برخلاف همه ادعاهایی که صورت می گیرد، امریکا هرگز درباره روند رویدادهای سیاسی- امنیتی افغانستان، دچار اشتباه محاسباتی نشد؛ بلکه آنچه رخ داد به طور تمام و کمال، طبق اراده سران نظامی و سیاسی واشنگتن بود.

مقام‌های ارشد استخباراتی امریکا در کمیته دفاعی سنای این کشور، قضاوت های نادرست در مورد افغانستان و اوکراین را تایید کردند.

کمیته دفاعی سنای امریکا روز سه‌شنبه (20 ثور) برخی از مسئولان ارشد استخباراتی این کشور را به دلیل قضاوت نادرست درباره افغانستان و اوکراین فراخواند.

ادارات استخباراتی ایالات متحده معتقد بودند که حکومت پیشین افغانستان که از حمایت امریکا برخوردار بود، پس از خروج نظامیان خارجی برای چندین ماه در برابر طالبان قدرت خود را حفظ خواهد کرد.

حکومت مورد حمایت امریکا در افغانستان حتی قبل از خروج کامل نیروهای خارجی سقوط کرد.

انگوس کینگ؛ سناتور مستقل از ایالت مین، در یک جلسه استماعیه کمیته خدمات دفاعی امریکا گفت:‌ "اراده جنگ در اوکراین چیزی بود که ما آن را مد نظر نگرفتیم...ما [نبود اراده جنگ] در افغانستان را نیز در نظر نگرفتیم."
 
این ادعای تازه در حالی مطرح می شود که پیش از این نیز بارها فرماندهان نظامی و مقام های سیاسی امریکا درباره سقوط سریع دولت دست نشانده کابل و فروپاشی ارتش ملی افغانستان مدعی شده بودند که آنها انتظار نداشتند که این اتفاق به سرعت رخ دهد.
 
آنها در عین حال ادعا می کنند که اشرف غنی به آنها اطمینان داده بود که ارتش توان دفاع از کشور و جنگیدن در برابر طالبان را دارد.
 
با این حال، آیا به راستی ارزیابی های استخباراتی امریکا درباره سقوط سریع دولت افغانستان، اشتباه بود؟ آیا ارتش افغانستان بدون آنکه امریکا اراده کند فروپاشید و متلاشی شد؟ آیا فرار دولتمردان دست نشانده امریکا در شرایطی که نیروهای خارجی هنوز در افغانستان حضور داشتند و طالبان وارد پایتخت نشده بودند، بدون اجازه و حتی اطلاع مقام های امریکایی، سفارت امریکا در کابل و فرماندهی نظامی ناتو و نیروهای امریکایی صورت گرفت؟ آیا خروج هلیکوپترهای حامل اشرف غنی و ۵۲ نفر از همراهان او از کشور، در شرایطی که حریم هوایی کشور توسط نیروهای ناتو کنترل می شد، امکان پذیر بود؟
آیا امریکا ماه ها پیش از اینکه کابل سقوط کند، متوجه این امر مهم نشده بود که اراده ای قوی برای تسلیمی وجود دارد و خود در متن و محور این تصمیم قرار نداشت؟ آیا واگذاری پی در پی ولسوالی ها و ولایت ها و شهرهای مهم و بزرگ و راهبردی کشوری به طالبان، خارج از اراده واشنگتن و بروکسل صورت می گرفت؟ حتی پیشتر از آن، امضای توافقنامه دوحه بدون حضور و مشارکت مشروع دولت افغانستان، آغاز شمارش معکوس برای پایان دولت کابل نبود؟ آیا آزادی هزاران زندانی طالبان به منظور تغییر معادلات میدانی جنگ به نفع طالبان و به زیان ارتش اجیر دولت دست نشانده صورت نگرفت؟
 
این پرسش ها و ده ها پرسش مهم دیگر در این زمینه نشان می دهد که اراده ای قوی در سطح سران سیاسی، امنیتی و استخباراتی قدرت های غربی عضو ناتو به ویژه امریکا وجود داشته که تحولات به گونه ای که در نهایت شکل گرفت، رقم بخورد و سقوط دولت دست نشانده و فروپاشی ارتش دست آموز امریکا، هرگز یک خطای استخباراتی نبود.
 
به بیان دیگر، اینکه ارتش افغانستان بدون حمایت امریکا با طالبان می جنگید، یک ادعای مضحک و خیالی و صرفا برای توجیه خیانتی است که امریکا مرتکب شد؛ زیرا فرماندهان نظامی ارتش پیشین بارها اذعان کرده اند که آنها توان و اراده جنگ را داشتند؛ اما اجازه آن را نداشتند. این اجازه بدون شک، در اختیار اشرف غنی و تیم فاشیست او نبوده؛ بلکه ناتو و امریکا صلاحیت انحصاری تصمیم گیری در این باره را در اختیار داشته اند و آنها معادلات میدانی جنگ را تعیین می کرده اند.
 
به این ترتیب، برخلاف همه ادعاهایی که صورت می گیرد، امریکا هرگز درباره روند رویدادهای سیاسی- امنیتی افغانستان، دچار اشتباه محاسباتی نشد؛ بلکه آنچه رخ داد به طور تمام و کمال، طبق اراده سران نظامی و سیاسی واشنگتن بود.
 
نکته مهم دیگری که این برداشت را تایید می کند مصونیت غیرقابل توجیه سران سیاسی و نظامی دولت دست نشانده پس از واگذاری دولت و فرار بزدلانه از کشور است. اگر آنها بدون اراده امریکا دست به چنین اقدامی زده باشند، اکنون به جای زندگی امن و آرام و مرفه در کشورهای پیشرفته، باید پشت میله های زندان می بودند و به جهت خیانت بزرگی که مرتکب شدند، مجازات می شدند؛ اما این اتفاق رخ نداد؛ زیرا آنان مأمور و مزدور بودند و به هر آنچه کارفرمای شان دستور داده بود، عمل کرده بودند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور