از کابل تا تهران؛ تقلای اسلام‌آباد برای مهار تروریزم

اسلام آباد از ایران و رهبر طالبان افغانستان خواسته که در مهار شبه‌نظامیان طالبان پاکستانی به این کشور کمک کنند. این درخواست پس از انفجار در مسجدی در پیشاور مطرح شده که شمار زیادی از افراد پولیس در آن کشته شدند.

 

فیصل کریم کندی؛ دستیار ویژه شهباز شریف؛ نخست وزیر پاکستان گفته هیات هایی به تهران و کابل فرستاده خواهند شد «تا از آنها خواسته شود که در مورد عدم استفاده از خاک‌شان از سوی تروریست‌ها علیه پاکستان، اطمینان دهند.»

 

یک مقام ارشد پولیس پاکستان در ایالت خیبر پختونخوا هم گفته هیاتی که عازم کابل است «با مقام‌های ارشد [حکومت طالبان] گفتگو خواهد کرد». 

 

او گفته: «وقتی می‌گوییم مقام ارشد یعنی... هبت الله آخوندزاده؛ رهبر طالبان افغانستان». 

 

تهران و طالبان در کابل در این مورد تاکنون واکنشی نشان نداشته‌اند؛ اما دو روز پس از حمله مرگبار در پیشاور، امیرخان متقی، وزیر خارجه طالبان گفت پاکستان باید در این زمینه تحقیقات جامعی انجام دهد و انگشت اتهام را به سمت افغانستان دراز نکند. 

 

اقدام پاکستان برای درخواست کمک از دو همسایه خود یعنی ایران و افغانستان برای کمک به مهار تروریزم، از یکسو نشانگر استیصال و واماندگی سران اسلام آباد است و از جانب دیگر، تلاشی فرافکنانه برای نشان دادن پاکستان به عنوان کشوری قربانی تروریزم و نه سازنده و پایه گذار آن می باشد.

 

 سران رژيم اسلام آباد در پی حمله مرگبار پیشاور، بارها نشان دادند که از مهار تروریزم ناتوان مانده اند و نسبت به چشم انداز امنیتی کشورشان به شدت نگران و هراسان اند. دولت مسلط بر اسلام آباد که تنها چند ماه از به قدرت رسیدن آن می گذرد برای بقای خود نیازمند ارائه پاسخ های متقن و قناعت بخش درباره مهار ناامنی و سرکوب تروریزم است؛ اما چون از عهده این کار برنمی آید، مجبور است تقصیر و مسئولیت را بر عهده دیگران بیاندازد.

 

این در حالی است که همسایگان پاکستان به ویژه افغانستان و ایران، خود از بزرگترین قربانیان تروریزم پاکستانی اند. افغانستان بارها در گذشته ثابت کرده است که تروریست های مورد حمایت پاکستان، عوامل اصلی جنگ و جنایت و کشتار و ناامنی و ویرانگری اند؛ اما پاکستانی ها هرگز این امر را جدی نگرفته و دست از حمایت و تقویت تروریزم به مثابه نیروی نیابتی خود در افغانستان برنداشته اند.

 

در حال حاضر نیز افغانستان عملا توسط یک نیروی نیابتی پاکستان، اداره می شود که ارتباطات آشکاری با تروریزم دارد و به گروه های تروریستی چندملیتی در کشور پناه داده و علیرغم ادعاهای مکرر و تعهدات بی پشتوانه، پیوندهای مستحکم خود با گروه های تروریستی را حفظ کرده است.

 

در چنین شرایطی انتظار پاکستان از طالبان برای کمک به مبارزه با تروریزم در آن کشور، فرافکنانه، غیرعملی و فاقد دستاوردهای ملموس خواهد بود و هیچ نتیجه مؤثری برای تامین امنیت و ثبات در آن کشور نخواهد داشت. ملا هبت الله آخوندزاده؛ رهبر طالبان شاید هم به دلیل رویکردهای تندروانه خود و هم به جهت موقعیت اش به عنوان «امیرالمؤمنین» نخواهد روابط و مناسبات خود را با گروه های جهادی پرقدرتی مانند طالبان پاکستان، خراب کند. این برخلاف شعارها و ارزش های او و همفکران اوست و اگر در خدمت سیاست های امنیتی اسلام آباد علیه گروه های متحد خود از جمله طالبان پاکستان قرار بگیرد، مشروعیت و اعتبار خود را در نزد گروه های ستیزه جو از دست می دهد و موجب تفرقه و نفاق میان جهادگران خواهد شد.

 

پاکستانی ها نیز به خوبی این را می دانند؛ اما برای آرام کردن افکار عمومی، فرونشاندن سیل انتقادات جریان های سیاسی و رسانه ای مخالف دولت و جلوگیری از بروز بی ثباتی های سیاسی در آن کشور، مجبور اند این درخواست های مضحک و بی نتیجه را تکرار کنند.

 

درباره ایران اما این درخواست به مراتب شگفت انگیزتر است؛ زیرا همواره این ایران بوده که مدعی شده گروه های تروریستی ضد آن کشور از خاک پاکستان، اقدام به راه اندازی عملیات های تروریستی در خاک ایران می کنند و مرزبانان ایرانی را هدف حملات مرگبار خود قرار می دهند؛ اما رویکرد فرافکنانه اسلام آباد، این مطالبه را معکوس جلوه می دهد و در صدد فریب افکار عمومی پاکستان درباره تروریزم برون مرزی است که پیش از این، شناسه اصلی گروه های تروریستی و نیابتی اسلام آباد در کشورهای همسایه بوده است.

 

بنابراین، اقدام پاکستان به درخواست از کابل و تهران برای کمک به مهار تروریزم، اقدامی فرافکنانه و فریبکارانه است، مصرف داخلی دارد و انتظار نمی رود که تغییری در وضعیت امنیتی پاکستان و سرنوشت تروریزم در منطقه ایجاد کند؛ مگر اینکه پاکستان در صدد ایجاد یک محور ضد تروریستی واقعی در منطقه باشد که در آن صورت، نخستین مرحله مبارزات این محور باید از خود پاکستان به عنوان کانون واقعی ناامنی و ترور شروع شود.

 

محمدرضا امینی - جمهور