ارتش افغانستان در آتش جنگ امریکا

مارک میلی؛ رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا گفته‌است که افغانستان ۳۰۰ هزار سرباز دارد و این شمار از سربازان برای دفاع از خاک این کشور کافی است.
 
رئیس ستاد ارتش امریکا در کنگره این کشور گفته است که بعد از تشدید حملات جنگجویان طالبان در نقاط مختلف افغانستان، نیروهای امریکایی از نزدیک بر وضعیت امنیتی افغانستان نظارت می‌کنند.
 
میلی افزوده است که با تشدید حملات جنگجویان طالبان در چندین ولایت افغانستان، از میان ۴۱۹ ولسوالی، مراکز حدود ۸۱ ولسوالی به تصرف طالبان درآمده‌است.
 
او همچنین گفته‌است که ادعای طالبان در مورد سقوط ده‌ها ولسوالی درست نیست. به گفته او طالبان پیش از آغاز روند خروج نیروهای امریکایی از افغانستان نیز کنترل 60 ولسوالی را در دست داشتند.
 
رئیس ستاد ارتش امریکا تصریح کرده‌است که طالبان تاکنون نتوانسته‌اند یک مرکز ولایت را تصرف کنند.
 
حتی اگر هنوز اکثر جغرافیای افغانستان در اختیار دولت و نیروهای دولتی باشد، حتی اگر نیروهای امنیتی توان، اراده و مهم تر از همه روحیه و آمادگی روانی جنگ با طالبان و دفاع از کشور را داشته باشند، حتی اگر طالبان به راستی قدرت اشغال مراکز شهری را نداشته باشند، آیا امریکایی ها بازهم می‌توانند چشم خود را بر واقعیت های تلخ ناشی از خروج عجولانه و غیر مسئولانه خود از افغانستان در شرایطی که طالبان به هیچیک از تعهدات خود در قبال مذاکره و آتش بس و صلح عمل نکرده اند، ببندند و مسئولیت مستقیم خود در ایجاد این وضعیت بحرانی را توجیه کنند؟
 
ارتش افغانستان صرف نظر از اینکه چقدر نیرو دارد، عملا در آتش جنگ امریکا می‌سوزد؛ جنگی که امریکا شروع کرد؛ اما بدون آنکه آن را به پایان ببرد صحنه را ترک کرد تا نیروهای افغانستان، گروه گروه قربانی شوند.
 
ارتش امریکا همچنین با اشغال افغانستان به افراط گرایی و تروریزم جانی تازه بخشید، آن را تقویت کرد و توسعه داد و کشور را برای ده‌ها سال دیگر به کانون بزرگ تروریزم بین المللی تبدیل کرد.
 
بنابراین مارک میلی و هر درجه دار امریکایی دیگر ابتدا باید درباره بی مسئولیتی امریکا در برابر جنگی که توضیح دهند که خود شعله ور کردند.
 
ارتش افغانستان، مسئول پیشبرد جنگ امریکا، مقابله با تهدید تروریزم بین المللی علیه منافع ایالات متحده و یا مدیریت پروژه های امنیتی نیمه کاره واشنگتن نیست. این جنگ امریکاست و امریکا همان گونه که آن را شروع کرده باید به پایان ببرد.
 
درباره سقوط های اخیر هم توضیح رییس ستاد مشترک نیروهای مسلح امریکا چیزی را ثابت نمی‌کند. سیر سقوط جریان دارد و طالبان در حال اشغال پیوسته مراکز ولسوالی ها هستند؛ اتفاقی که پس از سقوط رژيم طالبان در ۲۰ سال گذشته هرگز به این سرعت و دامنه، سابقه نداشته است.
 
این وضعیتی است که در نتیجه تغییر یکجانبه استراتژی جنگی امریکا در قبال افغانستان به وجود آمده؛ اما هزینه سنگین آن را ارتش و مردم افغانستان می پردازند.
 
در این میان، اگر جنرال میلی، معیار قدرت طالبان را سقوط و اشغال مراکز شهری توسط پیکارجویان آن گروه تعیین کرده، اگر وضعیت به همین صورت ادامه یابد، این اتفاق هم به زودی رخ خواهد داد؛ رویدادی که البته پیش از این در سال های گذشته در قندوز (دو بار) و فراه هم تجربه شده؛ آن هم در زمانی که هنوز افغانستان به طور کامل در اشغال امریکا و ناتو بود و قوای امنیتی تحت هدایت و حمایت مستقیم نیروهای اشغالگر قرار داشتند. به این ترتیب، اکنون که بیش از نیمی از نیروهای اندک خارجی، کشور را ترک کرده و امریکا و ناتو هم به طور مکتوب متعهد شده اند که علیه طالبان حمله نمی کنند، سقوط مراکز شهری نباید حادثه ای نادر و غیر معمول محسوب شود. ضمن آنکه همین اکنون شهرهایی مانند میمنه در فاریاب و قندوز و تالقان در شمال شرق، عملا در معرض خطر مستقیم سقوط قرار دارند.
 
با توجه به این موارد، اظهارات و موضع گیری مارک میلی پیش از آنکه کمکی به تقویت قدرت بازدارندگی ارتش و نیروهای امنیتی افغانستان در برابر موج حملات طالبان کند، تلاشی مذبوحانه و ناکام برای توجیه فرار بزدلانه امریکا و ناتو از آتش جنگی است که خود برافروخته بودند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور