کنفرانس امنیتی مونیخ؛ افغانستان فراموش شده‌است؟

 

این شورا با ارسال نامه‌ای به نشست امنیتی مونیخ از کشورهای اشتراک کننده در این نشست خواسته که با حمایت از نیروی بدیل طالبان، زمینه بازگشت کثرت‌گرایی، تامین حقوق بشر، آزادی بیان، حقوق شهروندی و نظام مردم‌‌سالار را در افغانستان فراهم کنند.
 

این شورا از سیاست‌های طالبان انتقاد شدید کرده‌است.

در نامه این شورا آمده که شورای مقاومت انتظار دارد تا جامعه جهانی از موضع منفعل در قبال مردم افغانستان، تغییر رویکرد داده و نگذارد یک کشور ۴۰ ‌میلیونی در کام یک "گروه تروریستی و جنایتکار" به سوی نابودی کامل سوق داده شود.

گفتنی است که نشست سه روزه امنیتی مونیخ هم اکنون در حال برگزاری است و در آن مقام‌های بلندپایه کشورهای جهان در مورد اوضاع جاری جهان گفتگو می کنند.
 

انتظار نمی رود که شرکت کنندگان در نشست امنیتی مونیخ به نامه رهبران شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان، ترتیب اثر بدهند؛ زیرا در شرایط کنونی، مساله افغانستان حتی به عنوان یک اولویت درجه چندم نیز در دستور کار این نشست قرار ندارد؛ به ویژه در حالی که نشست امنیتی مونیخ، پیش از آنکه یک فضای دموکراتیک برای گفتگوی آزاد درباره اصلی ترین مسایل امنیتی جهان امروز و گفتمانی سازنده و سرنوشت ساز درباره صلح و امنیت جهانی باشد، صحنه قدرت نمایی غرب و رویکرد یکجانبه گرایانه آن در قبال مدیریت معادلات امنیتی جهان و تعیین نقشه راه جنگ و صلح است.
 

این در حالی است که افغانستان، همچنان گرانیگاه امنیت منطقه و جهان به حساب می آید و در حالی که جبهه مدعی «مبارزه با تروریزم» میدان را به نفع طالبان، ترک کرده، این تروریست ها هستند که با استفاده از فرصت و فضای ایجادشده به سرعت می توانند تجدید سازمان پیدا کنند و نیروها، انرژی و امکانات خود برای مختل کردن نظم بین المللی را بازیابی کنند.

با این وجود، در شرایط کنونی، امریکا به عنوان قدرت مسلط بر کشورهای شرکت کننده در نشست امنیتی مونیخ، اراده ای برای توجه به بحران افغانستان به مثابه تهدیدی بالقوه خطرناک برای امنیت جهان ندارد. بدون نظر مساعد واشنگتن، دیگر قدرت های غربی نیز نه اراده و صلاحیت و نه توان و قدرت تصمیم گیری درباره دخالت در یک مساله حاد و حیاتی برای صلح بین المللی را دارند.
 

زمانی که امریکا با طالبان سرگرم سازش بود؛ سازشی که یکی از اهداف و پیامدهای ناگزیر آن، خروج کامل نظامیان اشغالگر امریکایی بود که در نتیجه آن، نظام دست نشانده امریکا در کابل هم سقوط می کرد، یکی از گزینه های سایر شرکای امریکا در ناتو، حضور نظامی دیگر اعضای این سازمان در افغانستان بدون همراهی امریکا بود؛ گزینه ای که در همان نخستین مراحل طرح آن به سرعت از سوی اعضای غیرامریکایی ناتو منتفی و غیرعملی اعلام شد و این امر،‌ دو دلیل عمده داشت: یکی اینکه دیگر قدرت های غربی به تنهایی توان نظامی یا منابع مالی لازم برای پیشبرد یکجانبه جنگی پیچیده با تروریزم در افغانستان را نداشتند و با توجه به اینکه ابرقدرت هایی مانند انگلیس، شوروی پیشین و امریکا در افغانستان، زمینگیر شده بودند، قدرت های اروپایی چگونه می توانستند بهتر از آنها عمل کرده و نظم و امنیت و ثبات و سلطه خود را بر افغانستان، تحکیم و تحمیل کنند؟ دوم اینکه این کشورها پس از جنگ جهانی دوم، دیگر استقلال لازم برای تصمیم گیری درباره مسایل امنیتی، اشغال کشورها و لشکرکشی نظامی به سرزمین های دیگر را ندارند و در تمام این موارد، مجبور به تبعیت بی قید و شرط از امریکا هستند.
 

بر این اساس، در کنفرانس امنیتی مونیخ نیز قرار نیست تصمیم بزرگی درباره افغانستان، اتخاذ شود و یا دست کم به فراخوان شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان، ترتیب اثر داده شده و توجه شود؛ زیرا امریکا چنین اراده ای ندارد.

با اینهمه و بی توجه به اینکه برنامه امریکا برای افغانستان چیست، جهان نمی تواند چشم خود را بر این واقعیت تلخ ببندد که افغانستان بار دیگر در مسیر خطرناکی قرار گرفته و دیر یا زود، دامن این خطر، صلح و امنیت منطقه و جهان را نیز خواهد گرفت که در آن صورت، مسئول اصلی آن، امریکا و هم پیمانان آن در سازمان نظامی ناتو و شرکت کنندگان در همایش های بین المللی مانند نشست امنیتی مونیخ هستند که یا به این خطر دامن زدند و یا به طور غیرمسئولانه ای آن را نادیده گرفتند و به هشدارهای مکرر و صریح تشکل هایی مانند شورای عالی مقاومت ملی برای نجات افغانستان، توجه نکردند.

عبدالمتین فرهمند - جمهور