از نظر سیاسی و امنیتی، این انفجارها و کشتارها یک هدف مهم دیگر را نیز دنبال می کند و آن تضعیف حاکمیت طالبان و به چالش کشیدن ادعای بزرگ آنان مبنی بر پایان دادن به جنگ ۴۳ ساله و استقرار امنیت سراسری می باشد.

گزارش ها از کابل و مزار شریف حاکی است که وقوع دست کم چهار انفجار تقریبا همزمان، جان ده ها نفر را گرفته است.
 
در مزار شریف بار دیگر موترهای مسافربری هدف بمب گذاری قرار گرفته و در آن، چندین شهروند شیعه، شهید و زخمی شده اند.
 
در کابل نیز گفته می شود انفجار مسجد «حضرت زکریا» متعلق به اهل سنت به شهادت دست کم پنج نفر و زخمی شدن نزدیک به ۲۰ تن دیگر انجامیده است.
 
این کشتارها در ادامه فجایع چند هفته پیش در کابل و مزار شریف و قندوز صورت می گیرد که ده ها تن از شهروندان شیعه و اهل سنت کشور را بی رحمانه آماج قرار داد.
 
بدیهی است که این اقدامات، کار یک جریان خاص و مشخص است که هدف آن، راه اندازی جنگ مذهبی میان شیعیان و اهل سنت کشور از یکسو، و نسل کشی شیعیان و هزاره ها و نیز تضعیف جریان های معتدل اهل سنت است که از ایدئولوژی استعماری وهابیت تروریستی، انتقاد می کنند و مخالف روش های خشونت بار برای تحمیل عقاید خود بر دیگران می باشند.
 
با این حال، از نظر سیاسی و امنیتی، این انفجارها و کشتارها یک هدف مهم دیگر را نیز دنبال می کند و آن تضعیف حاکمیت طالبان و به چالش کشیدن ادعای بزرگ آنان مبنی بر پایان دادن به جنگ ۴۳ ساله و استقرار امنیت سراسری می باشد.
 
این رویدادهای خونین و مرگبار در حالی رخ می دهد که طالبان پیوسته ادعا می کنند که هیچ نیرویی توان به چالش کشیدن امنیت را ندارد، هیچ تهدید امنیتی بزرگی در کشور وجود ندارد و آنها به تنهایی توان تامین امنیت سراسری را دارند.
 
از سوی دیگر، اگرچه تاکنون هیچ گروهی مسئولیت انفجارهای مرگبار مزار شریف و کشتار دوباره مسافران شیعه را بر عهده نگرفته؛ اما در گذشته، داعش بارها رسما اعلام کرده بود که مسئول این جنایت ها است؛ نیرویی که طالبان می گویند «شکست خورده» و آن را یکی از افتخارات خود عنوان می کنند.
 
انفجارهای تازه در کابل و مزار شریف همچنین در ادامه رخدادهای امنیتی روزمره در برخی ولایت های کشور از جمله کابل رخ می دهد که طی آن ده ها نفر کشته یا زخمی می شوند. بنابراین، امنیت بیش از آنچه ادعا می شود، شکننده است و توالی و تکرار این انفجارهای مرگبار به معنای آن است که اراده ای قدرتمندتر از طالبان وجود دارد که می خواهد امنیت را مختل کند، وضعیت امنیتی کشور را به چالش بکشد و به بی ثباتی و ناامنی در ابعاد وسیع و سراسری، دامن بزند.
 
بنابراین، به نظر نمی رسد که کم اهمیت جلوه دادن این نوع رویدادها، جلوگیری از انتشار آمارهای واقعی تلفات و خسارات ناشی از ناامنی ها و انفجارها و یا ادعای شکست دشمن، به تنهایی برای حفظ نظم و ثبات کافی باشد؛ زیرا واقعیت قدرتمندتر از مدعا است و آنچه رخ می دهد قابل انکار نیست.
 
نکته تکان دهنده این است که عوامل این کشتارهای جنایتکارانه، مردم عادی را در خیابان و مسجد و آموزشگاه و خانقاه و سایر مکان های عمومی هدف قرار می دهند و این به هدف بزرگ دشمنان افغانستان کمک می کند تا نشان دهند که ناامنی، سراسری است و هیچکس امن نخواهد بود؛ زیرا وقتی شهروندان عادی، نمازگزاران، مسافران، کارگران، دانش آموزان و دانشجویان، نه لزوما نظامیان، کارمندان دولتی یا مقام های رسمی، به طور هدفمند و مستقیم، آماج حمله قرار می گیرند، این یعنی هیچ کسی در هیچ جایی امن نیست و حکومت، توان برقراری امنیت را ندارد.
 
به این ترتیب، انفجارها و کشتارهای اخیر، یکبار دیگر طالبان را به چالش برای تامین امنیت فرامی خواند و توانایی و قدرت آنها در دستیابی به این توفیق و عملیاتی کردن وعده اولیه خود مبنی بر پایان دادن به جنگ های چند ده ساله و استقرار امنیت سراسری را به طور مستقیم به چالش می کشد.
 
اگر طالبان نتوانند عوامل این کشتارها و جنایات را شناسایی، دستگیر و معدوم کنند و هسته های اصلی و کانون های بزرگ ناامنی را منهدم سازند، ناامنی غالب می شوند و دشمنان ثبات و امنیت کشور به هدف اصلی خود در به آشوب کشاندن دوباره کشور، تضعیف حکومت طالبان در عرصه تامین امنیت و گسترش ناامنی به همه عرصه های حیات اجتماعی مردم، موفق خواهند شد و این امر، زمینه ساز موج جدیدی از بحران و بی ثباتی و هرج و مرج ناشی از ضعف یا فقدان یک دولت مقتدر مرکزی شده و در نهایت به جنگ های جنون آمیز داخلی خواهد انجامید.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور