در حالی که پاکستان هتاک تر، متجاوزتر و خونریزتر شده، موضع کابل در واکنش به آن، بدتر و ضعیف تر و منفعلانه تر و زبونانه تر گشته است.

ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان با تاکید بر دفاع از خاک افغانستان می‌گوید که ما نمی‌گذاریم بار دیگر بمباران پاکستانی‌ها بالای خاک ما تکرار شود.

آقای مجاهد گفت: "ما با تاکید بر موضع خویش بمباردمان پاکستانی‌ها را محکوم کرده و آن را چیز بدی می‌دانیم و خواهان این هستیم که دیگر چنین چیزی تکرار نشود و مشکلات پیش آمده از راه دپیلماسی حل شود".

سخنگوی طالبان ادعای مقامات پاکستان مبنی بر حضور طالبان پاکستانی در خاک افغانستان را رد کرده گفت که هیچ تهدیدی از خاک افغانستان متوجه پاکستان نیست.

او افزود: اگر درکوه‌ها و ساحات ناهموار خط دیورند مشکلاتی وجود دارد باید مشترکا از طریق گفتگو حل شود نه اینکه بمباران صورت بگیرد.

سخنگوی طالبان در پاسخ به این سؤال که اگر حملات پاکستانی‌ها ادامه پیدا کند موقف دولت طالبان چیست؟ گفت: "طبیعی است که از خاک خود دفاع می‌کنیم؛ ولی نمی‌گذاریم که چنین چیزی (بمباران) بار دیگر تکرار شود و باید از راه دیپلماسی راه حل پیدا شود".
 
این موضع بدون شک در زمان و مکان خودش اهمیت زیادی دارد. قطعیت و استحکامی که در موضع گیری سخنگوی طالبان وجود دارد، قابل ستایش به نظر می رسد. شاید در طول ۲۰ سال گذشته که خاک کشور ما همواره آماج تجاوز و حمله های مرگبار رژيم پاکستان بوده، چنین موضع محکمی از سوی سران پیشین کابل، اتخاذ نشده باشد. بنابراین، غنیمت بزرگی است که طالبان دست کم از نظر تبلیغاتی، جسارت لازم برای بیان چنین موضعی را دارند.
 
با این حال، در این باره دو نکته مهم وجود دارد که این موضع را به شدت متزلزل می سازد و مورد تردید قرار می دهد.
 
یکی اینکه هنوز زمان راستی آزمایی سخنان آقای مجاهد فرانرسیده است. یعنی تنها دو روز از تجاوزگری نظامی پاکستان می گذرد و این حملات بار دیگر رخ نداده تا ببینیم که آیا طالبان راست می گفتند یا خیر.
 
آیا آنها به راستی قدرت و توان مهار تجاوزهای مرگبار پاکستان را دارند یا نه؟ آیا اصولا طالبان از استقلال عمل کافی در برابر پاکستان برخوردار هستند؟
 
نکته دیگری که به تردید درباره صحت این موضع طالبان دامن می زند، بی اعتنایی مشهود و غیرقابل توجیه آن به فاجعه ای است که به وقوع پیوسته است.
 
واقعیت تکان دهنده این است که پاکستان به خاک ما تجاوز نظامی کرده، جان ده ها نفر را در ماه رمضان گرفته و به تعبیر نعیم وردک؛ سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر، درست همانند رژيم آپارتاید اسراییل، مرتکب یک جنایت هولناک بشری علیه مسلمانان روزه دار، زنان و کودکان شده است. پرسش این است که پاسخ طالبان به این جنایت چه بوده؟ آیا پاکستان جوابی که شایسته آن بود را دریافت کرد؟ آیا حاکمان کشور از خون ده ها غیرنظامی بی دفاع در برابر تجاوز یک رژيم متجاوز و بیگانه به درستی دفاع کردند؟ خونخواهی قربانیان و دادخواهی مردم افغانستان به کجا رسید و آیا طالبان به فریادها و اعتراض های سراسر خشم و نفرت قربانیان و مردم علیه پاکستان، آنگونه که انتظار می رفت و شایسته بود ترتیب اثر دادند؟
 
اگر محکومیت و اعتراض و پیام های توییتری و واکنش های رسانه ای و احضار سفیر پاکستان به تنهایی کافی بود که دولت دست نشانده امریکا هم پیش از به قدرت رسیدن طالبان به خوبی و بسیار بهتر از طالبان انجام می داد. این در حالی است که در آن زمان، شدت تجاوزگری پاکستان و پیامدهای مرگبار آن نیز هرگز با آنچه دو روز پیش در کنر و خوست رقم خورد نبود. این نخستین بار است که جنگنده های ارتش پاکستان، مستقیما بخش های وسیعی از خاک کشور ما را هدف قرار می دهند و غیرنظامیان بی دفاع را بی رحمانه می کشند. در گذشته، تجاوز پاکستان صرفا به حملات راکتی و توپخانه ای محدود می شد و تلفات انسانی ناشی از آن نیز بسیار محدود بود.
 
بنابراین، در حالی که پاکستان هتاک تر، متجاوزتر و خونریزتر شده، موضع کابل در واکنش به آن، بدتر و ضعیف تر و منفعلانه تر و زبونانه تر گشته است.
 
اینکه در آینده چه اتفاقی رخ می دهد و واکنش طالبان در برابر آن چه خواهد بود، با توجه به حجم و گستره جنایتی که به تازگی صورت گرفته، شاید در حال حاضر هیچ اهمیتی نداشته باشد. برای مردمی که کشورشان هدف تجاوز آشکار خارجی قرار گرفته و جان ده ها نفر از هموطنان شان از دست رفته، پاسخ مستقیم به این جنایت، اهمیت و اولویت دارد نه وعده های واهی و مواضع به ظاهرا قاطعانه موکول به آینده و معطوف به اتفاقاتی که هنوز رخ نداده است.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور