یکی از راه ها شاید تشکیل یک نیروی شبه نظامی زیر نظر دستگاه های امنیتی طالبان از میان اهل تشیع در محلات پرجمعیت و مزدحم باشد. این هم به سادگی قابل اجرا است و هم می تواند تا حدود زیادی به موفقیت بیانجامد و نتیجه بدهد.

بربنیاد گزارش‌ها از شهر مزار شریف، مرکز ولایت بلخ در نتیجه دو انفجار در دو موتر مسافربری دست کم ۹ مسافر شیعه کشته و ۱۳ نفر زخمی شده‌اند.
 
محمد آصف وزیری؛ سخنگوی فرماندهی پولیس طالبان در بلخ گفته که به نظر می‌رسد هدف حمله «مسافران شیعه» در این موترها بوده‌اند.
 
آقای وزیری گفته که انفجار اولی نزدیک مکتب سلطان غیاث‌الدین اتفاق افتاده است.
 
یک شاهد عینی که خانه‌اش در نزدیک منطقه انفجار واقع است، به بی‌بی‌سی گفت که به نظر می‌رسد بمب مقناطیسی در یک موتر جاگذاری شده بود و بر اثر انفجار سرنشینان این موتر جان داده و سرنشینان موتر عقبی آن زخمی شدند.
 
این در حالی است که اخیرا موجی از کشتار شیعیان در کشور به راه افتاده و طی یک هفته اخیر، صدها دانش‌آموز، نمازگزار و مسافر شیعه در کابل و مزار شریف و سمنگان، قربانی حمله‌های تروریستی شدند.
طالبان اما گفته‌اند که داعش در افغانستان حضور مستقیم ندارد و این حمله‌ها نشانگر «ضعف» آن گروه است.
 
طالبان در عین حال، اطمینان داده اند که توان برقراری امنیت و مقابله با داعش را دارند و در این زمینه نیازی به کمک کشورهای دیگری ندارند؛ موضعی که ظاهرا در پاسخ به اعلام آمادگی ایران برای سرکوب داعش ابراز شده است.
 
با این وجود، آنچه واقعیت دارد و هر روز رخ می دهد کشتار بی رحمانه و مستقیم شیعیان و هزاره ها در همه جای کشور است. این کشتارها اگر از دید طالبان، نشانگر «ضعف» داعش است، از سوی دیگر، وقتی مهار نمی شود، حمل بر ضعف دستگاه های امنیتی دولت حاکم هم می شود.
 
بنابراین، وقتی سران طالبان پیوسته تاکید می کنند که آنها توان مقابله با داعش و تامین امنیت همه شهروندان کشور را دارند، باید برای متوقف کردن این موج خون سلاخی بی رحمانه شیعیان و هزاره ها، طرح ویژه خود را ارائه و اجرایی کنند.
 
طرح امنیتی برای مهار کشتار شیعیان چیست؟
 
این پرسشی بود که در دوران جمهوریت نیز بارها مطرح شد و حتی پیشنهادهایی نیز برای اجرا و اعمال آن، ارائه گردید؛ اما هرگز پاسخی نیافت و به سرانجام نرسید. اکنون این میراث مرگبار به طالبان رسیده و همه نگاه ها به تریبون های دولتی آنان است که چه پاسخی برای این پرسش دارند و چطور می توانند ادعای بزرگ خود در زمینه توقف کشتار شیعیان، تامین امنیت آنان و مقابله با داعش و دیگر دست های قدرتمند دخیل در این کشتارها را محقق سازند.
 
شاید بیهوده باشد؛ اما باید گفت که در گذشته، اقداماتی در این زمینه صورت گرفته بود؛ از جمله واگذاری بخشی از مسئولیت تامین امنیت به خود شیعیان و هزاره ها در مساجد، مکاتب و مراکز حساس اجتماعی و فرهنگی و رسانه ای.
 
این طرح پس از تسلط طالبان برچیده شد. آنها از بیم بروز ناامنی ها و آشوب های اعتراضی و مسلحانه، حتی سلاح های محافظان مساجد را هم گرفتند. این در حالی بود که عملا هیچ طرح بدیلی برای مقابله با تهدیدهایی که نه تنها از میان نرفته؛ بلکه تشدید و تقویت شده، ارائه و اجرایی نشد.
 
یکی از نگرانی ها این است که طالبان نیرو، امکانات و منابع مالی کافی برای گماشتن محافظان مسلح برای همه مساجد و مکاتب و سایر اماکن شیعی را در اختیار نداشته باشند.  پس در چنین شرایطی چه طرح جایگزینی می تواند وجود داشته باشد؟
 
یکی از راه ها شاید تشکیل یک نیروی شبه نظامی زیر نظر دستگاه های امنیتی طالبان از میان اهل تشیع در محلات پرجمعیت و مزدحم باشد. این هم به سادگی قابل اجرا است و هم می تواند تا حدود زیادی به موفقیت بیانجامد و نتیجه بدهد.
 
اما اگر طالبان بازهم به دلیل همان نگرانی ها و بی اعتمادی های غالب نسبت به اهل تشیع و هزاره ها با چنین طرحی موافقت نکنند، کارشان برای مهار کشتارهای جاری، سخت تر خواهد شد؛ به ویژه در شرایطی که دشمن تروریستی، همه طیف های اجتماعی شیعیان را هدف جنگی در نظر می گیرد و از خون ریزی و کشتار در هیچ نقطه ای پرهیز نمی کند.
 
با این حساب، افزون بر لزوم اتخاذ تدابیر واقعی و صادقانه برای تامین امنیت مناطق شیعه نشین، یکی از راه های موجود در برابر طالبان، اقدام جدی علیه هسته های تروریزم تکفیری و پیدا کردن سرنخ های اصلی این کشتارها و خونریزی هاست؛ مساله ای که اگر قادر به حل آن نباشند، بدون شک، پایه های لرزان امنیت ملی را به لرزه درخواهد آورد و کشتار یکجانبه شیعیان را به نبردی تمام عیار تبدیل خواهد کرد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور