آزادی بدون نان

محمد نعیم وردک؛ سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر گفته که برخی از رسانه ها تبلیغات اغراق آمیز و بی اساسی را درباره افزایش فقر منتشر می کنند.
 
وی همچنین برخی رسانه ها را متهم به اخاذی از خارجی ها کرد.
 
سخنگوی طالبان گزارش های مربوط به قاچاق کودکان به دلیل فقر را تکذیب کرد؛ اما گفت که در این مورد گزارش های معتبری ارائه کرده اند.
 
نعیم وردک گفت که ارقام سازمان های بین المللی درباره تعداد افرادی که در فقر زندگی می کنند نادرست و اغراق آمیز است.
 
اظهارات وی توسط وحیدالله امانی؛ سخنگوی سازمان جهانی صحت که در یک مناظره تلویزیونی با او حضور داشت، تکذیب شد.
 
نعیم وردک گفت که در دوران حکومت سه ماهه طالبان، آنها مسئولیت خود را در قبال فقر افغان ها انجام داده اند.
 
شاید درباره اغراق شماری از رسانه ها درباره گزارش فقر فراگیر و گسترش گرسنگی و خطر وقوع فاجعه انسانی ناشی از بحران اقتصادی در افغانستان پس از سلطه طالبان، حق با سخنگوی طالبان باشد؛ اما آنچه نمی توان انکار کرد این است که اقتصاد افغانستان پس از فرار بزدلانه اشرف غنی و به قدرت رسیدن ناگهانی طالبان که حتی خود رهبران آن گروه نیز آمادگی لازم برای تصاحب قدرت را نداشتند آسیب های شدید و جبران ناپذیری دیده و در این میان، بلوکه شدن ذخایر ارزی بانک مرکزی توسط امریکا و قطع کمک‌های جهانی به دولت افغانستان، مشکلات و چالش‌ها را چندین برابر افزایش داده است.
 
افزون بر این، صدها هزار نفر یا مشاغل خود را از دست داده اند و یا در شرایطی به کار در ادارات دولتی و سازمان‌های زیرمجموعه دولت ادامه می دهند که هیچ گونه حمایت مالی دریافت نمی کنند و برخلاف روال پیشین، دولت مستقر هزینه‌ای برای بازپرداخت حقوق و معاش آنها در اختیار ندارد و پاسخگوی نیازهای اقتصادی روزانه شان نیست.
 
همه این موارد در کنار فروپاشی نسبی نظام بانکی، رکود بی سابقه در روند صادرات و واردات و اختلال و بی ‌ثباتی در ارزش پول ملی از دیگر مسایلی است که بحران اقتصادی را تشدید کرده و فقر را گسترش داده است.
 
این‌ها مواردی نیست که صرفاً با نسبت دادن آن به گزارش‌های اغراق آمیز و ارزیابی های تبلیغاتی رسانه ها یا سازمان‌های امدادی داخلی و خارجی بتوان بر آن سرپوش گذاشته و از پیامدها و تبعات ناگزیر و اجتناب‌ناپذیرشان جلوگیری کرد.
 
همانگونه که سخنگوی سازمان جهانی صحت در مناظره تلویزیونی با سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در دوحه قطر هم بیان کرده، بخشی از گزارش های تکان دهنده و هشدارآمیز سازمان‌های جهانی از جمله سازمان جهانی صحت، برنامه جهانی غذا، کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، سازمان غذا و کشاورزی و نهادهای مشابه دیگر، مبتنی بر مستندات آماری و ارزیابی های محلی و مستقیم از وضعیت اقتصادی مردم افغانستان است و نمی‌توان به سادگی آنها را انکار کرد و صرفاً با یک مصاحبه رسانه‌ای، مسئولیت خود در قبال فاجعه قریب الوقوعی که جان میلیون‌ها نفر از مردم فقیر افغانستان را تهدید می‌کند به جا آورد.
 
طالبان پیش از این هم به گونه ای تلاش کرده اند تا از آنچه در شرف وقوع است شانه خالی کنند و بگویند که آنها برای استقلال و آزادی افغانستان از چنگال نیروهای اشغالگر خارجی جنگیدند، قربانی دادند و اکنون به اهداف مقدس خود در این زمینه دست یافته اند؛ اما از دید آنها فقر و گرسنگی و بیکاری و مهاجرت های سیل آسا و بی سرپناهی و حتی وقوع فاجعه بشری در افغانستان مسئولیت آنان نیست و طالبان در این زمینه هیچ گونه تقصیری ندارند؛ بلکه این شرایط سختگیرانه قدرت‌ها و سازمان‌های جهانی در زمینه تحریم اقتصادی طالبان، بلوکه کردن دارایی‌های مردم افغانستان و قطع کمک های بین المللی به دولت کابل است که موجب بروز این وضعیت فاجعه بار شده است.
 
با این وجود برای مردمی که گرسنه اند، نیاز به کار دارند، مشاغل خود را از دست داده اند و هیچ گونه پشتوانه مالی ندارند در فصل بی رحم سرما از بی سرپناهی، فقدان غذا و دارو و حمایت‌های نجات بخش دیگر بی‌بهره هستند آزادی هیچ معنایی ندارد و استقلال به تنهایی کافی نیست؛ زیرا آزادی و استقلال آب و نان نمی شود. آنها در تقلایی ترحم برانگیز برای زنده ماندن به سر می‌برند و این مسئولیت طالبان است که به مثابه دولت مستقر به نیازهای اتباع و شهروندان کشور، مسئولانه رسیدگی کنند.
 
از جانب دیگر، مردم می‌دانند که راه ‌حل بحران های جاری نیز در اختیار طالبان است و آنها هستند که می‌توانند با تمکین در برابر خواسته‌های جامعه جهانی و تحقق پیش شرط های تعیین شده از سوی کشورها و سازمان‌ها برای تعامل دیپلماتیک و عادی سازی روابط، از وقوع فاجعه پیشگیری کنند و به وضعیت رقت انگیز جاری پایان دهند.
 
به این ترتیب از دید اکثر مردم افغانستان که قربانی فقر و گرسنگی و بیکاری هستند و در آینده ای نه چندان دور ممکن است تبعات سنگین و مرگبار این وضعیت وخیم را متحمل شوند، انکار اصولی وجود فقر و گرسنگی، دست کم گرفتن خطر وقوع فاجعه یا فرافکنی و فرار از مسئولیت در قبال آنچه بر مردم افغانستان می‌رود از سوی حاکمان کنونی هرگز قابل توجیه نیست و در صورتی که طالبان همچنان به رویکرد فعلی خود در زمینه نادیده گرفتن آلام و مصائب مردم افغانستان و نیز بی اعتنایی و بی توجهی آگاهانه در برابر خواسته ها و پیش شرط های جامعه جهانی ادامه دهند بدون شک، مردم آنها را مسئول فاجعه می دانند و تردیدی وجود ندارد که بازخوردها، تبعات و پیامدهای هرگونه فاجعه دامن آن را نیز خواهد گرفت. شاید آن زمان رهبران طالبان هم به این نتیجه برسند که آزادی بدون نان ارزشی ندارد و پایدار نمی ماند.
 
نرگس اعتماد - جمهور