وحدت اسلامی در تهران، وحشت اسلامی در افغانستان

 

این سفارت در شبکه اجتماعی ایکس نوشته که در کنفرانس «وحدت اسلامی» در تهران، گفتگو در مورد «وحدت مسلمانان» با حضور اهل تشیع و تسنن برگزار می‌شود.

 

خبرگزاری های ایرانی نیز گزارش داده اند که حمید شهریاری؛ دبیرکل مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی گفته است که ۳۷مین کنفرانس وحدت اسلامی در تهران با حضور حدود ۱۱۰ تن از ۴۱ کشور به صورت حضوری از ۹ تا ۱۱ میزان و به صورت وبیناری از فردا آغاز به کار کرده و تا پایان «هفته وحدت» ادامه پیدا می‌کند.

 

مراسم افتتاحیه آن نیز روز یکشنبه ۹ مهرماه ۱۴۰۲ با حضور و سخنرانی سید ابراهیم رئیسی؛ رئیس جمهور ایران، برگزار می‌شود. همچنین ملاقات‌هایی میان هیات های شرکت کننده با مقامات جمهوری اسلامی ایران انجام خواهد شد.

 

در این میان، دعوت از نمایندگان طالبان در نشست وحدت اسلامی در تهران، رویدادی قابل تامل محسوب می شود .

 

در اینکه وحدت و تقریب و پرهیز از تفرقه، بزرگترین و مهم ترین نیاز جامعه اسلامی به ویژه در عصر حاضر، محسوب می شود، هیچ تردیدی وجود ندارد. در این نیز شکی نیست که گام هایی که جمهوری اسلامی ایران در شعاع آموزه ها و رهنمودها و دستورات و بیانات بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران و رهبران کنونی آن کشور برمی دارد، بسیار ارزشمند و سازنده است و برگزاری کنفرانس بزرگ وحدت اسلامی، شاید در نوع خود یکی از مهم ترین آن باشد. 

 

با این حال، این واقعیت را نیز باید در نظر داشت که بزرگترین عامل عقب ماندگی، بحران زدگی و جنگ و خشونت و خونریزی در جوامع اسلامی، فقدان وحدت و غلب فرقه گرایی و فتنه گری و تفرقه انگیزی بوده و همچنان هست.

 

بنابراین، برگزاری کنفرانس اسلامی در تهران، ضمن آنکه باید آیینه تمام نمای وحدت و همدلی و همبستگی امت اسلامی و نخبگان مسلمان باشد، می بایست به محملی برای نقد و درنگ و تامل درباره منابع زایش و افزایش تفرقه و گسترش فرقه گرایی و غلبه فتنه گری هم تبدیل شود.

 

به بیان دیگر، نیروها و جریان هایی که نه تنها هیچ گونه اعتقادی به تقریب و برادری و وحدت ندارند؛ بلکه هم از نظر ایدئولوژيک و هم به جهت عملی، عوامل اصلی بحران ناشی از تقابل های فرقه ای به حساب می آیند، نباید با استفاده از این بسترها و ظرفیت ها به نفع ایدئولوژی منحط و نفرت انگیز خود بهره برداری کنند.

 

دعوت از طالبان برای شرکت در کنفرانس وحدت اسلامی تهران هم در چارچوب همین اصل قرار می گیرد؛ زیرا طالبان هیچ سنخیتی با وحدت و اخوت اسلامی ندارند. آنها شیعیان افغانستان را «اقلیت دینی» می دانند، مساجد و تکایا و حسینیه های شیعی را «عبادتگاه» توصیف می کنند، سنی شدن یک شیعه را به عنوان «اسلام آوردن» و «مسلمان شدن» جشن می گیرند، باورهای شیعی درباره زیارت و شفاعت و امامت و توسل و... را «شرک» می دانند، زیارتگاه های مقدس شیعیان را می بندند و مانع انجام اعمال عبادی و اعیاد مذهبی شیعیان مانند غدیر و... می شوند، بر برگزاری آیین های عزاداری شیعیان به بهانه های واهی و بی بنیاد، محدودیت های شدید و سنگین وضع کرده اند، علمای شیعه را حتی از شوراهای علمای دایکندی و بامیان به مثابه ولایت های عمدتا شیعه نشین هم حذف کرده و ملاهای سنی را بر جمعیت غالبا شیعه، مسلط کرده اند، تعلیمات و آموزه های شیعیان را از مکاتب حذف کرده اند و رهبرشان رسما اعلام کرده که در افغانستان تنها یک مذهب اسلامی وجود دارد.

ناقلین غاصب همه روزه بر ساکنان بومی شیعه در مناطق مختلف، فشار می آورند تا کوچ کنند و خانه و زمین و اموال و املاک شان را به پشتون ها واگذارند و برای این هدف دست به کشتار و خونریزی و قتل و جنایت می زنند. کوچی های مهاجم و متجاوز و مسلح، مراتع شیعیان را تاراج می کنند و حتی زیارتگاه های شیعه را تبدیل به آغل گوسفندان و اشتران شان کرده اند. زنان سنی که به عقد مردان شیعه درآمده اند را مجبور به طلاق می کنند، مگر اینکه مرد شیعه، سنی شود. ازدواج شیعه و سنی را «حرام» می دانند.

 

 در چنین شرایطی، زیر نام «اسلام» و «نظام خالص اسلامی»‌ در افغانستان، یک وحشت و خشونت فرقه ای و مبتنی بر نفرت و تعصب، جریان دارد که به طور خاص، اقلیت بی دفاع شیعه را هدف گرفته است.

 

بنابراین، آیا دعوت از نمایندگان طالب در کنفرانس وحدت اسلامی تهران می‌تواند آنها را اهل تفاهم و مدارا بسازد؟

 

نرگس اعتماد - جمهور