هزاران نفر از مردان و زنان افغانستان از شب گذشته تا امروز در شهرهای مختلف کشور در پاسخ به فراخوان همگانی احمد مسعود؛ رهبر جبهه مقاومت ملی در پنجشیر به خیابانها ریختند و شعارهایی علیه پاکستان سر دادند.
آنها در عین حال خواهان «آزادی» شدند؛ آزادی از سلطه و اشغال پاکستان آنهم زیر سلطه گروه طالبان.
به نظر میرسد که این شعارها معطوف به سفر بحث برانگیز اخیر جنرال فیض حمید؛ رییس سازمان جاسوسی آی اس آی به کابل است؛ سفری که خشم و انزجار اکثر مردم افغانستان را برانگیخته و به ویژه پس از آنکه ادعا شد جنگنده های ارتش پاکستان مواضع جبهه مقاومت در پنجشیر را درهم کوبیدند این خشم و انزجار گسترش پیدا کرد و تشدید شد.
پاسخ طالبان اما همانگونه که انتظار می رفت نه همراهی و همدلی با خواسته های مشروع مردم افغانستان مبنی بر آزادی کشورشان از سلطه اشغالگران پاکستانی و هواپیماهای متجاوز ارتش اسلامآباد؛ بلکه سرکوب و توسل به خشونت و بازداشت و لت و کوب و تهدید و ارعاب بود.
تصاویر منتشر شده از کابل، مزار شریف و دیگر شهرها نشان میدهد که معترضان با تیراندازیهای هوایی، بازداشت های گسترده، لت و کوب مستقیم، ممنوعیت های شدید و تهدیدهای بیوقفه از سوی نیروهای طالبان روبه رو شده اند.
به این ترتیب به نظر میرسد که آرزوی دیرینه مردم افغانستان برای دستیابی به استقلال و حاکمیت بر سرنوشت خویش همچنان معلق خواهد ماند.
بسیاری از آگاهان معتقد اند با وجود آنکه اکنون نیروهای خارجی به طور مستقیم در افغانستان حضور ندارند؛ اما سیطره سراسری طالبان بر کشور بدون حمایت های پیدا و پنهان رژیم اسلامآباد امکانپذیر نیست؛ نکتهای که اخیراً احمد مسعود؛ رهبر جبهه مقاومت ملی در پنجشیر هم به آن اشاره کرد و گفت که طالبان توان جنگیدن با محور مقاومت را ندارند؛ اما این پاکستان است که با آنها می جنگد.
در این میان، اگرچه نیروهای طالبان به اسلحه دسترسی دارند، قدرت را در اختیار گرفته اند و در مقام برتری نسبت به مردم بی دفاعی قرار دارند که در خیابان ها با دست های خالی دست به اعتراض می زنند و خواهان آزادی و استقلال کشورشان هستند؛ اما به باور بسیاری از کارشناسان و ناظران مسائل تاریخی، این شیوه حکومت داری و مواجهه با ملت خویش، محکوم به شکست است و طالبان نمی توانند برای همیشه و تنها با ضرب و زور و توسل به تفنگ و خشونت و درخواست حمایت های گاه به گاه از ارتشهای بیگانه به حیات سیاسی خویش ادامه دهند.
اعتراضات چند روز اخیر به ویژه راهپیمایی های شجاعانه زنان در شهرهای مختلف کشور باید این درس بزرگ را به طالبان آموخته باشد که افغانستان امروز با افغانستان ۲۰ سال پیش تفاوت های بنیادین دارد و آنها نمیتوانند ایدئولوژی، سیاست و ارزش های قومی و قبیله ای خود را بر همه مردم افغانستان تحمیل کنند.
نکته مهم تر این است که مردم خواستار استقلال و آزادی کشورشان هستند. آنها نمیخواهند با رهایی از اشغال خارجی این بار شاهد تجاوز نیروهای پاکستانی بر سرزمین شان باشند. این برای یک افغان مایه ننگ و شرم است.
به همین دلیل حتی اگر طالبان بتوانند اعتراضات خیابانی در شهرهای بزرگ کشور را با توسل به تیراندازی های هوایی و تهدیدهای گسترده مهار کنند، هرگز نمی توانند بر حس استقلال طلبی و آزادی خواهی مردمی بزنند و آن را مهار و محدود کنند که تاریخ پرافتخارشان مشحون از مبارزات خونین علیه جنایتکاران، متجاوزان و اشغالگران است.
طالبان در عین حال باید عمق و دامنه نفرت شدید همه اقشار و اقوام افغانستان از رژیم پاکستان و ارتش متجاوز آن کشور را درک کنند و به این نکته پی ببرند که مردم افغانستان حتی اگر حاکمیت یکجانبه طالبان را هم بپذیرند اشغال همه جانبه کشورشان توسط پاکستان را نخواهند پذیرفت و به همین دلیل، مقاومت در ابعاد ملی گسترش پیدا خواهد کرد و آنچه امروز در پنجشیر جریان دارد به سرعت در سراسر کشور گسترش خواهد یافت.
این هشدار از آن حیث جدی است که به نظر می رسد که طالبان برخلاف شعارهای اولیه شان به آزادی های اساسی و انسانی مردم کشور وفادار نیستند و آن را به رسمیت نمی شناسند. اعتراضات و راهپیمایی های اعتراضی روزهای اخیر در شهرهای بزرگ نشان داد که طالبان هنوز با تحمل صدای مخالف، میانه ای ندارند و به سرعت متوسل به تفنگ و خشونت میشوند. آنها انتقاد را برنمیتابند و به آزادی بیان از اساس بی باور اند.
به این ترتیب اگر مردم معترض نسبت به وضع کنونی و نظم جدید به ویژه در پی سیطره ملموس و روزافزون رژیم بدنام و تروریست پرور پاکستان احساس کنند که نمیتوانند حرف شان را آزادانه و بدون تهدید و ارعاب و خطر در خیابان بیان کنند بدون شک به مبارزات زیرزمینی و مقاومت مخفی رو خواهند آورد و این برای طالبان و حاکمیت آنها بر افغانستان به شدت خطرناک است و در آن صورت به نظر نمیرسد که پاکستان متجاوز و سرکوبگر، توان نابودی یک ملت آکنده از احساسات ضد پاکستانی و بیگانه ستیزانه را داشته باشد.
نرگس اعتماد - جمهور