مکثی مستعجل بر برخی از اظهارات مؤرخ ۱۲ سرطان محترم صلاح الدین ربانی
خداوند تبارک و تعالی می فرماید:
«فَبَشِّرْ عِبَادِ، الَّذِينَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ / پس بندگانم را بشارت ده؛ آنان را که سخن را می شنوند و از بهترین آن پیروی می کنند؛ آنان که خدای هدایت شان کرده و آنان که خردمندانند».
افغانستان پس از سال های ۱۳۸۰ و ۱۳۸۱ به مرحلهٔ یی جدید از حیات سیاسی گام نهاد و جمعیت اسلامی افغانستان که یکی از سازندگان و بازی گران اصیلی در حوادث ما قبل و ما بعد این سال ها بود، نیز وارد مرحله یی تازه از حیات سیاسی اش شد.
در آغاز این مرحله جمعیت دچار تحولاتی سنگین و سهمگین شد و برخی ها از درون و بیرون افغانستان انتظار داشتند که جمعیت پایان حیاتش را در عرصهٔ سیاست افغانستان به زودی اعلان خواهد کرد؛ اما استاد شهید رحمة الله علیه با خردمندی و صبر و سعهٔ صدر با جمعی از شاگردان و پیروان راستینش و با حمایت بی دریغ مجاهدان و فرماندهان جهاد و مقاومت در سراسر کشور با چالش ها مبارزه کردند و با تدبیر و حکمت بر آن ها فایق آمدند.
در این سال های نخست تحول که حال و هوایی تازه به وجود آمده بود، افکار سیاسی تازه و احزاب و نهاد های اجتماعی تازه پا به عرصهٔ وجود گذاشتند و همگام با این تحولات در جمعیت نیز صدا هایی و طرح هایی مبنی بر باز سازی ساختاری و باز بینی در برخی از افکار و اندیشه ها مطرح شد. استاد شهید رحمة الله علیه با تأکید و تأیید این خواسته ها و اندیشه ها می گفتند ما نباید در برابر این موج دچار ذوق زدگی و بی ثباتی شویم و ما تحولات در جمعیت را باید بر پایهٔ مبانی و مصالح راستین و مقاضیات واقعی زمان و جامعه به وجود بیاوریم. بر پایهٔ این اندیشه، جمعیت در تمامی عرصه های حیات سیاسی کشور نقشی فعال ایفا کرد اما دست به ایجاد تحولی بنیادین در ساختار نشد و این کار را -به سخن استاد شهید- به عبور این موج و یا عبور از آن محول ساخت.
پس از فروکش کردن این موج در سال های ۱۳۸۷ و ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ جمعیت به رهبری استاد شهید تصمیم گرفت وارد مرحلهٔ موعود شود و به عنوان مقدمهٔ ورود به این مرحله، استاد شهید شورایی رهبری مؤقت ایجاد کردند که با شخص جناب ایشان مشتمل بر ذوات آتی است:
۱- استاد شهید رحمة الله علیه؛
۲- مرحوم مارشال محمد قسیم فهیم؛
۳- ستر جنرال امی اسماعیل خان؛
۴- استاد سید عنایت الله شاداب؛
۵- ستر جنرال عطاء محمد نور؛
۶- احمد ضیاء مسعود؛
۷- مرحوم استاد محمد نسیم فقیری؛
۸- استاد عبدالستار مراد؛
۹- عبدالشکور واقف حکیمی.
از میان این ۹ عضو، به مراجع حکومتی شش تن؛ استاد شهید به عنوان رهبر و احمد ضیاء مسعود به عنوان مشاور مقام رهبری و سید عنایت الله شاداب به عنوان مشاور مقام رهبری و عبدالستار مراد به عنوان رئیس امور سیاسی و عبدالشکور واقف حکیمی به عنوان رئیس تشکیلات و مرحوم محمد نسیم فقیری به عنوان رئیس دارالانشای جمعیت اسلامی افغانستان معرفی شدند و نام های سه عضو دیگر شورای رهبری؛ مرحوم مارشال محمد قسیم فهیم، ستر جنرال امیر اسماعیل خان و ستر جنرال عطاء محمد نور بر پایهٔ ملاحظاتی در این مکاتیب نیامده است.
این شورای رهبری ۹ عضوی عالی ترین نهاد تصمیم گیری در جمعیت اسلامی افغانستان بوده است که سه تن آنان؛ شهید استاد و مرحوم مارشال و مرحوم استاد فقیری به رحمت حق پیوسته اند و شش تن دیگر در قید حیاتند. این شورای رهبری از مشروعیت کارازماتیک و بلا منازع رهبری شهید استاد و از مشروعیت اجماع علنی و سکوتی همه اعضای جمعیت برخوردار بوده است.
