مهار ناامنی و پایان دادن به جنگ، قدرت را به طور نامشروع به تروریست ها واگذار کنیم، راه حلی درست و مشروع و عاری از خطر است؟

 

درست به دلیل پاسخ منفی به همین پرسش است که می توان گفت خود رژيم طالبان، یک تهدید مستقیم علیه صلح و امنیت در مقیاس جهانی است و در این میان، هیچ اهمیتی ندارد که با سلطه آنها وضعیت امنیتی افغانستان، چگونه است.

 

نکته دیگر که در گزارش تازه گوترش، عمدا نادیده گرفته شده، خطر رشد و تقویت و احیا و بازگشت گروه های تروریستی منطقه ای و بین المللی است که به طور مستقیم به قدرت گیری طالبان، ربط دارد. ممکن است در حال حاضر، رهبران طالبان در تبانی با دیگر هم پیمانان تروریست شان به این نتیجه رسیده باشند که به منظور تحکیم بقا و تضمین قدرت شان، در حال حاضر، هرگونه فعالیت تروریستی را متوقف می کنند؛ اما آیا این امر، چشم انداز باثبات صلح و امنیت منطقه ای و بین المللی را نیز تضمین می کند؟ آیا دلیلی وجود دارد که نتیجه بگیریم افغانستان در حال تبدیل شدن به بهشت امن تروریست ها و افراط گرایان نیست؟ هزاران مدرسه جهادی طالبان و تغییر ریشه ای نظام آموزشی مکاتب و دانشگاه در سال های آینده چه ثمری خواهند داشت و پیامد آن برای صلح و ثبات منطقه و جهان چیست؟ 

 

کشتار شیعیان روز به روز گسترده می شود و دیگر حتی مردم عادی شیعه نیز در روز روشن، هدف قرار می گیرند. کوچ اجباری و جا به جایی های خطرناک قومی و جمعیتی نیز جریان دارد. همه اینها نشانگان واضح بی ثباتی و تهدیدهایی علیه صلح و ثبات در ابعاد ملی اند و بازخوردهای فرامرزی خواهند داشت؛ از سیل مهاجرت به کشورهای همسایه تا رخنه و نفوذ تروریست ها و صدور اندیشه های افراط گرایانه. 

 

چرا آنتونیو گوترش هیچیک از این موارد را ندید و همه چیز را مثبت ارزیابی کرد تا رژيم طالبان را کارآمد، مفید، مؤثر و مثبت نشان دهد؟ آیا غیر از این است که او به دستور امریکا و روسیه و چین و قدرت های اروپایی رسما در زمین طالبان بازی می کند؟

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور