۰

وقتی جنگ هرگز به‌ پایان نمی‌رسد

دوشنبه ۶ حوت ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۱۰
صلح زمانی متولد می شود که همه پیامدهای جنگ، از جمله زخم ها و دردهایی که بر جان و جسم ده ها هزار نفر نشسته، از میان برود و با اعمال بی محابای عدالت بر جنایتکاران، تسکین و بهبود و التیام بیابد.
وقتی جنگ هرگز به‌ پایان نمی‌رسد
بر اساس یک گزارش سازمان ملل که روز یکشنبه منتشر شد، تعداد غیرنظامیانی که در سال ۲۰۱۸ در افغانستان کشته شدند، از تمامی سال‌های ۱۸ سال اخیر، بیشتر بوده است.
 
این آمار در سال ۲۰۱۸ نسبت به سال ۲۰۱۷ میلادی، ۱۱ درصد رشد داشته و به سه هزار و ۸۰۴ نفر رسیده است.
 
۷ هزار و ۱۸۹ نفر نیز در این سال زخمی شده‌اند.
 
یوناما توضیح داده که از ۶۳ درصد تلفات غیر نظامیان که توسط نیروهای مخالف دولت انجام شده، سهم طالبان ۳۷ درصد، سهم داعش ۲۰ درصد و سهم سایر گروه‌ها ۶ درصد بوده است.
 
در این گزارش عامل ۱۴ درصد تلفات نیروهای دولتی، ۶ درصد نیروهای خارجی و ۴ درصد نیز نیروهای طرفدار دولت شناخته شده‌اند.
 
این آمار یک روز پیش از دور تازه مذاکرات طالبان و آمریکا منتشر شده‌اند.
 
این مذاکرات در حالی برگزار می‌شود که به گفته سازمان ملل در دو دهه اخیر، ۳۲ هزار نفر بر اثر جنگ در افغانستان کشته شده‌اند.
 
با این وجود اکنون صدای صلح، بلندتر از جنگ است. در سایه این صدای بلند صلح اما در حق گروهی از قربانیان جنگ، ناآگاهانه جفا می‌ شود؛ آنهایی که جنگ را بیشتر از هرکس دیگری درک کرده اند و بهتر از همه می‌ دانند که حتی اگر صلح هم بیاید، جنگ هرگز به پایان نخواهد رسید؛ زیرا زخم ها، دردها و رنج های همیشگی جنگ، و ترکش های زهرآگین آن همیشه در جسم و جان شان باقی خواهد بود.
 
۳۲ هزار کشته و ده ها هزار زخمی و معلول دیگر ـ بربنیاد آمارهای رسمی- جمعیتی به اندازه یک شهر نه چندان کوچک را دربر می گیرد. این آمار تنها قربانیانی را نشان می‌ دهد که به طور رسمی، ثبت شده اند. این در حالی است که شمار کسانی که ثبت نشده اند، ممکن است بسیار بیشتر باشد. افزون بر این، آمار ارائه شده، تنها قربانیان جنگ های ۱۸ سال اخیر را شامل می شود و همه کسانی را که از کودتای کمونیستی ۷ ثور ۵۷ به اینسو در ۴۰ سال گذشته، بی رحمانه قربانی شده اند، در بر نمی گیرد.
 
همه کسانی که این روزها بنا به هر دلیلی، سنگ صلح را به سینه می زنند، به نوعی در حق قربانیان اصلی و مستقیم جنگ های خونین و ویرانگر افغانستان در ده ها سال اخیر، ستم می کنند. در این میان، سهم رسانه ها، خبرنگاران، تحلیلگران و کارشناسانی که پیوسته رویدادهای مرتبط با صلح را بازتاب می دهند، در این جفای بزرگ در حق قربانیان بزرگ و همیشگی جنگ نیز اندک نیست. آنها به صورت مستمر روی دردها، زخم ها و رنج های پایدار و بی پایان قربانیان جنگ، غبار غفلت می ریزند و پرده پوشیدگی می کشند تا نه دیده شوند، نه به یاد آورده شوند و نه تمهیدی برای رسیدگی به آنها اندیشه شود.
 
برای این افراد، جنگ هرگز به پایان نمی رسد و صلح هیچگاه از راه نخواهد رسید؛ مادامی که از جنگ، درد می کشند و با زخم های آن دمساز اند و حتی لحظه ای از تبعات زهرآگین و دردناک جنگ، رهایی ندارند.
 
شاید این برداشت برای بسیاری از هواداران صلح با طالبان، اندکی حیرت انگیز و چه بسا غیر عاقلانه به نظر برسد؛ اما علیرغم این واکنش احتمالی، واقعیت این است که صلح مورد نظر دولت و طالبان و امریکا و سایر بازیگران این روند، تا زمانی که متضمن اجرای بی پروای عدالت بر جنایتکاران جنگی نباشد، صلح نیست؛ بلکه صرفا پایان جنگ است که به قدرت گیری آرام عوامل جنگ یعنی سلطه جنایتکاران جنگی بر قربانیان جنگ می انجامد.
 
صلح زمانی معنا می یابد که قربانیان جنگ، تکریم، و جنایتکاران جنگی از دسترسی به سلطه و قدرت، تحریم شوند. صلح زمانی متولد می شود که همه پیامدهای جنگ، از جمله زخم ها و دردهایی که بر جان و جسم ده ها هزار نفر نشسته، از میان برود و با اعمال بی محابای عدالت بر جنایتکاران، تسکین و بهبود و التیام بیابد.
 
اینکه کشتار بی رحمانه غیر نظامیان، همه ساله رکوردهای تازه ای ثبت کند؛ اما دولت به عنوان مسؤول اصلی تأمین امنیت مردم در جستجوی راه هایی برای صلح با تروریست ها باشد، نه تنها تلاشی مشروع برای مقابله با جنگ نیست؛ بلکه رویکردی ریاکارانه برای نادیده گرفتن عمدی ابعاد جنایتکارانه یک جنگ فاجعه بار است.
 
نرگس اعتماد - جمهور                
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین