پنج ماه زمان برای شمارش دو میلیون رأی؛ از ما یاد بگیرید!

کمیسیون شکایات انتخاباتی می‌گوید بررسی بیش از شش هزار شکایت استینافی از نتایج ابتدایی انتخابات ریاست جمهوری پایان یافته است.
 
زهره بیان شینواری، رئیس این کمیسیون روز چهارشنبه گفت که بخشی از آرای جنجالی را برای تعیین سرنوشت همه آنها به تفتیش ویژه فرستاده‌اند تا عدالت تامین شود و مستقیما برای تایید یا بطلان آنها تصمیم نگرفتند.
 
کمیسیون شکایات انتخاباتی می‌گوید برای تعیین سرنوشت ۱۳۷ هزار آرای مشکوک، تصمیم گرفتند که ۱۰ درصد این آرا که شامل ۳۰۹ محل می‌شود، به تفتیش ویژه برود، اگر ۶۵ درصد این آرای نمونه‌ای دارای معلومات بیومتریک، ژورنال (گزارش از روند رای‌دهی) و ورق نتیجه کاغذی بودند، همه آرا معتبر شناخته می‌شود و در غیر آن همه ۱۳۷ هزار رای به تفتیش ویژه رفته و آرایی که این معیار را داشته معتبر و آرای بدون این معیارها، باطل خواهند شد.
 
به این ترتیب، علیرغم انتظارهای بیهوده ای که در دو روز اخیر ایجاد شده بود، طلسم اعلام نتایج «نهایی» انتخابات بدنام افغانستان بازهم شکسته نشد و احتمالا چند ماه دیگر نیز درگیری بر سر آرای جنجالی ادامه خواهد یافت.
 
کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی هم به سان کمیسیون انتخابات، نشان داد که نه توان و ظرفیت تصمیم گیری قاطعانه، شجاعانه، صریح و مبتنی بر قانون درباره سرنوشت انتخابات و شکایت های انتخاباتی را دارد و نه اراده لازم برای عمل به مسؤولیت ها و استفاده مقتدرانه و مستقلانه از صلاحیت هایی را که قانون به آن بخشیده است.
 
این در حالی است که انتظار می رفت کمیسیون رسیدگی به شکایت انتخاباتی به مثابه دادگاه ویژه رسیدگی به شکایت های مرتبط با انتخابات، تصمیم نهایی در این زمینه را بگیرد و بدون هراس از کانون های قدرت و طرف های ذینفع، و فارغ از هرگونه لابی گری مافیایی و اعمال نفوذهای فراقانونی آنها نتایج را اعلام کند.
 
این اتفاق اما نیافتاد و با اعلام موضع مبهم، محتاطانه و محافظه کارانه اعضای کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی، سریال کمیک انتخابات بدنام و شرم آور افغانستان، همچنان ادامه پیدا خواهد کرد.
 
با این وجود برای دولت افغانستان و ارگ ریاست جمهوری، ظاهرا همه این رویدادها کاملا عادی است و اینکه دو کمیسیون عریض و طویل انتخاباتی در طول نزدیک به پنج ماه نمی توانند از عهده شمارش و بازشماری کمتر از دو میلیون رأی برآیند، امری غیر معمول نیست.
 
اخیرا حسن روحانی؛ رییس جمهوری ایران، با تأکید بر لزوم برگزاری انتخابات مجلس آن کشور به صورت الکترونیکی، به طعنه گفت که حتی افغانستان هم انتخاباتش را به صورت الکترونیکی برگزار می کند.
 
این طعنه از نظر دیپلماتیک در شأن یک رییس جمهوری نبود و شایسته نیست که یکی از عالی ترین مقام های یک کشور همسایه، درباره همسایه دیگری که با آن روابط حسنه و عالی دارد، اینگونه موضع بگیرد؛ اما زننده تر از آن، پاسخ شاه حسین مرتضوی؛ مشاور فرهنگی اشرف غنی بود.
 
آقای مرتضوی در پاسخ به رییس جمهوری ایران گفت که افغانستان را مسخره نکند «از ما یاد بگیرید».
 
واکنش آقای مرتضوی خود، واکنش های دیگری را برانگیخت و شمار زیادی از مردم افغانستان آن را نکوهش کردند؛ زیرا از دید آنها انتخابات منحصر به فرد افغانستان به اندازه کافی مایه سرافکندگی و تحقیر یک ملت است تا حتی در قبال طعنه های اهانت آمیز رییس جمهوری کشور همسایه، اگر نمی توانیم سکوت کنیم، حد اقل نگوییم «از ما یاد بگیرید»؛ زیرا این انتخابات هرچه باشد، نمی تواند الگویی قابل توسعه و توصیه برای دیگران باشد. هیچ دولت عاقلی هم نمی آید انتخابات برگزار کند و با الگوگیری از انتخاباتی که دولت شاه حسین مرتضوی برگزار کرده، برای شمارش کمتر از دو میلیون رأی ۵ ماه زمان صرف کند و هنوز معلوم نباشد که «نتیجه نهایی» آن چه زمانی اعلام خواهد شد.
 
بنابراین، به جای آنکه با تکیه بر اعتماد به نفس پنج هزار ساله، دیگران را به یادگیری از بدنامی های حقارت بار خود در عرصه برگزاری انتخابات ترغیب کنیم، اندکی سر در گریبان فروببریم و خود و دولت فاسدی را سرزنش کنیم که توان مدیریت یک انتخابات دو میلیونی را هم ندارد.
 
 نرگس اعتماد - جمهور