ساختن هزاران مسجد و مدرسه مذهبی، چیزی نیست که افغانستان امروز به آن نیاز داشته باشد. افغانستان امروز به کار و نان و زندگی نیاز دارد. میلیون ها نفر در معرض فقری فاجعه بار قرار دارند و در زمستان پیش رو، ممکن است صدها هزار نفر در نتیجه فقر و سرما بمیرند.
 

اعمار مساجد و مدارس دینی در مناطق مختلف افغانستان به یک رقابت و هم چشمی میان فرماندهان و مسولان طالبان تبدیل شده است. گفته می‌شود هر فرمانده طالب حالا تلاش می‌کند که در ولایت یا ولسوالی خود یک مدرسه دینی بنا کند.
 
به گفته برخې از تاجران، طالبان از آنها برای ساخت این مدارس پیوسته پول می‌خواهند.
 
در همین حال، اعمار مدارس دینی در دستور کار حکومت طالبان قرار دارد. به گفته مسولان وزارت معارف طالبان، در هر ولایت یک مدرسه بزرگ جهادی و در سطح هر ولسوالی سه تا ده مدرسه ابتدایی دینی بخشی از برنامه این وزارت است.
 
چندین فرد ثروتمند و تاجر به بی‌بی‌سی گفتند افراد طالبان به ویژه فرماندهان این گروه که تعدادی از آنها حالا مسولیت‌های رسمی را برعهده دارند برای ساخت مدرسه دینی در ولایت یا منطقه خود از آنها کمک مالی می‌خواهند.
 
امروز نیز وزارت امر به معروف طالبان اعلام کرد که طی ۱۵ ماه گذشته ۱۰۰۰ مسجد در سراسر کشور ساخته است.
 
این در حالی است که مردم افغانستان از گرسنگی و فقر رنج می برند، قحطی، سرما، بیکاری و بیماری جان میلیون ها نفر را تهدید می کند، خانواده ها برای آرام کردن کودکان گرسنه شان به آنان تابلیت های خواب آور می دهند، مردان و زنان خانواده، مجبور می شوند برای سیر کردن شکم فرزندان شان، یکی از آنها را به فروش بگذارند، صدها هزار نفر به امید پیدا کردن یک لقمه نان، مسیرهای مرگبار مهاجرت به کشورهای همسایه و منطقه را در پیش می گیرند و در این مسیرها شماری از آنها سرنوشت تلخ و غم انگیزی پیدا می کنند و در نتیجه تیراندازی مستقیم مرزبانان همسایه جان می دهند و یا در اردوگاه ها و بازداشتگاه ها به شدت لت و کوب و شکنجه و تحقیر و سپس طرد می شوند.
 
اینهمه در کشوری رخ می دهد که طالبان بر آن حکومت می کنند؛ طالبانی که «شریعت» را مبنای اصلی قانون گذاری شان می دانند و اجرای احکام شریعت را بزرگترین فلسفه حکومت داری خود اعلام کرده اند.
 
آیا شریعت حکم می کند که به گرسنگی میلیون ها انسان مسلمان توجهی صورت نگیرد؛ اما در مقابل برای ساختن هزاران مسجد و مدرسه مذهبی در سراسر کشور، میلیون ها دالر هزینه شود؟
 
آیا با ساختن مساجد و مدارس مذهبی، دین مردم حفظ می شود یا با سیر کردن شکم و تامین مایحتاج اولیه اقتصادی و معیشتی شان؟ مگر این حدیث نبوی نیست که می فرماید: فقر اگر از دروازه وارد شود، کفر از پنجره وارد می شود؟
 
طالبان آیا با صرف هزینه های هنگفت برای ساختن مساجد و مدارس در پی استحکام بنیان های دین در یک جامعه مسلمان اند یا می خواهند ایدئولوژی مخوف خود را گسترش دهند و ترویج کنند؟
 
مردم افغانستان پیش از طالبان هم مسلمان بوده اند و در سراسر کشور صدها هزار مسجد وجود دارد که در آن مردم، امور دینی خویش را انجام می دهند و نیازهای فرزندان شان برای فراگرفتن آموزه های مذهبی را برآورده می کنند.
 
بنابراین، ساختن هزاران مسجد و مدرسه مذهبی، چیزی نیست که افغانستان امروز به آن نیاز داشته باشد. افغانستان امروز به کار و نان و زندگی نیاز دارد. میلیون ها نفر در معرض فقری فاجعه بار قرار دارند و در زمستان پیش رو، ممکن است صدها هزار نفر در نتیجه فقر و سرما بمیرند.
 
همین اکنون سازمان های امدادرسان غربی در تلاش اند تا از وقوع فاجعه انسانی در افغانستان زیر سلطه طالبان، جلوگیری کنند. این در حالی است که تامین معاش مردم، وظیفه مستقیم و اصلی حکومت است نه سازمان های امدادرسان خارجی. این حکومت به اصطلاح اسلامی است و سازمان های کمک رسان همه کافر! آیا برای یک حکومت اسلامی، مایه شرمساری و سرافکندگی نیست که به کمک های «کفار» چشم بدوزد؟ مگر همین ها نبودند که علیه نیروهای اشغالگر «کفر»، «جهاد» کردند و آنان را از کشور بیرون راندند؟! پس باید زندگی بهتری برای مردم وارسته از سلطه «کفر» به ارمغان بیاورند و این زندگی بهتر را سازمان های وابسته به جهان «کفر» نه؛ بلکه «مجاهدین مسلمان» باید بسازند.
 
مسجدسازی در سرزمین گرسنگان اما نشان می دهد که برای طالبان نه دستورات دین درباره معیشت مردم و تهدید ایمان آنها توسط فقر فراگیر اهمیت دارد و نه طلب کمک از جهان «کفر» برای نجات جان میلیون ها مسلمان؛ بلکه طالبان و رهبران شان در صدد گسترش ایدئوژی «جهادی» خود از طریق ساختن هزاران مسجد و مدرسه مذهبی اند تا در این زمینه، رکوردهای پاکستان و عربستان را بشکنند و طبق نقشه حامیان بزرگ تروریزم در منطقه و جهان، طی سال های آینده، افغانستان را به کانون اصلی تولید نسل های جدید تروریست های جهادی تبدیل کنند.
 
نرگس اعتماد - جمهور