این یک نسل کشی آشکار مبتنی بر عقده ها و عصبیت های قومی و ایدئولوژيک است که به طور خاص هزاره ها و شیعیان را هدف می گیرد. پس از مشکلی بزرگتر از ناامنی و ناتوانی دولت در تامین امنیت مردم هم وجود دارد و آن ایدئولوژی رو به رشد تکفیری است.

امنیت عزاداران تامین است، هزاران نیروی ویژه برای ایام محرم به کار گرفته شده اند، مردم مطمئن باشند، هسته های داعش یکی پس از دیگری کشف و منهدم می شوند... اینها شعارهای دروغینی است که از دوران جمهوریت تاکنون همواره در ایام محرم تکرار می شود؛ چیزی که در نهایت به جریان سیل خون می انجامد، کشتارهای وحشیانه تروریست های تکفیری که به طور معجزه آسا و پرسش برانگیزی از لایه های امنیتی دولت عبور می کنند و عزاداران بی دفاع را هدف قرار می دهند.
 
پس امنیتی که از آن سخن می گویند کجاست؟ آیا با بایکوت خبری فجایع تروریستی و دستبرد به آمار واقعی قربانیان می توان بر ناتوانی، ناکارآمدی و ضعف خود و قدرت دشمن خون آشام سرپوش گذاشت؟
 
ده ها نفر طی دو روز اخیر در کابل طعمه بمب گذاری های مرگبار تروریست های وحشی تکفیری شده اند؛ اما مردم حتی نمی دانند که آمار واقعی شهدا و زخمیان چند نفر است، چه کسی در پشت پرده این کشتارها قرار دارد و دولت مستقر که مدعی «شکست امریکا» است چرا از عهده تامین امنیت مردم تنها برای ۱۰ روز برنمی آید؟
 
این یک نسل کشی آشکار مبتنی بر عقده ها و عصبیت های قومی و ایدئولوژيک است که به طور خاص هزاره ها و شیعیان را هدف می گیرد. پس از مشکلی بزرگتر از ناامنی و ناتوانی دولت در تامین امنیت مردم هم وجود دارد و آن ایدئولوژی رو به رشد تکفیری است.
 
لازم است بدانیم که پیش از وقوع انفجارهای مرگبار، تعطیلی عاشورا از تقویم رسمی کشور حذف شد، در برخی ولایات به مردم اجازه سیاه پوش کردن اماکن مذهبی و عمومی داده نشد، پرچم ها و پارچه ها از برخی شهرها و اماکن برچیده شد و هشدارهای ضمنی برای خودداری مردم از عزاداری در خیابان ها و فضای باز شهری، صادر گردید.
 
آیا این محدودیت های ضد آزادی مذهبی در یک کشور اسلامی علیه میلیون ها مسلمان، قابل درک و توجیه است؟ آیا این نقض صریح و عمدی حقوق انسانی، اسلامی و شهروندی یک مجموعه خاص نیست؟
 
این تصور نمی تواند نادرست باشد که کسانی که برای محدود کردن عزاداری های مسلمانان، برنامه می ریزند، خواسته یا ناخواسته به دشمن تکفیری، امکان آماج قرار دادن عزاداران را هم اعطا می کنند؛ زیرا آنها به سادگی از این احکام و محدودیت ها الهام می گیرند تا اعمال شنیع و ضد انسانی شان را توجیه کنند.
 
با این حال، اشتباه بزرگ این است که می خواهند شیعیان را از صحنه اجتماعی و سیاسی کشور، حذف کنند. یک جریان تبلیغاتی بسیار هدفمند به طور پیوسته روی این مهم کار می کند که خود عزاداران و مردم را مقصر و مسئول بروز این فجایع نشان دهد. آنها می گویند مردم نباید در فضای عمومی عزاداری کنند، شهر نباید با پارچه و پرچم ایام محرم، تزیین شود، شیعیان نباید به اعمال و رفتاری متوسل شوند که برای دیگران، حساسیت زا و تحریک آمیز است.
 
پرسش اما این است که آیین های عزاداری را چه کسی باید برای مسلمانان شیعه، تعریف کند؟ آنها در طول صدها سال گذشته به همین صورت عزاداری کرده اند. این یک کارشیوه سنتی، فرهنگی و مقدس است که از تاریخ و تجربه زیسته و باورهای مکتبی شان نشأت می گیرد.
 
نکته دیگر اینکه این فقط شیعیان نیستند که به سبک سنتی به خاطر اعتقادات شان مراسم دینی و مذهبی برپا می کنند. دیگر جوامع دینی – بشری یا الهی- نیز سنت های کمابیش مشابهی دارند که بربنیاد آن به صورت جمعی در فضای عمومی، عزاداری می کنند. پس چرا باید گروه هایی که همانند آنان فکر نمی کنند، به اندازه ای متعصب و تنگ اندیش و کینه توز و عاری از مدارا و شکیبایی باشند که نتوانند برپایی یک آیین مذهبی سنتی را برای یک مجموعه خاص تحمل کنند؟
 
افزون بر این، چرا نوک پیکان حملات، به جای جنایتکاران، قربانیان را هدف می گیرد؟ تروریست ها چه کسانی هستند؟ از کجا حمایت و هدایت می گیرند؟ ایدئولوگ و کارفرمایان شان کی ها هستند؟ ایدئولوژی ترور از کجا می آید؟
 
 چرا در این موارد، سؤال نمی شود تا مبارزه ای ریشه ای و واقعی با عوامل این فجایع و جنایات صورت بگیرد؟
 
هرگز اما نمی توان شیعیان را از افغانستان حذف کرد؛ نه با هشدار و فشار و نه با انفجار و انتحار؛ این حقیقتی است که تاریخ بر آن شهادت می دهد.
 
نرگس اعتماد - جمهور