‌‌عادی‌سازی به سبک غربی؛ چکر مقام طالبان در هالند و آلمان

پس از این‌که وزارت خارجه آلمان اعلام کرد که درباره چگونگی سفر و سخنرانی یکی از مقام‌های طالبان در شهر کلن این کشور تحقیق می‌کند و این رویداد را محکوم کرد، ارنست کویپرس؛ وزیر صحت هالند هم از انتشار عکس خود با این مقام طالبان عذرخواهی کرد.
 
آقای کویپرس گفته که «در مجمع جهانی اخیر تولیدات محلی در لاهه عکسی با نماینده طالبان گرفتم. من در آن زمان نمی‌دانستم این شخص کیست. این یک اشتباه بود، مطلقا نباید اتفاق می‌افتاد و من از آن پشیمان هستم.»
 
او افزوده: «من می‌توانم تصور کنم که این برای بسیاری مضر است. ناگفته نماند که من به هیچ وجه نمی‌خواهم خودم را با این رژیم وحشتناک مرتبط کنم.»
 
او تاکید کرده: «من از حقوق بشر و به ویژه حقوق زنان دفاع می‌کنم. در حال حاضر در حال بررسی چگونگی حضور این فرد در این کنفرانس هستیم.»
 
وزارت خارجه آلمان هم می‌گوید که حضور عبدالباری عمر در شهر کلن را «شدیدا محکوم» می‌کند و مدعی شد که نمایندگی‌های آلمان برای او ویزا صادر نکرده‌اند و آلمان حکومت طالبان را به‌رسمیت نمی‌شناسد.
 
این اما از دید ناظران، یک بازی ریاکارانه برای انحراف اذهان، فریب افکار عمومی و آماده سازی بسترهای ذهنی پذیرش رژيم طالبان است.
 
هرگز امکان ندارد که رییس اداره غذا و دوای طالبان برای شرکت در یک نشست بزرگ بین المللی با ویزای رسمی، وارد هالند شود؛ اما وزیر صحت عامه آن کشور از این رویداد بی خبر باشد و حتی از اینکه با چه کسی عکس می گیرد نیز آگاه نباشد.
 
این بازی مضحک، نشان می دهد که غرب در پشت پرده زد و بندهای پیچیده ای با طالبان دارد و علیرغم تبلیغات رسمی و رسانه ای و لفاظی های دیپلماتیک، هیچ تعهد واقعی، معنی دار و بنیادینی برای دفاع از حقوق بشر و ارزش های دموکراتیک در افغانستان از سوی قدرت های غربی مشاهده نمی شود.
 
همین برداشت درباره سفر این مقام ارشد طالبان به آلمان و سخنرانی علنی او در اجتماعی در شهر کلن این کشور هم صادق است. علیرغم موضع گیری های شدید وزارتخانه های امور خارجه و امور داخله آلمان، سفر مقام طالبان به کلن، بدون ویزای آلمان، امکان پذیر نبوده و محال است که این رویداد، بدون هماهنگی ادارات دولتی و سازمان های جاسوسی آلمان در عالی ترین سطح، صورت گرفته باشد.
 
نکته قابل تامل این است که واکنش های ابرازشده از سوی مقام ها و دستگاه های دولتی هالند و آلمان، پس از اعتراضات گسترده کاربران شبکه های اجتماعی و فعالان حقوق بشری افغان، صورت می گیرد و این نشان می دهد که در شرایط عادی، اگر چنین واکنش هایی برانگیخته نمی شد، دولت های یادشده، مایل نبودند که اصولا در این زمینه اظهار نظر کنند.
 
به این ترتیب، کاملا روشن است که این یک بازی تبلیغاتی و رسانه ای است که هدف آن، عادی سازی روابط کشورهای اروپایی با رژيم طالبان در میان مدت می باشد. غربی ها این بازی را ابتدا از یک مدیر سطح میانی طالبان که ظاهرا سمتی کاملا بی خطر و همراستا با کار سازمان های امدادرسان برای مقابله با بحران انسانی جاری در کشور دارد، آغاز کرده اند تا با این اقدام، میزان حساسیت افکار عمومی را مورد سنجش قرار دهند و هزینه های غرب برای عادی سازی رابطه با طالبان را ارزیابی کنند و سپس اگر واکنش ها اندک و شرایط مساعد بود در آینده، گام های بلندتری را برای عادی سازی رابطه با طالبان بردارند.
 
با این حال، ظاهرا واکنش های ابراز شده به اندازه ای قدرتمند و مؤثر بود که مقام های هالندی و آلمانی را مجبور به انکار، محکومیت و حتی عذرخواهی کرد.
 
این اما پایان کار نیست. چکر آزادانه مقام طالبان در هالند و آلمان، علیرغم ژست های ریاکارانه این دو کشور در زمینه حمایت از حقوق بشر و دفاع از زنان و دختران افغان در حاکمیت رژيم طالبان، هرگز برای کسانی که همچنان با امکانات حداقلی در برابر این رژيم، مبارزه می کنند، نشانه خوبی نیست و پیش بینی می شود که در آینده، موارد مشابه نیز تکرار شود به اندازه ای که این نوع رویدادها به مساله ای عادی تبدیل گشته و سفر و داد و ستد و روابط غرب با طالبان همانند آنچه کشورهای همسایه و منطقه انجام می دهند، طبیعی و معقول و ضروری به نظر برسد.
 
به این ترتیب، کنشگران سیاسی و حقوق بشری ضد طالبان، کارزاری سخت و توانفرسا در پیش خواهند داشت و این بار، نه تنها رژيم های دیکتاتوری جهان سوم؛ بلکه کشورهای به اصطلاح متمدن و دموکراتیک و مدافع حقوق بشر غربی هم هستند که در کنار طالبان، در برابر مخالفان و قربانیان این رژيم قرار می گیرند.
 
نرگس اعتماد - جمهور