به نام مردم و به کام طالبان

 

آقای سوپکو در جلسه کمیته نظارت مجلس نمایندگان امریکا درباره خروج نظامیان امریکایی از افغانستان گفت: «من نمی‌توانم به این کمیته و مالیات‌دهندگان امریکایی اطمینان دهم که ما در حال حاضر به طالبان کمک مالی نمی‌کنیم و نمی‌توانم به شما اطمینان دهم که طالبان به پول‌ها دستبرد نمی‌زنند.»

 

علیرغم ادعاهای دروغین امریکا و سازمان ملل مبنی بر اینکه کمک های نقدی آنها دور از دسترس طالبان برای مقاصد «بشردوستانه» هزینه می شود، در این باره تردیدهای جدی وجود داشت و استقبال طالبان از ارسال هفتگی بسته های پول نقد به کابل به طور ضمنی این برداشت را تایید می کرد که این پول ها به طور مستقیم در اختیار طالبان قرار می گیرد و بربنیاد برخی ارزیابی ها حتی همین تزریق برنامه ریزی شده پول به طالبان از سقوط رژيم آنها جلوگیری کرد و باعت بقا و دوام آن شد.

 

به این ترتیب، حتی نمی توان پذیرفت که کاربرد تعبیر «دستبرد» از سوی بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان درست باشد؛ زیرا این تعبیر زمانی مناسب است که تنها بخشی از این پول ها به طالبان برسد و آنها از مسیرهای غیرمجاز به آن «دستبرد» بزنند. این در حالی است که به نظر نمی رسد این پول ها به جز طالبان، به مرجع دیگری ارسال شود و طالبان بر نحوه و زمینه مصرف آن، کنترل کامل و انحصاری نداشته باشند.

 

جان سوپکو گفت: «من به طالبان اعتماد ندارم، اطلاعاتی که دریافت می‌کنیم نشان می‌دهد که طالبان در حال حاضر کمک‌های مالی را به طرف خود منحرف می‌کنند.»

 

این بخش از سخنان رییس سیگار نشان می دهد که پول ها با وجود اینکه به نام کمک به مردم افغانستان، فرستاده می شود؛ اما در اختیار طالبان قرار می گیرد و این گروه از آن برای تقویت قدرت خود، سود می برد.

 

آقای سوپکو همچنین گفت: «به دلیل امتناع وزارت دفاع ، وزارت خارجه و اداره توسعه بین‌المللی امریکا، بخش قابل توجهی از کار تحقیقاتی سیگار، به تاخیر افتاده است».

 

او افزود که ایالات متحده حدود ۲ میلیارد دالر کمک‌های بشردوستانه را به افغانستان اختصاص داده و قرار است ۳.۵ میلیارد دالر دیگر از طریق یک صندوق بین‌المللی به افغانستان فرستاده شود.

 

این نشان می دهد که دولت امریکا هم از اینکه پول ها رأسا به طالبان می رسد، آگاه است و آگاهانه به این کار ادامه می دهد. بنابراین، کارشکنی و عدم همکاری وزارتخانه های دفاع و خارجه و اداره توسعه بین المللی امریکا با بازرسان سیگار، مؤید این برداشت است؛ زیرا آنها نمی خواهند توضیح دهند که پول ها چگونه به کشوری فرستاده می شود که در اختیار طالبان است؛ اما در عین حال، در اختیار طالبان قرار نمی گیرد؟!

 

رییس سیگار گفت: «من یک جنگجوی گرسنه طالبان در تلویزیون ندیده‌ام، به نظر می‌رسد که آن‌ها خوشحال و سرحال هستند. آنچه می‌بینم در تصاویر کودکان گرسنه افغان هستند. اگر هدف کمک به مردم افغانستان است، ما باید نظارت موثرتری داشته باشیم.»

 

این شیوه خوبی برای راستی آزمایی این ادعاست که پول های کمکی دور از دسترس طالبان برای مبارزه با فقر و گرسنگی و فاجعه انسانی در افغانستان، هزینه می شود. اگر اینگونه است پس چرا سازمان های بین المللی کمک رسان همواره از فقدان منابع مالی شکایت دارند و تصریح می کنند که کشورهای کمک کننده، رغبتی به ارائه کمک ندارند؟ آنها پیوسته درباره تمام شدن منابع شان و عواقب فاجعه بار این رویداد، هشدار می دهند. 

 

در برابر اما رهبران و جنگجویان طالبان از وضعیت، راضی به نظر می رسند. هیچ مشکل مالی یا فقدان منابع برای اداره امور مملکت، رژیم طالبان را تهدید نمی کند. آنها حتی دیگر برای آزادی پول های بلوکه شده افغانستان نیز فشار نمی آورند و کارزارهای اجتماعی راه اندازی نمی کنند. همه اینها تنها یک دلیل دارد و آن ارسال مستمر بسته های پول نقد به طور هفتگی از آدرس های نامشخص به نشانی طالبان است.

 

بعضی از اعضای مجلس نمایندگان امریکا گفته‌اند که افتادن پول‌های مالیات دهندگان امریکایی به دست طالبان «ترسناک» است. به قول آنها «این میلیاردها دالر پول خزانه‌داری ایالات متحده است که باید در داخل امریکا به مصرف برسد؛ اما به افغانستان می‌رود».

 

نمایندگان کنگره امریکا اما نمی دانند که دولت شان در پشت پرده، چه معامله ای با طالبان کرده است، هدف از ارسال این پول ها چیست و چه چیزی قرار است در قبال آن به امریکا برسد.

 

چیزی که مشهود و غیرقابل انکار است این است که رژيم طالبان که با حمایت مستقیم دولت امریکا به قدرت بازگشت، در حال حاضر نیز با دریافت دالرهای امریکایی به حیات خود ادامه می دهد و از این منظر، یک رژيم دست نشانده امریکا به حساب می آید و یا در قبال تعهدات دیگر از امریکا باج می گیرد.

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور