انفجار پیشاور، ضعف و آسیب پذیری دستگاه های امنیتی پاکستان و قدرت گیری هشدارآمیز تروریست های ضد پاکستانی را نشان می کند و بر این واقعیت تکان دهنده، تاکید می کند که گسل های وحشت در پاکستان، فعال شده و این کشور روز به روز روی ریل ناامنی و بی ثباتی و بحران امنیتی ناشی از گسترش حملات تروریستی پیش خواهد رفت.

آمار کشته‌شدگان انفجار در مسجدی در شهر پیشاور پاکستان به بیش از ۶۰ نفر رسیده است. یک «مهاجم انتحاری» خود را در مسجد مملو از نمازگزاران منفجر کرده است. تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی) مسئولیت این حمله را برعهده گرفت.
 
بیشتر کشته‌شدگان بخشی از نیروی پولیس بودند.
 
شهباز شریف؛ نخست‌وزیر پاکستان، این انفجار را به شدت محکوم کرده و گفته است استراتژی جامعی را برای برقراری نظم و قانون در خیبر پختونخوا اتخاذ خواهد کرد.
 
او گفته کسانی که در پشت این حمله هستند «ربطی به اسلام ندارند».
 
او گفت همه ارکان کشور در برابر تروریزم «متحد هستند و کسانی که علیه پاکستان می‌جنگند نابود خواهند شد.»
 
او به وزیر داخله دستور داده برای افزایش ظرفیت مبارزه با تروریزم به ویژه به ایالت خیبر پختونخوا کمک کند.
 
این مسجد در شاهراه منطقه حساس شهر موسوم به «خط پولیس» است که مقر نیروهای امنیتی و محل سکونت افسران پولیس و زندان مرکزی پیشاور است.
 
این حمله یکبار دیگر پاکستان را در شوک فروبرد. کشوری که تاکنون بزرگترین صادرکننده تروریزم به کشورهای همسایه و منطقه بود، اکنون خود در آتش ترور می سوزد و این شاید در محاسبات جنرال های راولپندی قرار نداشت؛ اما واقعیت تلخی بود که دیر یا زود باید رخ می نمود.
 
بیانیه شدیداللحن نخست وزیر پاکستان و دستور فوق العاده او به نهادهای نظامی و اطلاعاتی کشورش برای مقابله با تروریزم و بازگرداندن ثبات و امنیت به پاکستان نیز پیش از اینکه نشانگر عزم و اراده و قدرت دولت مرکزی پاکستان برای مهار تروریزم باشد، یک واکنش احساسی، خشمگینانه و ناشی از عجز و استیصال است. دولت پاکستان اگر توان مهار یا منهدم کردن تروریست های دست آموز خود را داشت، بدون شک تاکنون کارهایی انجام می داد که در نتیجه آن، حداقل کشتار پیشاور رخ نمی داد.
 
بنابراین، انفجار پیشاور، ضعف و آسیب پذیری دستگاه های امنیتی پاکستان و قدرت گیری هشدارآمیز تروریست های ضد پاکستانی را نشان می کند و بر این واقعیت تکان دهنده، تاکید می کند که گسل های وحشت در پاکستان، فعال شده و این کشور روز به روز روی ریل ناامنی و بی ثباتی و بحران امنیتی ناشی از گسترش حملات تروریستی پیش خواهد رفت.
 
نکته قابل تامل این است که این حمله یک مسجد متعلق به پولیس پاکستان را در یک منطقه بسیار حساس، به شدت حفاظت شده و دارای تمهیدات امنیتی بسیار بالا و پیچیده، هدف قرار داده است و این امر، برداشت مورد اشاره را تقویت می کند که جنگجویان طالبان پاکستانی، بسیار بیشتر از آنچه پیش از این تصور می شد، پیشرفت داشته و در لایه های پنهان نهادهای امنیتی پاکستان، نفوذ کرده اند.
 
این امر نیز بیانیه تند و تبلیغاتی نخست وزیر پاکستان را بی اعتبار می سازد و از نظر سیاسی و تبلیغاتی هم تحریک طالبان پاکستانی را در مقایسه با دولت اسلام آباد در جایگاه بهتری قرار می دهد؛ اگرچه دولت اسلام آباد به عنوان بخشی از کارزار تبلیغاتی خود برای تاثیر گذاشتن بر افکار عمومی و نشان دادن ثبات و قدرت خود در برابر دشمن اش، ضریب آمادگی های امنیتی در پایتخت را افزایش داده است تا از این طریق به افکار عمومی پاکستان القا کند که ارتش و نهادهای امنیتی و اطلاعاتی، ابتکار عمل را در دست دارند و امنیت و ثبات در این کشور در نتیجه تلاش تروریست ها مختل نخواهد شد؛ اما واقعیت این است که عمق و ابعاد فاجعه در پیشاور بسیار گسترده است، ده ها نفر کشته و بیش از ۱۵۰ نفر دیگر زخمی شده اند، آمار تلفات به سرعت افزایش می یابد، ظرفیت شفاخانه های مجاور پر شده، حال زخمی ها وخیم است، بسیاری از آنها نیاز به خون دارند و عملیات امداد و نجات برای پیدا کردن قربانیان زیر آوار به طور گسترده ادامه دارد.
 
به این ترتیب، مهار بازخوردهای تبلیغاتی این رویداد از طریق پروپاگندای بیانیه های پرشور و تهدیدهای تند، امکان پذیر نیست. مردم همان چیزی را باور می کنند که می بینند و آنچه می بینند، ضعف و ناکارآمدی و عجز و استیصال و آسیب پذیری ارتش و پولیس پاکستان در برابر پیکارجویان عمل گرای تی تی پی است که در پی تحولات یک و نیم سال اخیر در افغانستان، قدرتمندتر، مصمم تر و ستیهنده تر شده اند.
 
محمدرضا امینی - جمهور