روزی که امریکا و طالبان به آن «افتخار» می‌کنند

 

طالبان روز ۹ سنبله‌ خروج آخرین سرباز امریکایی را «پایان اشغال امریکا» و روز افتخار و پیروزی می‌نامند.

 

نیمه‌شب ۳۰ آگوست ۲۰۲۱، جنرال کریس دوناهو؛ فرمانده لشکر ۸۲ هوایی در فرودگاه کابل سوار یک هواپیمای باری سی-۱۷ شد و فرماندهی مرکزی امریکا (سنتکام) با نشر عکسی از او اعلام کرد که آخرین سرباز امریکایی افغانستان را ترک کرد.

 

جو بایدن گفته بود: «در زمانی که من سرکار آمدم، طالبان در قوی‌ترین موقعیت نظامی خود از سال ۲۰۰۱ بود، بر حدود نیمی از کشور را در کنترل داشت یا می‌جنگید.»

 

خروج آشفته امریکا از افغانستان زیر نظرآقای بایدن با انتقادات گسترده‌ای شده؛ اما او گفته که به آنچه انجام داده افتخار می کند.

 

این در حالی است که در جانب مقابل، طالبان نیز از خروج نیروهای امریکایی از کشور به مثابه روزی افتخارآفرین یاد می کنند. 

 

در این میان، حق با کیست؟ امریکا، طالبان یا هر دو؟

 

به بیان روشن تر،‌ در روزی که نیروهای امریکایی به ۲۰ سال اشغالگری افغانستان، پایان دادند و طولانی ترین جنگ تاریخ معاصرشان را پایان یافته اعلام کردند و به کشور خود بازگشتند، آیا نکته قابل افتخاری برای یک ابرقدرت وجود دارد؟ ابرقدرتی که نتوانست به اشغال دایمی سرزمین رویاهایش ادامه دهد و علیرغم هزینه های هنگفت و سرسام آور در نهایت، پرچم سفید بلند کرد و کشور را به دشمن اش – طالبان سپرد.

 

از جانب دیگر، طالبان به چه چیزی افتخار می کنند؟ آنها در ۲۰ سال گذشته، هیچگاه علیه امریکایی ها و دیگر نیروهای خارجی هم پیمان و تحت امرشان نجنگیدند. جنگ واقعی میان طالبان و نیروهای امنیتی دولت سرنگون شده بود که البته بزرگترین قربانی آن مردم بی دفاع افغانستان بودند.

 

آمار کشته ها و زخمی های نظامیان خارجی به وضوح نشان می دهد که جنگ طالبان، علیه چه کسانی بود.

 

از جانب دیگر، طالبان هیچگاه نمی توانند ادعا کنند که آنها امریکا را شکست دادند و نیروهای اشغالگر را از افغانستان اخراج کردند؛ زیرا آنچه در نهایت رقم خورد، در نتیجه یک تبانی پنهانی در دوحه بود که بر اثر آن، کشور به طالبان سپرده شد و نظامیان غربی به طور داوطلبانه و بدون آنکه طالبان برای اخراج آنها متوسل به حمله نظامی شده باشند، از کشور خارج شدند.

 

از یاد نبریم که یکی از افتخارات خلیلزاد و ترامپ، همواره این بود که پس از توافق دوحه، حتی یک نظامی امریکایی نیز در افغانستان کشته نشد. دلیل این امر چه بود؟ پاسخ روشن است: طالبان با امریکایی ها نمی جنگیدند.

 

اما در همین مدت، هزاران نیروی امنیتی افغان و صدها هزار شهروند بی دفاع افغانستان، کشته و زخمی شدند و مرگبارترین و خونین ترین درگیری ها، حملات انتحاری، کشتار دانش آموزان و دانشجویان، نمازگزاران و مردم عادی رقم خورد.

 

بنابراین، ۳۰ آگست، به این دلیل برای امریکا قابل افتخار است که بدون اینکه از دشمن ظاهری اش یعنی طالبان، ضربه بخورد، کشور را در آرامش ترک کرد تا اهداف راهبردی خود را در دیگر نقاط جهان دنبال کند و با پایان دادن به اشغال ظاهری و مستقیم کشور، اشغال غیرمستقیم را بدون صرف پول و خون در همدستی با رژيم دست نشانده اش در کابل ادامه دهد. 

 

این روز همچنین برای طالبان، پرافتخار به حساب می آید؛ زیرا آنها که هرگز نمی توانستند با موترسایکل و کلاشینکوف، دوباره به قدرت بازگردند، به کمک امریکا صاحب تانک و توپ و طیاره و تسلیحات و حکومت و دولت و قدرت و ثروت و سرزمین شدند و سراسر کشور را اشغال کردند.

 

با این حال وجود، از دید مردم افغانستان، ۳۰ آگست، روز شرم و شکست برای ابرقدرت پوشالی امریکاست که به صریح ترین تعهداتش، پشت پا زد، به دولت هم پیمانش خیانت کرد، میلیون ها نفر را از صاحبان و ساکنان و مالکان واقعی این سرزمین را در میانه فقر و فلاکت و گرسنگی و بی پناهی در دوحه به طالبان و و اعراب و پاکستانی ها فروخت و خود همانند دزدان بی آزرم، شب هنگام خانه صاحب خانه را ترک کرد.

 

از دید مردم همچنین، این روز، یادآور یکی از سیاه ترین روزهای تاریخ معاصرشان خواهد بود؛ زیرا علیرغم میل و اراده مردم، طالبان بار دیگر بر آنها تحمیل شد و کشور پس از یک دوره کوتاه تمرین توسعه و تعالی، بار دیگر در مسیر قهقهرا قرار گرفت و لشکر ارتجاع به عنوان مزدوران جدید امریکا با سقوط دولت مزدور و فاسد پیشین بر سرنوشت آنها مسلط گردید.

 

نرگس اعتماد - جمهور