از کابل تا کشمیر؛ ردیابی تسلیحات امریکایی

 

در گزارش «ان‌بی‌سی» آمده که بیشتر این اسلحه‌ به دست اعضای جیش‌محمد و لشکر طیبه، دو گروه نزدیک به طالبان و مورد حمایت پاکستان افتاده است.

 

عمران موسوی؛ یکی از سخنگویان ارتش هند در سرینگر، گفته که «به سادگی می‌توان ادعا کرد که [این گروه‌ها] به اسلحه‌ جا مانده [امریکا در افغانستان] دسترسی دارند.»

 

پیش از این نیز پولیس هند اعلام کرده بود که از نزد جنگجویان کشته‌شده مربوط به جیش‌محمد، یک تفنگ نوع ام‌۴ امریکایی به دست آورده است.

 

براساس این گزارش، جنگجویان لشکر طیبه و جیش‌محمد پیش از خروج امریکا در کنار طالبان در افغانستان می‌جنگیدند و جنگجویان طالبان را آموزش می‌دادند.

 

در گام نخست، باید اذعان کرد که ادعای مطرح شده از سوی ارتش هند، نیازمند راستی آزمایی است؛ زیرا ابهامات و پرسش های زیادی درباره آن وجود دارد.

 

اولین نکته ای که باید مشخص شود این است که آیا این سلاح ها لزوما از افغانستان به کشمیر منتقل شده و در اختیار گروه های پیکارجوی کشمیری قرار گرفته است یا نه. دوم اینکه در صورت مثبت بودن پاسخ پرسش اول، مسیرهای انتقال این تسلیحات باید بررسی شود. به صورت ابتدا به ساکن نمی توان ادعا کرد که رزمندگان کشمیری تسلیحات مورد استفاده ناتو و نیروهای امنیتی افغان را از طریق طالبان یا پاکستان به دست آورده اند. پس از فروپاشی نظام جمهوری، گروه های مافیایی بزرگی وارد عمل شدند تا منابع افغانستان را به تاراج ببرند. گزارش های متعددی نیز درباره انتقال اسلحه و مهمات به کشورهای همسایه، منتشر شد. بخشی از این سلاح ها از سوی نیروهای نظامی ارتش پیشین به کشورهای همسایه برده شد و بخشی دیگر توسط باندهای قاچاق سلاح به گروه های غیرقانونی فروخته شد.

 

در این میان، البته این احتمال را نیز نمی توان رد کرد که سازمان های استخباراتی منطقه از وضعیت آشفته افغانستان سوء استفاده کرده و تسلیحات ارتش پیشین را در اختیار گروه های مورد حمایت خود در کشورهای دیگر قرار داده باشند.

 

با اینهمه، تردیدی وجود ندارد که تحولات یک و نیم سال اخیر افغانستان، بسیاری از گروه های جهادی در منطقه را از نظر روانی، تقویت کرده است. آنها مصمم تر از همیشه برای تحقق آرمان های شان مبارزه می کنند و نیروهای مبارز کشمیری نیز از این قاعده، مستثنی نیستند.

 

چیزی که درباره دستیابی این گروه ها به سلاح های مورد استفاده در افغانستان وجود دارد و باید روشن شود این است که نقش طالبان و پاکستان در این زمینه چیست. آیا امکان دارد که طالبان برای کمک به «برادران مجاهد» خود در کشمیر به کمک پاکستان، تسلیحات امریکایی را به آنان داده باشند؟

 

پاسخ مثبت به این پرسش، هراس و نگرانی درباره زد و بندهای فرامرزی طالبان با دیگر جریان های جهادی را دوچندان می کند و تعهدات مکرر آنها درباره عدم استفاده از خاک افغانستان علیه کشورهای دیگر و تعهدشان در قبال صلح و امنیت و حاکمیت کشورهای دیگر را شدیدا زیر سؤال می برد.

 

در صورتی که ادعای ارتش هند، احراز شود، معنای آن این است که طالبان تنها از گروه های مبارز مسلمان در کشمیر حمایت نمی کنند؛ بلکه آنها این امر را برای سایر گروه های جهادی مانند القاعده، طالبان پاکستان، حزب التحریر، جنبش ترکستان شرقی و... نیز انجام می دهند و این همان چیزی است که موجب نگرانی های جدی و عمیق درباره چشم انداز ثبات در منطقه و خطر تبدیل شدن دوباره افغانستان به کانون امن تروریزم فرامرزی می شود.

 

با اینهمه و صرف نظر از فعالیت های گسترده گروه های تروریستی مورد حمایت پاکستان در کشمیر، مبارزه و مجاهدت مردم مسلمان کشمیر علیه سرکوب و استبداد هند، قابل دفاع است؛ زیرا دولت دهلی و دولت دست نشانده آن در کشمیر پیش از این، نشان داده اند که قایل به حقوق انسانی مردم کشمیر نیستند و حتی آزادی های ابتدایی آنان را نیز سلب کرده اند. افزون بر این، دولت افراط گرای به رهبری نارندرا مودی در هند، سیاست های فاشیستی خطرناکی را علیه مسلمانان کشورش به اجرا گذاشته و وضعیت میلیون ها شهروند مسلمان هند را به طرز اسفباری تحت تاثیر قرار داده است. بنابراین، مردم کشمیر حق دارند برای دستیابی به استقلال از سلطه هند، مبارزه کنند؛ اما این مبارزه هرگز نباید منجز به غلبه افراط گرایان و تسلط تروریست های مورد حمایت پاکستان و گروه های تابعه آن بر سرنوشت مردم کشمیر شود.

 

نرگس اعتماد - جمهور