آقای دوستم می گوید اشغالگران باهم فرقی ندارند و معتقد است که امریکا در حق او «ناجوانمردی» کرده؛ اما بازهم «شورای عالی مقاومت» را ترغیب می کند که با خارجی ها حرف بزنند و از آنها کمک نظامی دریافت کنند تا او یک جنگ داخلی دیگر را در کشور آغاز کند.

عبدالرشید دوستم گفته اگر خارجی‌ها کمک کنند، آنها می‌توانند مانند سال ۲۰۰۱ «افغانستان را در حدود ۱۵ روز» از طالبان پس بگیرند.
 
او که یکماه پیش گفته بود که جنگ راه حل کنونی افغانستان نیست و از رهبری طالبان خواست با «شورای عالی مقاومت ملی افغانستان» وارد مذاکره شود در اظهارات تازه خود گفت که با گفتگو و نشست‌ها نمی‌توان مشکل افغانستان را حل کرد و افزود: «تا که به این‌ها (طالبان) زور نباشد، نمی‌شود.»
 
او از اعضای شورای عالی مقاومت خواست تا با «دنیا و خارجی‌ها» حرف بزنند که به گفته او با کمک «اندکی» می‌توانند افغانستان را دوباره از کنترل طالبان خارج کنند.
 
آقای دوستم همچنین پاکستان را متهم به «اشغال» افغانستان کرد و همچنین گفت که امریکا در حق او «ناجوانمردی» کرده است.
 
آقای دوستم با تاکید بر اینکه او دیدگاه «ملی» دارد و علیه «پشتون‌» نیست، گفت: «پشتون‌ها برادر ما هستند. کرزی و غنی را ما رای دادیم که رئیس جمهور شدند.»
 
صرف نظر از اینکه در حال حاضر در افغانستان چه می گذرد، آینده به کدام سو می رود و جهان چه مسئولیت هایی در قبال بحران جاری دارد و اگر این وضعیت به درستی مهار و مدیریت نشود، چه پیامدهای فاجعه باری برای صلح و امنیت منطقه ای و بین المللی خواهد داشت، واقعیت این است که بخشی از بحران ها و فجایع جاری ناشی از اشتباهات فاجعه بار، تصمیم های نابخردانه و کنش پذیری غیرقابل جبران افرادی مانند عبدالرشید دوستم است.
 
آقای دوستم می گوید اگر خارجی ها کمک کنند او و همسنگرانش می توانند ظرف ۱۵ روز افغانستان را از طالبان پس بگیرند. این در حالی است که او به عنوان یک جنرال نظامی که عمری را در سنگرهای جنگ گذرانده و سابقه نبرد در چهار دهه گذشته را در کارنامه خود دارد، باید بداند که از چه کسی برای چه چیزی کمک بخواهد؛ زیرا مساله اصلی شاید سرنگونی طالبان نباشد، مساله اصلی این است که چرا با وجود سرنگونی دولت اول طالبان در سال ۲۰۰۱ که به گفته آقای دوستم، توسط او و همرزمانش در ظرف ۱۵ روز صورت گرفت، کار خوب پیش نرفت و افغانستان بار دیگر به خانه اول بازگشت؟ چه کسانی در این میان مسئول و مقصر هستند؟ سهم خارجی ها و داخلی ها و در این مورد مشخص، خود آقای دوستم چقدر است؟
 
از سوی دیگر، او که معتقد است اشغال امریکا و انگلیس با اشغال روسیه شوروی فرقی نداشت و اکنون هم کشور در اشغال پاکستان است، پس چرا به عنوان یک جنرال و درجه دار نظامی علیه دیگر مصادیق اشغال، مقابله نکرد و با وجود آنکه می دانست امریکا در حق او «ناجوانمردی» می کند دست به افشاگری نزد و عوامل بحران های امروز را در همان زمان به مردم نشان نداد؟
 
آقای دوستم می گوید اشغالگران باهم فرقی ندارند و معتقد است که امریکا در حق او «ناجوانمردی» کرده؛ اما بازهم «شورای عالی مقاومت» را ترغیب می کند که با خارجی ها حرف بزنند و از آنها کمک نظامی دریافت کنند تا او یک جنگ داخلی دیگر را در کشور آغاز کند.
 
پرسش این است که اگر امریکا هم یک اشغالگر بود که در حق خود او هم ناجوانمردی کرده، پس چرا بار دیگر باید از یک اشغالگر کمک بگیرند تا در کشورشان بجنگند؟ پس از جنگ و سرنگونی طالبان در ۱۵ روز چه می شود؟ آیا تضمینی وجود دارد که کشور بار دیگر به اشغال قدرت های خارجی کمک کننده درنیاید؟
 
افزون بر این، مردم افغانستان چقدر باید خون بدهند، قربانی شوند، آواره و بی خانمان و بی وطن گردند تا هزینه اشتباهات مرگبار و ویرانگر کسانی مانند عبدالرشید دوستم را بپردازند و یا او به اهداف و آرمان های خود دست یابد؟
 
آقای دوستم باید پیش از آغاز هرگونه جنگ جدید، نگاهی به گذشته اشتباه آمیز خود بیاندازد و ببیند که حمایت او از کرزی و اشرف غنی که به گفته خودش با رای آنها به قدرت رسیدند افغانستان را به کجا کشاند و چه فجایع و مصایبی را بر مردم تحمیل کرد.
 
او دیگر شکست خورده، هم به عنوان یک جنرال نظامی در ارتش کمونیستی، تنظیم های جهادی و سپس متحد محلی امریکا در به اصطلاح «مبارزه با تروریزم» و هم به عنوان یک سیاستمدار، رهبر حزبی و بازیگر قومی در معادلات سیاست و قدرت که نتیجه تصمیمات فاجعه اش قدرت گیری عناصر فاشیستی مانند کرزی و اشرف غنی بود؛ کسانی که او را به بدترین شیوه های ممکن بدنام، منزوی و تبعید کردند.
بازگشت دوستم دیگر دشوار است.
 
نرگس اعتماد - جمهور