شجاعت در شکستن عدالت؟

سفارت امریکا در کابل از تصمیم ارگ برای آزادی انس حقانی و دو زندانی دیگر ارشد گروه طالبان استقبال کرده و آن را "تصمیم شجاعانه" خوانده است.
 
جان بس؛ سفیر امریکا در کابل گفت که از این اقدام اشرف غنی حمایت می‌کند و امیدوار است گروه طالبان با "رفتار متقابل" زندانیان نیروهای افغان و گروگان‌های غربی را آزاد کنند و زمینه گفتگوهای صلح فراهم شود.
 
آقای غنی روز سه شنبه گفت در مشورت نزدیک و همه جانبه با شرکای بین‌المللی افغانستان و دولت امریکا و برای زمینه سازی مذاکرات رو در رو با طالبان که خواست هر افغان است، سه تن از زندانیان طالبان را که در کشورهای بیرون دستگیر شده و از مدتی پیش به این سو در توقیف‌خانه بگرام زیر نظارت دولت افغانستان بودند، آزاد می‌کند.
 
دولت پیش از این بارها درخواست طالبان برای رهایی انس حقانی را رد کرده بود و آن را "خط قرمز" دولت خوانده بود.
 
از سفیر امریکا باید پرسید اقدام آقای غنی در آزادی انس حقانی چگونه می تواند «شجاعانه» باشد؟ شجاعت زمانی معنا داشت که آن تروریست جنایت پیشه به احترام هزاران نفر از قربانیان حمله های وحشیانه شبکه خون آشام حقانی در دادگاهی مقتدر و ملی بر طبق قوانین داخلی افغانستان، محاکمه و به طور علنی مجازات می شد. شجاعت این نیست که رییس جمهوری یک کشور به اصطلاح «مستقل» مرعوب اعمال فشارهای ترامپ و خلیلزاد و جان بس و بدتر از همه آنها رییس آی اس آی شود.
 
شجاعت آن بود که دولت اشرف غنی، حد اقل یکبار به حرفی که زده بود، پایبند می ماند و آزادی انس حقانی را «خط سرخ» خود می دانست. او حتی نتوانست در قبال آزادی مرد شماره دوم شبکه تروریستی حقانی، صدها نیروی امنیتی و غیر نظامیان بی دفاع و کارمندان ملکی دولت را که در اسارت طالبان به سر می برند، آزاد کند. طالبان همچنین هیچ تعهدی در برابر صلح نداده اند. به همین دلیل هم بود که تنها یک روز پس از آزادی انس حقانی، یک حمله تروریستی مرگبار در کابل، جان دست کم ۱۲ نفر را گرفته و چندین نفر دیگر را زخمی کرد. در کاپیسا در شمال کابل هم تروریست های طالبان، یک حمله خونین و مرگبار را سازماندهی کردند. آیا این همان شجاعتی است که سفیر امریکا از آن ستایش می کند؟
 
اشرف غنی گفته بود که به کمک امریکا و «شرکای بین المللی» اش میکانیزمی را طراحی کرده که براساس آن، آزادی انس حقانی موجب قدرت گرفتن طالبان در میدان جنگ نشود، به روند صلح مشروط به آتش بس کمک کند و اقتدار دولت در قبال تروریست ها را تضعیف نکند. اکنون و با توجه به انفجار کابل و حملات کاپیسا کدامیک از این وعده های آرمانگرایانه و رویاپردازانه و فاقد هرگونه تضمین اجرایی، در عمل محقق شده است؟
 
با این وصف، شاید منظور سفیر امریکا از «تصمیم شجاعانه» اشرف غنی در آزادی یک تروریست جانی آن باشد که او توانسته علیرغم میل و خواست صریح مردم افغانستان و برخلاف مقتضای عدالت  و دستور قانون و حق مشروعی که قربانیان حملات تروریستی سال های گذشته بر دولت دارند، به جای محاکمه و اعدام انس حقانی و همدستانش، آنها را با عزت و احترام، آزاد کرد و با لنگی و چپن، سوار هواپیمای اختصاصی کرده و راهی قطر نمود.
 
این شجاعت در شکستن عدالت است. این شجاعت در ارتکاب خیانت ملی است. این شجاعت در نقض صریح و شنیع و بی پرده قانون اساسی و سایر قوانین جزایی کشور است. این شجاعت در تضعیف استقلال و اقتدار دستگاه قضایی است. این شجاعت در لگدمال کردن خواسته محوری هزاران قربانی جنگ و خشونت و خونریزی و کشتار شبکه حقانی در اعدام مرد شماره دوی آن شبکه جنایت‌پیشه است. این شجاعت در نادیده گرفتن بدیهی ترین اصول منافع ملی افغانستان و قربانی کردن آسان و بی صدای آن در برابر مطامع و خواسته های زورگویانه ترامپ و جان بس و خلیلزاد و رییس آی اس آی است.
 
آیا شجاعتی بزرگتر از این وجود دارد که رییس جمهوری، به جای آنکه برای بقا در قدرت، از مردم اش رأی بگیرد با دشمنان و قاتلان مردم اش، معامله کند و با آزادی آنان، به این هدف دست یابد؟
 
با این حال، نسل قربانی جنگ و ادوار آینده تاریخ افغانستان، هرگز از کنار این خیانت عریان ملی، بی تفاوت نخواهند گذشت و در نهایت، ثابت خواهد شد که اشرف غنی از این اقدام ضد ملی و خیانتکارانه، چیزی جز همین ستایش های اغراق آمیز، مضحک و بی بنیاد سفیر امریکا به دست نخواهد آورد. او به دستور ترامپ، تن به این معامله ننگین داد؛ اما همچنان در حسرت یک نگاه احترام‌آمیز رییس جمهوری فاشیست امریکا خواهد ماند.
 
نرگس اعتماد - جمهور