استاد شهید اقدام به تشکیل کمیسیونی را به نام کمیسیون تدارک مجمع عمومی کرد و با ارسال هیئتی -که من نیز در عضویت آن را داشتم -به نزد شخصیت های برازندهٔ جمعیت مانند مرحوم مارشال فهیم و امیر اسماعیل خان و قانونی و استاد عطا و دکتر عبدالله فرستادند تا آنان نمایندگان خود را در کمیسیون تدارک مجمع عمومی معرفی دارند.(سند ارائه می شود)
به تأیید استاد شهید رحمة الله علیه قرار بود کمیسیون موظف تدارک مجمع عمومی (کنگره)، مجمع عمومی (کنگرهٔ) جمعیت را در تاریخ ۲۵ میزان ۱۳۹۰ برگزار کند و این شورای رهبری جایش را به شورای رهبری دوره یی منتخب بر پایهٔ اساسنامهٔ جمعیت بدهد و جمعیت وارد مرحلهٔ ثبات ساختاری شود؛ اما شهادت سهمگین استاد در ۲۹ سنبلهٔ همان سال و تبعات آن مانع برگزاری مجمع عمومی در تاریخ موعود شد و پس از این که محترم صلاح الدین ربانی به عضویت شورای رهبری پذیرفته و به عنوان سرپرست جمعیت برای مدت دو ماه از سوی شورای رهبری تعیین و قرار شد که مجمع عمومی پس از این دو ماه برگزار شود ولی متأسفانه این کار انجام نشد.
تا کنون چندین بار دیگر نیز به برگزاری مجمع عمومی اقدام شده باز هم به اسبابی بی سرانجام مانده است؛ در یکی از این اقدام ها برای برگزاری مجمع عمومی، به عنوان مقدمهٔ این کار به ابتکار محترم صلاح الدین ربانی شورای رهبری به تاریخ ۲ جوزای ۱۳۹۶به ۶۴ عضو گسترش یافت. اما با تأسف مجمع عمومی تا کنون برگزار نشده است.
برگزار نشدن مجمع عمومی موجب بحران و بسیاری از نا بسامانی ها در جمعیت شده است و عامل اساسی آن کثرت کسانی است که خواستار ریاست جمعیتند و این خواست بی تردید از حقوق حزبی همه واجدان شرایط ریاست است از این باب نیز جز برگزاری مجمع عمومی راه حلی دیگر نیست.
برای این منظور-پس از دید وادیدها وبحث و گفت و گوهایی- چهار شنبه ۱۱ سرطان ۴۷ تن از اعضای شورای رهبری ضمن بحث روی مسائل مهم کشور، تصمیم گرفتند که مجمع عمومی در زمانی زود برگزار شود و برای باز گرداندن فضای اعتماد میان اعضای بلند پایهٔ جمعیت که در اثر موضع گیری های آنان دربارهٔ انتخابات ریاست جمهوری و تبعات آن دچار آسیب شده است، تا برگزاری مجمع عمومی یک شخصیت بی طرف نا متنازع فیه بی ادعا برای ریاست، ریاست جلسات شورای رهبری را به عهده گیرد. این کار برای سامان دادن به اوضاع نا بسامان جمعیت، مطابق اصول اساسنامهٔ جمعیت صورت گرفته و هیچ کسی را از هیچ حقی محروم نکرده است؛ اما محترم صلاح الدین ربانی به جای این که در جلسه شرکت می ورزید و از این تصمیم جهت برگزاری شفاف مجمع عمومی حمایت می کرد به تحریک جهات و اشخاصی دیروز مؤرخ ۱۲ سرطان به اظهاراتی غیر اصولی و تنش برانگیز در واکنش به این تصمیم شورای رهبری اقدام کرد و همه را به تیر طعن و لعن و نفرین و اتهام به خیانت و توطئه بست.
ما باور داریم که هر گونه اظهار نظری ناسنجیده و موضع گیریی غیر اصولی اوضاع را تیره تر می کند و آب در آسیاب دشمنان افغانستان و آرمان های شهیدان و آرمان های جمعیت اسلامی افغانستان می ریزد.
برای حل مشکلات باید از صبر و تحمل کار گرفت و برای حفظ وحدت و یک پارچگی جمعیت از ادبیات نفرت انگیز و طرد و توهین و تحقیر دست کشید؛ چون این کارها نه تنها سودی بار نمی آورد که از بنیاد با فرهنگ مدارا محور و اخلاقی استاد شهید و قهرمان ملی شهید مسعود رحمة الله علیهما و جمعیت هم خوانی ندارد؛ جمعیت در طول تاریخ حتی به دشمنان محاربش طعن و لعن نگفته و به شتم و سباب آنان پاسخی بالمثل نداده است و استاد شهید هماره با همه اعتراض ها و انتقاد های درون حزبی با سعهٔ صدر و کشادگی جبین برخورد می کردند و از استبداد رأی و استبداد عمل پرهیز می ورزیدند و این شیوه زمینهٔ پرورش شخصیت هایی آزادمنش و مستقل و با متانت و مناعت را فراهم آورد و جمعیت را از چند پارچگی و انشعاب هایی که دیگر احزاب افغانستان به آن دچار شدند، مصون نگه داشت.
استاد شهید خوب می دانست همان گونه که استبداد در دولت و جامعه فساد بار می آورد و فرهنگ تملق و سالوسی تولید می کند و جامعه را از رشد و پویایی باز می ماند به همین گونه استبداد در جمعیت عامل باز دارندگی و عقب ماندگی خواهد شد؛ از این رو استاد فرهنگ نقد و انتقاد را تشویق می کرد و اعتراض را بر می تابید؛ گو این که استاد شهید پیوسته به این سخن باری تعالی توجه داشتند که می فرماید: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ / به لطف رحمت الهی با آنان نرم‌خویی کردی؛ و اگر درشتخوی سخت دل بودی بی شک از پیرامون تو پراکنده می شدند».
واقف حکیمی- عضو شورای رهبری و سخنگوی جمعیت اسلامی افغانستان
