این هرگز قابل درک نیست که افغانستان همزمان، تحت سیطره همه جانبه نظامی و سیاسی و استخباراتی امریکا و ناتو و هم پیمانانش قرار داشته باشد؛ اما از آنسو، در بخشی از پایتخت، عملا یک تصفیه قومی آشکار در جریان باشد.

سرور دانش؛ معاون دوم ریاست جمهوری از تادامیچی یاماماتو؛ نماینده ویژه سازمان ملل در افغانستان خواسته که شورای امنیت این سازمان حمله بر "گروه خاص قومی" در افغانستان را به صورت مستقل بررسی کند.

آقای دانش چهارشنبه گذشته بعد از حمله به یک باشگاه ورزشی در کابل که ۲۶ کشته و ۹۰ زخمی به جا گذاشت، در پیامی گفته بود که "کشتار مردم غرب کابل دیگر حادثه نیست؛ بلکه یک امر کاملا هدفمند و برنامه ریزی شده است".

آقای دانش در دیدار با نماینده ویژه سازمان ملل هم این حملات را هدف‌مندانه خوانده و گفت این مسئله باید به صورت مستقل و جدا از بحث امنیت و مسایل سیاسی افغانستان در سازمان ملل و به خصوص شورای امنیت بررسی شود.

آقای یاماماتو هم گفته که از نهادهای مربوطه سازمان ملل از جمله شورای حقوق بشر این سازمان خواهد خواست تا موضع خود را در این زمینه روشن کنند.

او اطمینان داده که مطالبه آقای دانش را با مسؤولان اصلی شورای امنیت سازمان ملل مطرح می‌کند.

این درخواست در حالی صورت می گیرد که به دنبال تغییر ظاهری سیاست و رویکرد واشنگتن در قبال اسلام آباد، شورای امنیت سازمان ملل نیز بیشتر از پیش نسبت به وضعیت بحرانی و بغرنج امنیتی افغانستان، موضع گیری می کرد و حتی به عنوان نخستین بار، نمایندگانی از اعضای ارشد این سازمان در چارچوب هيأتی به کابل سفر کردند تا وضعیت را از نزدیک بررسی کنند.

با این وجود، به نظر می رسد اکنون که استراتژي ترامپ در قبال پاکستان یا شکست خورده و یا از همان آغاز، قاطعانه، صادقانه و جدی نبوده است، شورای امنیت سازمان ملل نیز بار دیگر افغانستان را از فهرست اولویت های خود خارج کرده و پرونده ناامنی ها، نسل کشی ها و جنایت های جنگی جاری در افغانستان را مسکوت گذاشته است.

با این حال، همانگونه که در درخواست سرور دانش نیز مطرح شده، نسل کشی شیعیان افغانستان، بسیار ریشه ای تر از آن است که در چارچوب ناامنی های روزمره و معمول افغانستان قابل ارزیابی باشد.

در حضور هزاران نیروی خارجی، یک دولت مستقر و مورد حمایت قدرت های غربی و در شرایطی که دولت افغانستان، ظاهرا از حمایت های وسیع جامعه بین المللی برخوردار است، یک گروه تروریست و وحشی، علیه یک اقلیت قومی و مذهبی بی دفاع و فاقد هرگونه تمهیدات دفاع خودی، اعلام جنگ داده و هر روز ده ها جوان آن را به مسلخ می فرستد.

این در دنیایی که خود را در برابر ژنوساید، کشتارهای هدفمند قومی و مذهبی و نسل کشی های سیستماتیک می داند، هرگز قابل درک نیست.

نسل کشی جاری در افغانستان دست کم به اندازه قتل عام سازمان یافته مسلمانان روهینگیا در میانمار یا کشتارهای فاجعه بار مردم فلسطین از سوی رژيم کودک کش اسراییل، قابل بررسی است و باید جدی گرفته شود.

نسل کشی منسوب داعش در غرب کابل و سایر مناطق افغانستان علیه شیعیان بی دفاع، نباید به یک رویه پذیرفته شده و بخشی از بحران ناامنی افغانستان تلقی شود.

سازمان ملل باید قدرت های خارجی مسلط بر سازوکار امنیتی و نظامی افغانستان به مسؤولیت پذیری بیشتر در این خصوص، وادار کند و از آنها بخواهد به وعده هایی که در زمینه سرکوب تروریزم، برچیدن ناامنی، تأمین امنیت و استقرار صلح و دموکراسی در افغانستان داده بودند، مسؤولانه عمل کنند.

این هرگز قابل درک نیست که افغانستان همزمان، تحت سیطره همه جانبه نظامی و سیاسی و استخباراتی امریکا و ناتو و هم پیمانانش قرار داشته باشد؛ اما از آنسو، در بخشی از پایتخت، عملا یک تصفیه قومی آشکار در جریان باشد.

سکوت استراتژيک کشورهای مسلط بر افغانستان به ویژه امریکا و همچنین اعضای ناتو باید شکسته شود و آنها در خصوص تقصیر یا قصور شان در ایجاد این وضعیت، به مردم افغانستان، مجامع بین المللی و سازمان های حقوق بشری، پاسخگو باشند.

فاطمه موسوی - جمهور