از جنگ فرقه‌ای بترسید آقای رییس جمهور

اشرف غنی، رئیس جمهوری دیرهنگام چهارشنبه‌شب، ۲۴ ثور) در دیدار از از شفاخانه دشت برچی که مورد حمله مسلحانه قرار گرفت، گفت وقتی بخشی از ملت مورد حمله قرار می‌گیرد، او به همان بخش تعلق دارد و افزود: "من امروز هزاره هستم و شیعه هستم."
 
آقای غنی گفت: "ملت افغانستان یک ملت واحد است و هیچ افغان برتر از افغان دیگر و هیچ افغان کمتر از افغان دیگر نیست. اگر اینها فکر می‌کنند که ما را تقسیم کرده می‌توانند، ما را به تفرقه و مقابل یکدیگر آورده می‌توانند این خیال خام را به گور خواهند برد."
                                    
او همچنین گفت که تفاوت دولت و تروریست ها در این است که دولت بر کودکان برای آینده کشور سرمایه‌گذاری می‌کند؛ "اما تروریستان کودکان و خواهران ما را هدف قرار می‌دهند و شفاخانه‌هایی را که ما می‌سازیم، ویران می‌کنند."
 
او گفت که حمله به شفاخانه "برخلاف دستورات دین مقدس اسلام است و نشان دهنده وحشت، جنایت، طغیان و گمراهی آنان بوده و نابخشودنی است."
 
سخنان رییس جمهور، امیدبخش و وحدت آفرین بود و بی تردید به بخشی از نگرانی ها درباره رویکرد دولت نسبت به این رویدادها پاسخ مناسب می دهد؛ اما این کافی نیست.
 
تروریست ها و دست های قدرتمندی که در داخل و خارج از کشور از آنها حمایت می کنند، عملا کشور را به سمت یک جنگ هولناک مذهبی می رانند. جنگ مذهبی بدترین کابوس امنیتی دولت و مردم است و اگر تروریست ها و حامیان شان به این مهم، دست پیدا کنند آخرین گام برای نابودی این کشور را با قدرت برداشته اند.
 
آقای رییس جمهور!
بازدید از محل حمله پس از پایان فاجعه، خوب است؛ اما این همه انتظاری نیست که از شما می رود. شاید به همین دلیل است که شما دستورات دیگری هم صادر کرده اید؛ از تغییر رویکرد نیروهای مسلح از دفاعی به تهاجمی تا بازسازی سریع شفاخانه ویران شده و کمک های مادی و معنوی به خانواده های قربانی این حمله بزدلانه؛ اما می دانید که این اقدامات، در عین حال که بسیار مفید و مؤثر اند، کافی نیستند.
 
تکرار آن شعار معروف شما که می‌گویید «هیچ افغان برتر از افغان دیگر و هیچ افغان کمتر از افغان دیگر نیست» نیاز به راستی آزمایی عملی دارد. از قضا یکی از مواردی که باید این شعار محک زده شود، همین حمله های هدفمندی است که اقلیت قومی و مذهبی ساکن غرب پایتخت را آماج قرار می دهد.
 
در این شکی نیست که همزمان با حمله اخیر، خیلی عظیم از هموطنان مظلوم ما در ننگرهار هم آماج قرار گرفتند. هر دو حمله تقریبا آبشخور یگانه ای دارند و آن دسیسه مخوف تروریست های خونریز و رژيم های حامی آنها در همسایگی ما هستند؛ اما می دانید که این دو حمله یک تفاوت بارز و معنادار دارند؛ در ننگرهار، انگیزه تروریست ها «افغان‌کشی» بود؛ اما در غرب کابل آنها انگیزه قومی و مذهبی داشتند.
 
سخنان مورد اشاره شما نشان می دهد که شما هم احتمالا میزان خطر و خسارت ناشی از حمله غرب کابل برای هستی و حیات افغانستان را درک کرده اید، و این خوب است؛ اما تدابیر شما چیست؟
 
این حمله نه نخستین حمله از این نوع و با این انگیزه است و نه آخرین آن خواهد بود. در ساعات اولیه پس از حمله، شماری از مردم خشمگین، بر نیروهای امنیتی به شدت معترض بودند. به آنها حق بدهید؛ زیرا این نیروها تنها پس از هر رویداد مرگبار، در صحنه حاضر می شوند. نتیجه آن در حمله اخیر هم جان باختن مظلومانه ۲۴ از جمله چندین مادر و کودک بود.
 
از سوی دیگر، تروریست هایی که وحدت مذهبی ما را هدف گرفته اند، چگونه به پایتخت نفوذ می کنند، مراکز مورد حمله را چطور شناسایی می کنند و تسلیحات و مهمات کافی برای ساعت ها مقاومت را از چه راهی به مکان هدف منتقل می کنند؟ پاسخ به این پرسش ها ساده نیست و بی تردید عملکرد بخشی از دستگاه های امنیتی تحت امر سرقوماندان اعلی را عمیقا زیر سؤال می برد و گمانه دست های پشت پرده و تروریست های درون نظام را تقویت می کند.
 
با این حساب، شعار ندهید آقای رییس جمهور. تکرار این شعارها تنها به بازفعال شدن بخشی از حافظه ما کمک می کند که آکنده از شعارهای مشابه است؛ اما در عمل، هیچ اتفاق بزرگی رخ نمی دهد.
 
آقای رییس جمهور!
از جنگ مذهبی بترسید. اجازه ندهید که دوره پرمسأله حاکمیت شما به یکی از سیاه ترین فصل های تاریخ معاصر افغانستان بدل شود. جنگ مذهبی برنده ندارد. فرجام آن فروپاشی و نابودی است و این چیزی است که تجربه های مشابه در دیگر کشورهایی که این جنگ جنون آمیز را از سر گذرانده اند، درستی آن را اثبات می کند.
 
پس برای آنکه نامی نیکو در تاریخ به یادگار بگذارید، دست تروریست ها را از درون دولت تان کوتاه کنید. فریادهای دادخواهانه مردم و ضجه های زجرآور مادران باردار و کودکان شیرخوار را بشنوید و تصمیم های صادقانه ای بگیرید که نتیجه آن، عرصه را بر تروریست های درون و بیرون نظام، تنگ کند. وقتی تروریست های جنایتکار با چهره های بشاش و خندان و لباس های اتوکشیده متحدالشکل از زندان های شما رها می شوند، وقتی هزاران تروریست داعشی به دام نیروهای امنیتی شجاع می افتند؛ اما پس از دستگیری نه محاکمه می شوند و نه از سرنوشت آنها خبری منتشر می شود، مردم به صداقت شما در سرکوب تروریزم، شک می کنند.
 
به خون مردم و نیروهای امنیتی، احترام بگذارید آقای رییس جمهور. تدبیری اندیشه کنید که خون های کمتری بریزد و این کشور دیگر جولانگاه امن و مصون تروریزم نباشد. شما می توانید پرونده فردای تان را امروز بنویسید؛ پس آن را با کارنامه ای مثبت و مناسب پر کنید.
 
نرگس اعتماد - جمهور