بلقیس روشن چه گفت و چرا سرکوب شد؟

بلقیس روشن؛ نماینده مجلس در جریان سخنرانی اشرف غنی؛ در آغاز لویه جرگه، اعتراض کرد و گفت؛ "باج‌دهی به طالبان وحشی خیانت ملی" است.
 
آقای غنی در پاسخ به خانم روشن گفت که او باج‌ده نیست و خانم روشن باید همکاران خود در لویه جرگه را قناعت دهد، تصمیم از اعضای لویه جرگه خواهد بود.
 
تصاویر نشان می‌ دهد که خانم روشن در حال خروج از تالار است که خانمی به سرعت او را تعقیب کرده و به شدت به زمین می زند.
 
بسیاری از آگاهان، بلقیس روشن را به شهرت طلبی، راوایی گری، آشوبگری، خودنمایی، تلاش مازوخیستی برای جلب توجه، سبلریتی‌گری و... متهم کرده اند. به باور آنان، بلقیس روشن فردی ماجراجو، هتاک و احتمالا وابسته به جریانهای ضدارزشی بوده و وی را یکی از مسئولین اجرای پلانهای ضدارزشی و ضدجهادی می دانند. 
 
او پیش از این نیز اقدامات مشابهی انجام داده و توجه زیادی را به خود جلب کرده است؛ اما صرف نظر از اهداف و نیاتش، آنچه او انجام داد، عین مدنیت و استفاده مشروع از یک حق مدنی و دموکراتیک اش در چارچوب آزادی بیان بود. این امر در یک نظام‌ »جمهوری» کاملا طبیعی است؛ اما اینکه بلافاصله پس از اعتراض، مأموران امنیتی او را به بیرون از تالار هدایت می کنند و بدتر از آن اینکه یک زن خشن و مهاجم و آشوبگر و هنجارشکن، بدون هیچ مانعی به سمت او می رود و او را در برابر هزاران نماینده از سراسر افغانستان به صورت تحقیرآمیزی به زمین می کوبد، این همان خطری است که همه این اصول و ارزش ها تهدید می کند و جامعه ما را شایسته طالبانی ترین رژيم سیاسی می کند.
 
در ظاهر امر و فرای ملاحظات و اما و اگرهای فراوانی که درباره لویه جرگه، ماهیت، وجاهت و مشروعیت آن وجود دارد، این جرگه نمادی از اراده دموکراتیک نمایندگان مردم افغانستان است. همه کسانی که در آن حضور دارند، علی القاعده باید از بخشی از مردم افغانستان، نمایندگی کنند؛ اگرچه درباره زنی که بر خانم روشن حمله کرد و او را به زمین کوبید، در این زمینه عمیقا تردید وجود دارد؛ اما خانم روشن، نماینده برگزیده مردم فراه است و به نیابت از آنان در مجلس نمایندگان حضور دارد. پس او باید بتواند نفس بکشد، بتواند حرف بزند، فریاد بزند، اعتراض کند و به نمایندگی از قربانیان مظلومی که صدای ضجه ها و درد زخم های شان که در روند آزادسازی ۴۶۰۰ زندانی طالبان به اضافه انس حقانی، نادیده گرفته شد، صدای آنان را به گوش مردان قدرت برساند.
 
این متن، هرگز به دفاع از خانم روشن نیست و هیچ تلاشی نمی کند تا اتهام های سنگین و برچسپ های ننگینی را که مخالفان و منتقدان بر او وارد می کنند، پاک کند و او را برائت دهد؛ اما این نوشته شدیدا برای دفاع از جمهوریت، مدنیت، دموکراسی، آزادی های فردی و جمعی و حق انسانی اعتراض دارد.
 
این متن همچنین برای دفاع از مردمی است که در جرگه نماینده ندارند؛ هدف همان کسانی است که از طالبان، زخم خورده اند؛ اما امروز نمی توانند در برابر یک دادگاه عادل و صالح، چشم در چشم قاتلان شان بدوزند و آنها را ببخشند یا محکوم کنند.
 
نکته نگران کننده تر رفتار شنیع و خشونت بار آن زن مهاجم بود. یکی از نگرانی های مهم و جدی درباره آزادی بی قید و شرط هزاران زندانی طالبان، تضعیف حقوق زنان و زیر پا نهادن دستاوردهای اندک و پیشرفت های نه چندان چشمگیر در حوزه حقوق انسانی زنان است. زنان در روند صلح هم نادیده گرفته شده اند. آنها به صورت درخوری مورد توجه قرار نگرفته اند، سهم شان از کل فرایند صلح و آزادی زندانیان طالبان، شاید به ۵ درصد هم نرسد. با این حساب، قابل درک نیست که یک زن، همجنس معترض و ضد طالبانی خود را به سبک طالبان، سرکوب کند و به زمین بزند. این نشان می دهد که بخشی از قوانین و احکام طالبان از طبیعت جامعه ما برمی خیزد و بسترهای اجتماعی و فرهنگی آن حتی در میان زنان به مثابه اصلی ترین طیف قربانی خشونت های طالبان، وجود دارد، و این به شدت محل نگرانی و هراس است.
 
نگرانی دیگر، تکصدایی شدن لویه جرگه است. همان اتفاقی که در سال های گذشته هم رخ داد و نمایندگان معترض از تالار اخراج می شدند، به معترضان و منتقدان، اجازه سخن گفتن نمی دادند و رأی‌گیری به تأسی از یک سنت قبیله ای، بدوی و غیر دموکراتیک با بلندکردن دست و نعره های الله اکبر صورت می گرفت. آیا به این ترتیب، جرگه همایشی آزاد و دموکراتیک برای تمثیل اراده مردم افغانستان خواهد بود؟
 
نرگس اعتماد - خبرگزاری جمهور