سماجت امریکا برای شلیک به انبار باروت

نماینده کوریای شمالی در سازمان ملل رسما اعلام کرده که تحرکات امریکا در شبه جزیره کوریا، جهان را با تهدید یک جنگ هسته ای رو به رو خواهد کرد و این کشور باید زمینه را برای وقوع چنین رویدادی فراهم نکند.
کوریای شمالی تقریبا دهه هاست که به یکی از بزرگترین چالش های نظامی برای غرب و متحدان منطقه ای اش تبدیل شده و امریکا پس از جنگ دو کوریا که اوضاع منطقه را به شدت نظامی و تنش آلود کرد؛ با این جدال درگیر است.
دقیقا پس از جنگ جهانی دوم بود که نیمه شمالی کوریا به شوروی رسید و نیمه جنوبی را امریکا قبضه کرد و تاثیرات فرهنگ سیاسی و اقتصادی در این کشورها، طی چندین دهه رفته رفته در اعماق فرهنگ مدنی کوریای شمالی ریشه دواند. نیمه شمالی هرچند خود را از قید مارکیسیم و کمونیسم و امثال عقاید سوسیالیستی رهانیده؛ اما سیستم این کشور بر مبنای باور "خودکفایی" به همین عقاید نزدیک است و نظام تک حزبی آن نیز توسط "حزب کارگران کوریا" اداره می شود.
انتظار می رفت رهبر جدید، کیم جونگ ایل که در سال ۲۰۱۲ هنوز وارد سی سالگی اش نشده بود؛ رابطه گرم تری با غرب بگیرد و از نگرانی امریکا و اروپا اندکی بکاهد. فعالیت های هسته ای این کشور قطع شود و آزمایشات هسته ای و موشکی آن مطابق قانون بین الملل منحل گردد. اما این رهبر جوان تندتر از پدرش بود و ظاهرا در محیطی تربیت یافته بود که فقط یاد گرفته که مطابق سیاست های رهبر درگذشته عمل کند.
کوریای شمالی مانند سایر کشورهایی که از آموزه های نظام های تمرکزگرا بهره می برند؛ نظامی در کشورش به وجود آورده که مردم باید گوش به فرمان یک "دانای مقدس" باشند و آن هم کسی نیست جز رهبر این کشور. رهبری که شوهر عمه اش را از بالاترین منصب نظامی پایین می کشد و اعدام و مامایش را پس از محاکمه خوراک تمساح می کند.
حال؛ امریکا با نظامی تنش را با اوج رسانده که هیچ حرکتی از او بعید به نظر نمی رسد. کشوری که با وجود تحریم های بلندبالا و سخت سازمان ملل تا به حال نزدیک به ده آزمایش هسته ای در زیر زمین و دهها آزمایش موشکی بالستیک انجام داده و هیچ مذاکره ای برای کوتاه آمدنش از این رویه موثر نبوده؛ اکنون قرار است با امریکا "شاخ به شاخ" شود.
نماینده این کشور در سازمان ملل با زبانی غیرمستقیم رسما امریکا را تهدید به حمله هسته ای کرد. حمله ای که در صورت "ورود به خطوط سرخ" این کشور، به وقوع خواهد پیوست و اولین ضربه آن را کوریای جنوبی با گوشت و خون خود لمس خواهد کرد.
این همسایه جنوبی گرچه مست حمایت همه جانبه امریکاست؛ اما همچنان نگران است که پیونگ یانگ اگر به آنچه می گوید عمل کند؛ دیگر شهری به اسم سئول دست کم آنچه تاکنون بوده را دیگر نخواهد دید.
کوریای شمالی چیزی برای از دست دادن ندارد. اقتصاد آن زیر بار صدها قلم تحریم شکسته و سیاست خارجی آن در سطح جهان نیز تقریبا در حد صفر است. حتا دیگر با اخلاف خود نیز که سالهاست از توهم " اتحاد شوراها" بیرون آمده اند؛ دشمن اگر نباشد دوست هم نیست.
این کشور یک هدف مشخص دارد و آن هم پایبندی روی ایدیولوژی اش است. با نظام سرمایه داری سر جنگ دارد و بر تمرکزگرایی تکیه کرده و مردمش هم راضی یا ناراضی در این مسیر با دولت همراه شده اند. مردم جنوب آسیا در ذهن و خونشان این نهفته است که از جغرافیای خود حفاظت کنند. دست کم امریکا در جنگ جاپان که مجبور به استفاده از بمب اتم شد و در جنگ ویتنام که به "گورستان" امریکا معروف گردید و دهه ها پس از جنگ هم با آن درگیر بوده را به بدترین شکل آن تجربه کرده است.
کوریای شمالی به همان اندازه که قابل اصلاح شدن نیست؛ قابل فتح شدن و به زانو درآمدن هم نیست. اگر جنگی در این منطقه رخ دهد؛ به یقین می توان گفت که هیچ پیروزی نخواهد داشت. اما کشورهای متعددی در آن شکست خواهند خورد. اولین گزینه، کوریای جنوبی خواهد بود که بزرگترین دستاورد امریکا از جنگ جهانی دوم به بعد است.
رهبران پیونگ یانگ بر سر پیمان خود همه چیز داده اند. در انزوا قرار گرفتند و اقتصادشان فلج شد. نگاه بدبینانه جهان را به خود معطوف نمودند و هجمه های سنگینی از تهدید و ارعاب را تحمل کردند. پس آخرین گزینه را هم با آغوشی باز خواهند پذیرفت و آن هم جنگی خواهد بود که به گفته خودشان " امریکا آرزویش را دارد".
به قطع می توان این مثال را زد که ترامپ هم اکنون در حال بازی با انبار باروت است؛ کاری که امریکا پس از تجربه جنگ ۱۹۵۰ بین دو کوریا، دیگر هیچ وقت لای آن را نگشود و فقط به فشارهای سیاسی بسنده کرد.
اما حالا رییس جمهور جدید امریکا که اولین تجربه سیاسی اش پس از هفتاد سال زندگی را در حال چشیدن است؛ تصمیم گرفته از قهر خود برای شلیک به یک دیپوی مهمات استفاده کند.
الیاس کاتب _ خبرگزاری جمهور