۰

یک راه صلح از جنگ می‌گذرد

دوشنبه ۹ سرطان ۱۳۹۹ ساعت ۲۰:۰۹
رویکرد تدافعی، نشانگر جبن و ترس و عقبگرد ناشی از ناتوانی است. دولتی که نمی خواهد به کشتار های هدفمند نیروهایش از سوی یک نیروی برانداز و خونریز، پاسخ متقابل و متناسب بدهد، در میز صلح نیز مذاکره کننده ای مقتدر و با اراده نخواهد بود.
یک راه صلح از جنگ می‌گذرد
مقام‌های نظامی و منابع محلی در ولایت سرپل می‌گویند که یک تجمع بزرگ طالبان را در روستای "کته قلعه" ولسوالی سوزمه قلعه این لایت هدف حمله هوایی قرار داده‌اند. به گفته این مقام‌ها در این تجمع رهبران محلی طالبان حضور داشتند.
 
قول اردوی ۲۰۹ شاهین در شمال با همرسانی عکس‌هایی از این حمله گفته است که در آن تجمع "ملا مزمل؛ معاون خودخوانده وزارت دفاع طالبان نیز حضور داشته است."
 
صبغت‌الله پهلوان‌زداه؛ ولسوال سوزمه قلعه هم گفت که روستای مورد حمله زیر کنترل طالبان است و یک تجمع بزرگ طالبان که به احتمال زیاد جلسه سران طالبان در بخش شمال بوده هدف قرار گرفته است.
 
او گفت که بعد از این حمله مسیر این منطقه بر روی تردد افراد و خودروها مسدود شده و طالبان به موترهایی که از این منطقه به دیگر مناطق می‌رفتند اجازه خروج از ولسوالی را نمی‌دهند.
 
آقای پهلوان‌زاده افزود که شبکه های مخابراتی نیز قطع شده است.
 
این حمله پس از مدت ها انفعال و کنش پذیری ناشی از رویکرد خویشتن دارانه و تدافعی نیروهای دولتی در قبال طالبان به امید تسهیل روند صلح و تغییر مواضع طالبان نسبت به صلح و جنگ صورت می گیرد. در طول این مدت اما مردم افغانستان، شاهد اوج گیری کم سابقه خشونت های مرگبار از سوی طالبان بوده اند. نیروهای امنیتی سنگین ترین تلفات را متحمل شدند. پیشتر شورای امنیت ملی اعلام کرده بود که در پی حملات طالبان «خونین ترین هفته» نیروهای دولتی طی ۱۹ سال گذشته رقم خورده است.
 
اینکه اینگونه حملات پس از این نیز ادامه می یابد یا نه، پرسشی است که هنوز وجود دارد و اکنون نمی توان با اطمینان در این باره ابراز نظر کرد؛ اما رویکرد خشونت بار طالبان نسبت به نیروهای امنیتی و مردم به ویژه پس از صلح با امریکا نشان داده است که یکی از راه های صلح از جنگ عبور می کند؛ گروهی که تصور می کند با دستیابی به صلح با امریکا از راه جنگ می تواند دولت را وادار به تسلیم یا سقوط کند، در جانب مقابل، شایسته شدیدترین نوع تنبیه و سرکوب است.
 
در چنین شرایطی، رویکرد تدافعی، نشانگر جبن و ترس و  عقبگرد ناشی از ناتوانی است. دولتی که نمی خواهد به کشتار های هدفمند نیروهایش از سوی یک نیروی برانداز و خونریز، پاسخ متقابل و متناسب بدهد، در میز صلح نیز مذاکره کننده ای مقتدر و با اراده نخواهد بود.
 
از جانب دیگر، با آزادی هزاران زندانی طالبان، مهم ترین ابزار دولت برای امتیازگیری از طالبان در مذاکرات صلح هم از دست می رود؛ بنابراین، تنها راهی که در حال حاضر در برابر دولت وجود دارد، استفاده از زور در میدان نبرد است. این مهم از رهگذر تشدید حملات سرکوبگرانه علیه هسته های اصلی هدایت جنگ در جبهه طالبان میسر می شود تا به این ترتیب، قدرت نظامی و ماشین جنگی آن گروه تضعیف شود. در این صورت، طالبان نه تنها حاضر به مذاکره می شوند؛ بلکه ممکن است با اذعان تلویحی به قدرت برتر دولت در میدان جنگ به ویژه از طریق حملات هدفمند هوایی، سعی کنند در گفتگوهای صلح، انعطاف بیشتری نشان دهند.
 
یکی دیگر از پیامدهای مثبت رویکرد تهاجمی دولت و استفاده سیستمایتک و دقیق از نیروی نابودگر سرکوب هوایی، حمایت از نیروهای زمینی در خطوط مقدم نبرد است. نیروهای زمینی ارتش و پولیس، طی ماه های اخیر تلفات سنگینی را در نتیجه حملات طالبان، متحمل شده اند. این در حالی است که این نیروها دیگر از حمایت هوایی نیروهای خارجی برخوردار نیستند و خارجی ها اکنون با طالبان «صلح» کرده اند. بنابراین، تنها قدرتی که می تواند معادله جنگ را به نفع نیروهای دولتی تغییر دهد، بمباران های به هنگام هوایی از سوی ارتش است.
 
در این میان البته باید تأکید کرد استفاده از این اهرم کارآمد سرکوب باید هدفمند، هدایت‌شده و مبتنی بر اطلاعات دقیق میدانی باشد تا از تلفات غیر نظامیان و آسیب به مردم عادی به عنوان اصلی ترین قربانیان جنگ افغانستان، اجتناب شود. به عبارت دیگر، دولت نباید درست همان خطا یا جنایتی را مرتکب شود که دشمن به منظور ایجاد رعب و وحشت و دامن زدن به ناامنی و خشونت، به طور عمدی بی محابا به آن متوسل می شود.
 
با توجه به موضوعات پیشگفته و بدون اعتنا به توصیه ها و فشارهای سنگین قدرت های خارجی به منظور «کاهش خشونت»، دولت ناگزیر است از مسیر جنگ به صلح نزدیک شود.
 
اگرچه در مسایل مربوط به امنیت و حاکمیت ملی و تمامیت ارضی، نیاز به اجازه از هیچ مرجع خارجی وجود ندارد؛ اما حتی اگر این رویکرد، نیازمند توجیه و توضیح باشد، پاسخ متقابل و متناسب به خشونت های لجام گسیخته دشمن، و تلاش برای مهار آن، همان چیزی است که استفاده گسترده از این ابزار قدرتمند را مشروعیت می بخشد؛ ضمن آنکه دولت، مسئول حفاظت از جان نیروهای امنیتی و مردم افغانستان در برابر دشمن است و برای این منظور، استفاده از هر ابزاری، مشروع است.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین