نگاه یک منتقد پاکستانی به طالبان: آنها غلام امریکا هستند

 

ولی خان گفت که افغانستان آینده‌ای ندارد و تباه است. او عمران خان را حامی طالبان دانست و ادعای طالبان مبنی بر شکست امریکا را ادعای محض خواند.

 

آقای ولی‌خان افزود که امریکا طالبان را به قطر برد، با آنان گفتگو کرد و امروز نیز برای این گروه دالر می‌فرستد.

 

او با انتقاد تند از امریکا ادامه داد که این طالب خودش غلام کیست؟ طالب تحت امر کیست؟ با طالب در قطر کی گفتگو کرد؟ همین امروز طیاره‌های پر از دالر را کی‌ برای این‌ها می‌فرستد؟ برای این‌ها پول نقد می‌فرستد؛ چون اگر از طریق بانک بفرستد تمام دنیا متوجه می‌شود.

 

در همین حال، خالد زدران؛ سخنگوی پولیس طالبان در کابل در پاسخ گفت که حزب عوامی ملی با پول حامد کرزی در انتخابات خیبر پختونخوا پیروز شد و میلیون‌ها دالر از کرزی می‌گرفت.

 

او افزوده که چون حالا به این حزب دالر نمی‌رسد همه چیز را در افغانستان سیاه می‌بیند.

 

این یکی از صریح ترین، بی پرواترین و شجاعانه ترین نقدهای یک کنشگر سیاسی پاکستان علیه طالبان، هویت، ماهیت و منابع تامین مالی آن، روابط آن گروه با امریکا و رویکرد نخست وزیر پیشین پاکستان در قبال آنها محسوب می شود. 

 

واکنش تند و خصمانه سخنگوی فرماندهی امنیه طالبان در کابل نسبت به سخنان ایمل ولی خان نیز نشان می دهد که طالبان با حساسیت در برابر اینگونه موضع گیری ها عکس العمل نشان می دهند؛ زیرا نمی خواهند تصویر و تصوری که از طالبان در جامعه سنتی پاکستان و به ویژه در میان پشتون ها وجود دارد، خراب و خدشه دار شود.

 

به عبارت دیگر، بخشی قابل توجه از قدرت طالبان بر تبلیغاتی استوار است که درباره آنها در میان لایه های سنتی جامعه پاکستان مخصوصا پشتون های ساکن مناطق مرزی جریان دارد. در صورتی که یک مقام بلندپایه، سرشناس و پرنفوذ مانند ایمل ولی خان؛ رییس حزب عوامی ملی، صحت این تبلیغات را زیر سؤال ببرد و پرده از هویت واقعی طالبان بردارد، درباره ارتباطات پیدا و پنهان آن گروه با امریکا افشاگری کند و شیوه به قدرت رسیدن شان را به مردم نشان دهد، قدرت طالبان به طور جدی آسیب می بیند، آنها مقبولیت و مشروعیت شان را از دست می دهند و در نتیجه، تصور مقدس مآبانه ای که درباره آنان در جامعه پاکستان و در میان پشتون های افغانستان به مثابه یک گروه «جهادی»‌ ضد امریکا شکل گرفته است، درهم شکسته و فرومی ریزد و جای آن را نگاه نفرت آلودی می گیرد که در آن، طالبان نه تنها با امریکا «جهاد» نکرده اند؛ بلکه «غلام» امریکا هستند و واشنگتن آنها را به قطر فراخوانده، با آنان پیمان صلح امضا کرده، قدرت را به آن گروه تحویل داده و پس از سقوط نظام جمهوری نیز هر هفته ده ها میلیون دالر را به طور نقدی به کابل ارسال می کند تا رژيم طالبان بتواند زنده بماند و به حیات خود به مثابه «غلام امریکا» ادامه دهد.

 

در این میان، واکنش طالبان به نگاه این منتقد صریح اللهجه پاکستانی نسبت به آن گروه، بسیار ضعیف، بی پایه و عمدتا شبیه یک اتهام بی معنی ناشی از خشم و نفرت و استیصال بود. سخنگوی فرماندهی امنیه طالبان در کابل، ادعا کرد که حزب عوامی ملی پیش از این با پول های حامد کرزی در انتخابات پیروز شده و اکنون که این پول ها قطع شده، همه چیز را در افغانستان سیاه می بیند. اگر این ادعا و اتهام را در برابر آنچه از سوی ایمل ولی خان مطرح شده است، قرار دهیم، بدون شک، او در موضعی قوی تر واقع می شود؛ زیرا آنچه را که او مطرح کرده، کاملا مستند و اثبات پذیر است. آیا امریکا طالبان را به قطر فرانخواند تا با آنان پیمان صلح امضا کند؟ آیا پس از واگذاری قدرت به طالبان، امریکا هر هفته ده ها میلیون دالر را به طور نقدی برای طالبان ارسال نمی کند؟ آیا طالبان تاکنون بارها اعلام نکرده اند که خواستار «روابط نیک» با امریکا هستند؟

 

پاسخ همه این پرسش ها مثبت است و مستندات آن نیز در رسانه ها وجود دارد. در مقابل، ادعای سخنگوی طالبان علیه اظهارات رییس منطقه ای حزب عوامی ملی، چگونه قابل اثبات و احراز است؟!

 

به هر حال، طالبان نه می خواهند خود را یک گروه ضد امریکایی نشان دهند که به ادعای عمران خان «زنجیرهای بردگی را شکستند» و نه می توانند اجازه دهند که جامعه سنتی پشتون در افغانستان و پاکستان، حقایق را بدانند و چهره واقعی این گروه را به عنوان «غلام امریکا» بشناسند.

 

سکینه محمدی - جمهور