از کرونا تا طالبان؛ مسابقه مرگ در افغانستان

در حالی که تلاش های داخلی و خارجی برای استقرار آتش بس به منظور مبارزه مؤثر با کرونا در افغانستان به شکست انجامیده و طالبان همچنان مانع بزرگی در این مسیر، محسوب می شوند، کرونا و جنگ همچنان در حال گسترس است و همه روزه جان مردم افغانستان را می گیرند.
 
در میدان نبرد، نیروهای طالبان، طی روزهای اخیر ده ها نفر از نیروهای امنیتی را کشته یا زخمی کرده اند. همزمان، شمار زیادی از غیر نظامیان نیز مثل همیشه یا طعمه ماین های کنار جاده ای می شوند که عمدتا از سوی طالبان، کار گذشته می شود و یا در نبردهای مستقیم طرف های درگیر جنگ، آسیب می بینند و قربانی می شوند.
 
اینهمه در حالی است که نگرانی ها درباره عواقب مرگبار شیوع لجام گسیخته ویروس کرونا در افغانستان نیز رو به افزایش است. دولت علیرغم همه تلاش هایی که انجام می دهد، بی تردید، قادر به مهار این ویروس نخواهد بود و مراکز معدود تشخیص کرونا در چند ولایت انگشت شمار، کمکی به این مهم نخواهد کرد؛ زیرا تشخیص کرونا لزوما به معنای درمان آن نیست و در کشوری که زیرساخت های صحی و درمانی قدرتمند و مدرن و معیاری وجود ندارد و حتی کادرهای درمانی هم به تجهیزات لازم برای مصونیت در برابر این ویروس، دسترسی ندارند، تشخیص مبتلایان به کرونا منجر به مهار فاجعه نخواهد شد؛ بلکه تنها می تواند زوایای تاریک آن را روشن تر سازد.
 
فساد، سوء مدیریت، فقدان ظرفیت و... نیز از دیگر موانع و چالش های موجود فراراه مبارزه مؤثر با کرونا است. با اینهمه، کرونا تنها عاملی نیست که ممکن است جان هزاران نفر از مردم افغانستان را با خطر رو به رو کند. آنچه به کرونا سرعت می بخشد تا آسان تر گسترش یابد و راحت تر، جان بگیرد، جنگ و ناامنی و خشونت های خونباری است که طالبان با تمام توان به آن دامن می زنند.
 
در شرایطی که کرونا حتی ارتش های بزرگ و قدرتمند و حرفه ای و مدرن جهان را نیز درگیر کرده و بر سازوکار اداره و رهبری نهادهای نظامی کشورها اثر گذاشته و در برخی شرایط - مانند وضعیت جاری در ناو هواپیمابر تئودور روزولت امریکا که گفته می شود بیش از ۷۰۰ پرسونل آن به کرونا مبتلا شده و برخی از آنها جان باخته اند- حتی نظم عادی را مختل کرده و موجب بروز نگرانی درباره خطر مرگ سربازان و فرماندهان در وضعیت غیر جنگی شده است، در افغانستان، طالبان با دمیدن بر آتش جنگی خونین، ابعاد خطرات ناشی از کرونا را چندین بار گسترش می دهند و از عواقب و پیامدهای جنایت های فاجعه باری که مرتکب می شوند، هیچ ابایی ندارند.
 
دیروز فرمانده نیروهای خارجی در افغانستان اعلام کرد که با ادامه خشونت و جنگ، مبارزه با کرونا در افغانستان ممکن نیست؛ بنابراین طالبان باید از جنگ دست بکشند تا زمینه مبارزه با کرونا فراهم شود؛ اما پس از این اظهارات در طول شبانه روز گذشته، ده ها نیروی امنیتی و غیر نظامیان بی دفاع از حملات مستقیم و بمب گذاری های کنار جاده ای طالبان در نقاط مختلف کشور، کشته شدند.
 
این وضعیت به وضوح نشان می دهد که یک مسابقه غیر رسمی مرگ میان کرونا و طالبان برای کشتن مردم و نیروهای امنیتی افغانستان در جریان است. میان کرونا و طالبان اما یک تفاوت مهم وجود دارد. کرونا یک بلای فاقد شعور است و برایش هیچ اهمیتی ندارد که قربانیانش چه کسانی هستند و چرا باید قربانی شوند؛ اما طالبان، کاملا آگاهانه دست به کشتار و جنایت و ترور و بمب گذاری می زنند و با مقاومت خیره سرانه در برابر هرگونه پیشنهاد آتش بس، مدام بر دامنه حملات مرگبار خود می افزایند.
 
این نشان می دهد که هدف اصلی آن گروه، کشتن و ویران کردن و تحمیل هزینه های انسانی جنگ بر مردم بی دفاع و سنگرداران پاسبان امنیت و حاکمیت و تمامیت این آب و خاک است. آن گروه و فرماندهان و استراتژيست های پاکستانی شان شاید همانند همفکران رادیکال شان مانند مولوی مجیب انصاری در هرات، تصور می کنند که کرونا نعمت خدا برای مسلمانان واقعی و عذاب الهی برای کافران است و اینکه کرونا در افغانستان، هر روز بیشتر از پیش گسترش می یابد و افراد بیشتری را قربانی می کند، از این منظر، برای آن گروه، نه تنها نگران کننده نیست؛ بلکه کاملا قابل توجیه است و باید از آن استقبال و حمایت کرد. به این ترتیب، مسابقه مرگ میان کرونا و طالبان علیه مردم و نیروهای امنیتی افغانستان نیز معنا و موضوعیت پیدا می کند و هرچه دامنه این مسابقه، بیشتر گسترش یابد و افراد افزون تری قربانی این دو بلای بنیان برانداز شوند، از دید طالبان، بهتر است.
 
نرگس اعتماد - جمهور