کرونا جسم ما را تهدید می کند؛ اما اگر بر رنج بیکاری و گرسنگی غالب شدیم می توانیم از آن فرصتی برای فربه کردن جان و روان مان بسازیم.

تقریبا همه کشورهای جهان حد اقل یکبار در ابتدای کار، کرونا و خطر مرگبار آن را جدی نگرفتند. یعنی این شیوه برخورد تنها مختص به سیاستمدارهای پوپولیست و تاجرپیشه‌ای مانند دونالد ترامپ نیست که در شرایطی که شمار شهروندان امریکایی مبتلا با کرونا با عبور از مرز یکصد هزار نفر، ایالات متحده را در صدر کشورهای جهان به لحاظ تعداد مبتلا قرار داده، همچنان معتقد است که وضعیت عادی است و باید مردم هرچه زودتر به کارهای شان بازگردند!
 
کرونا در امریکا تاکنون موجب بیکاری حد اقل سه میلیون نفر شده است. اگر این مقیاس را در ابعاد جهانی ارزیابی کنیم، احتمالا سر به میلیون ها خواهد کشید. به عنوان نمونه، تصور کنید که هند با بیش از یک میلیارد جمعیت، قرنطینه سراسری اعلام کرده است. با این حساب، صدها میلیون نفر از مردم هند بیکار شده اند. نکته غم انگیز اینکه اغلب مردم هند، فقیر اند و برای امرار معاش و گذران زندگی، به درآمد اندکی وابسته هستند که به وسیله کار روزانه در مشاغلی عمدتا سیال و غیر ثابت به دست می آورند. به این ترتیب، هند اگر بتواند کرونا را با وضع رژیم قرنطینه سراسری، مهار کند، بدون تردید با مشکلی بزرگتر رو به رو خواهد بود و آن گرسنگی میلیون ها نفری است که با تعطیلی مشاغل، آخرین بقایای دارایی و آذوقه شان هم از میان می رود.
 
این وضعیت در افغانستان نیز وجود خواهد داشت. اگرچه هنوز در افغانستان، قرنطینه سراسری اعلام نشده؛ اما محدودیت های وضع شده در همین اندازه هم زندگی و کار هزاران نفر را تحت تأثیر قرار خواهد داد. بسیاری از مردم افغانستان، کارگران فقیری هستند که برای زنده ماندن می جنگند. آنها هیچ منبع درآمد ثابت و مطمئنی ندارند و باید همه روزه کار کنند تا نان شب شان فراهم شود. اکنون این چرخه، متوقف شده است؛ برای مبارزه با کرونا، برای سلامتی و برای جان بدر بردن از شیوع ویروسی که به سادگی جان انسان ها را می گیرد و در قدرتمندترین کشورهای جهان، گورستان ها روز به روز وسیع تر می شوند.
 
این وضعیت نشان می دهد که کرونا مرگبار است و از آنسو به ما یادآور می شود که منتظر معجزه نباشیم. اگر ویروس فراگیر شود و دولت نتواند به آن لگام بزند، نه نوزاد سخنگو و افسونِ چای سیاه و نه خیره‌سری در شکستن اصول قرنطینه و مقاومت در برابر خویشتن داری، نخواهد توانست ما را از مرگی وارهاند که در ابعاد گسترده شاهد وقوع آن در کشورهای دیگر هستیم.
 
با این حال، کرونا به ما یاد می دهد که برخورد انسانی تری با زندگی و زمین و زیست‌جهانی داشته باشیم که در پی سیطره انسان بر طبیعت در آستانه  تلاشی و فروپاشی قرار گرفته است. شاید در سایه شیوع کرونا و ناگزیری های ناشی از مبارزه با این ویروس بتوانیم درک دقیق تری از معنای زندگی جمعی به دست آوریم، قدر با هم بودن ها را بدانیم، به ندای درون مان با آرامشی فارغ از دغدغه های دنیازده، گوش بدهیم. فراغت از زندگی ماشینی، هوای پاک، آسمان آبی، خیابان های خالی، رعایت نظم و قانون و پذیرش اصول اخلاقی یک زندگی اجتماعی هم از دیگر فرصت هایی است که در سایه تهدید کرونا فراهم می شود.
 
کرونا بسیاری از ما را خانه نشین خواهد کرد. اگر توانستیم از غم نان ناشی از بیکاری و از دست دادن شغل، رها شویم، خانه نشینی به ما امکان بارورکردن احساسات درونی و پرداختن به افکار درون گرایانه را اعطا خواهد کرد؛ چیزی که بشر مدت ها است آن را در هیاهوی ناشی از گرفتاری های زندگی مدرن، از یاد برده و گم کرده است.

کرونا جسم ما را تهدید می کند؛ اما اگر بر رنج بیکاری و گرسنگی غالب شدیم می توانیم از آن فرصتی برای فربه کردن جان و روان مان بسازیم.
 
می توانیم کمی بیشتر کتاب بخوانیم، اوقات قابل توجهی را در کنار خانواده و فرزندان بگذرانیم و به اهمیت سلامتی و بودن در کنار همدیگر، توجه کنیم.
 
کرونا شاید نماز جماعت را تعطیل کند، دروازه های مساجد، معابد و زیارتگاه ها را ببندد و حتی حضور معمول زندگان در آرامستان ها بر مزار مردگان که سنتی قدیمی در شامگاه های پنج‌شنبه است را نیز از ما بگیرد؛ اما در برابر، می توانیم در خانه بمانیم و بیش از گذشته، به زندگی معنوی، دعا و عبادت در خلوت و خلسه برخاسته از جبر شرایط، رو بیاوریم تا برای دوران پساکرونا انسان های مفیدتر، هدفمندتر و متعهدتر باشیم با نگاهی اخلاقی‌تر به انسان و هستی و جهان پیرامون مان.
 
علی موسوی - جمهور