‌نه محکوم کنید، نه صلح بخواهید!

کشتارهای دیروز در کابل و ننگرهار، بسیار تکان دهنده بود، آنقدر تکان دهنده که حتی داعش جنایتکار را به سکوت واداشت و طالبان تروریست را به رد و انکار انداخت. ارگ ریاست جمهوری و اپوزيسیون منفعل و جویای جاه و مقام عبدالله هم مثل همیشه آن را «محکوم» کردند.
 
اما این محکومیت یک پیام ضمنی و حاشیه ای مهم تر از متن هم داشت و آن، درخواست مجدد از طالبان برای در پیش گرفتن راه «صلح» بود. این پیام در ذیل پیام اصلی قرار گرفت؛ اما همه می دانند که اصل، همین یک جمله است و باقی، مهمل است و بازی با کلمات و فریب افکار عمومی و اقناع رسانه ها و تلاشی ریاکارانه برای تسکین کاذب زخم و دردی که بر مردم قربانی تحمیل شده است.
 
ارگ مجبور است از صلح بگوید، حتی اگر طالبان و همدستانش با شمشیرهای آخته و جنجرهای عریان، نوزادان شیرخوار و مادران باردار را در شفاخانه ها به خاک و خون بکشند.
 
اگر ارگ، صلح را نفی کند ممکن است چندین میلیارد دیگر از «کمک» های واشنگتن را از دست بدهد؛ اما اشرف غنی و عبدالله و همه مهره های واشنگتن در کابل می دانند که این صلح نه به خیر و صلاح افغانستان نیست و نه به پایان کشتار و خشونت می انجامد.
 
این صلح تنها تروریست های خون آشام را فربه تر می کند؛ زیرا آنان در سایه صلح همچنان به کشتار یکجانبه شان ادامه می دهند و در این راه تا آنجا پیش می روند که حتی به نوزادان و مادران در شفاخانه هم رحم نمی کنند.
 
بسیار مضحک است؛ اما واقعیت دارد که مایک پمپئو؛ وزیر امور خارجه امریکا از دولت و طالبان خواست تا با کار مشترک، عوامل کشتارهای دیروز را مجازات کنند. شاید اگر این درخواست از سوی پمپئو مطرح نشده بود، بی تردید به عنوان طنز روز، ترند می شد؛ زیرا این جمله مضحک قاتل و قربانی را به همکاری برای مجازات عوامل موهوم جنایت های هولناک فرامی خواند؛ اما چون پمپئو گفته است هیچکس نه تنها به آن نمی خندد؛ بلکه ارگ و سپیدار با ذلت و حقارت تمام، مجبور می شوند در شدیداللحن ترین بیانیه های محکومیت خود نیز از طالبان بخواهند صلح کنند، خشونت را کاهش دهند و غیر نظامیان را هدف نگیرند.
 
در این میان، انتظار مردم اما از ارگ و سپیدار این است که نه محکوم کنید و نه صلح بخواهید. شما وقتی هم محکوم می کنید و هم صلح می خواهید، در یک بیانیه، موضع خود را نقض می کنید و به این ترتیب، کذب بودن مواضع تان را به اثبات می رسانید.
 
نمی توان از یکسو به نیروهای امنیتی دستور داد که در برابر طالبان، موضع تهاجمی بگیرند و از جانب دیگر، از آن گروه درخواست صلح کرد. یا باید مردانه جنگید و یا زنانه صلح کرد!
 
نکته دیگر اینکه موضع دوگانه صلح و محکومیت، نمک‌پاشیدن بر زخم های خونچکان مردمی است که قربانی بی تدبیری، ذلت و زبونی رهبران بی اراده و خودفروخته، و بازی مزورانه قدرت های بیگانه با طالبان و قربانیان طالبان می شوند.
 
راه برون رفت از این وضعیت تعلیق و بلاتکلیفی، بسیار ساده است: یا جانب مردم را بگیرید و در کنار آنها بایستید و علیه طالبان و متحدان شان بجنگید و صلح یکجانبه، تحمیلی، تحقیرآمیز و فاجعه بار واشنگتن با آن گروه را نفی و رد کنید و یا در برابر دستورات ارباب ترامپ، سر تعظیم فرود آورید و مردم را واگذارید تا خود برای مردن در مسلخ تروریزم و ایستادن در برابر تروریست ها یکی را برگزینند.
 
تروریست های خون آشام، موضع شان را با دولت و مردم و امریکا مشخص کرده اند. آنها در حالی که به کشتار نیروهای امنیتی و مردم ادامه می دهند با امریکا در صلح به سر می برند. در چنین شرایطی، انتظار کمک از امریکا، باور غلطی است که اگر آگاهانه صورت پذیرد، خودفریبی و ریاکاری و شراکت در جنایت است و اگر از سر ناآگاهی و خوش‌باوری باشد، حماقت است. در هر دو صورت، مردم دیگر نمی توانند تاوان انفعال و بی عملی رهبران ترسو و جاه طلب و قدرت پرستی را بپردازند که انتظار دارند چند روز دیگر نیز در قدرت بمانند و از دالرهای امریکا محروم نشوند؛ حتی اگر این امر، به قیمت مرگ فجیع کودکان شیرخوار و مادران باردار، این تنها سفیران و پیام آوران زنده و زاینده زندگی و امید در جغرافیای مرگ، تمام شود.
 
نرگس اعتماد - جمهور